Eimreiðin - 01.05.1912, Qupperneq 7

83
þá er þú situr á tali við Itigibjörgu konungssystur«. »Hún var þá
með hirð Ólafs kouungs og þeirra kvenna fríðust, er þá váru í
landi.« »Kjartan svarar: »Haf ekki slíkt við.« En þó bað hann
Bolla eigi að bera kveðju til Guðrúnar, fremur en annarra manna.
Og það bar Bolli fyrir sig, þegar hann hóf bónorð við Guð-
rúnu, en hún þvertók fyrir þann ráðahag; því að »engum manni
mun ek giftast meðan ek spyrr Kjartan á lífi«.
Bar tók hún af tvímælin um hug sinn til Kjartans. En áður
kallaði hún það »góð tíðindi«, er Bolli sagði henni af orðtaki
manna um kærleika Kjartans og konungssystur. Ett þó bætti hún
þessu við: »Ett því at eins er Kjartani fullboðit, ef hann fær
góða konu, ok lét þá þegar falla niður talit, gekk á brott ok var
allrauð; en aðrir grunuðu, hvárt henni þætti þessi tíðindi svá góð,
sem hún lét vel yfir.«
En það er af bónorði Bolla að segja, að hann sótti það fast
við Guðrúnu, en faðir hennar og bræður sóttu með honum róð-
urinn og lét þá Guðrún undan á þann hátt, að hún þvertók ekki
fyrir, en »var þó hin tregasta í öllu«.
Kjartan kom út næsta sumar og segir sagan, að Guðrún hafi
sagt við Bolla, að henni þætti hann hafa sagt sér ekki alt satt
um útkomu Kjartans. Pó talaði Guðrún fátt til þessa efnis. »En
þat var auðfynt, at henni líkaði illa; því at þat ætluðu flestir menn,
at henni væri enn mikil eftirsjá at um Kjartan, þó at hún hyldi
yfir.« Kjartani var og mikið niðri fyrir, þótt hann talaði ekki um.
Hann vildi ekki fara til haustboðsins að Laugum; fór þó fyrir
bænarstað föður síns. En stóðhrossin góðu vildi hann ekki þiggja
að Bolla, og setti þar fyrir þvert nei. Pá skildu þeir frændur í
styttingi, og nú var sá keimur kominn í ker, sem lengi eimdi
af. Kjartan kvongaðist Hrefnu Ásgeirsdóttur þá um veturinn.
Haustið eftir sóttu Laugamenn boð í Hjarðarholt, og varð þá
Guðrún fyrir skapraun. Svo bar við, að kona ein ræddi um,
hvernig skipa skyldi konum í sæti. Kjartan tók undir og mælti,
að »Hrefna skyldi sitja í öndvegi og vera mest metin«. Guðrún
hafði jafnan skipað það sæti áður, bæði í Hjarðarholti og annar-
staðar. Guðrún lieyrði þetta, sem Kjartan mælti, leit til hans, brá
lit, en svaraði engu.
Sagan er fáorð um þessi efni. En hún gerir þó skýra drætti,
og bregður upp glöggum myndum af Guðrúnu. Pessi litbrigði
Guðrúnar og tillit, sýna hug hennar og hjarta og ást til Kjartans,