Eimreiðin - 01.05.1912, Qupperneq 10

86
útlendur maður rnundi hafa hlotið öfund þeirra, sem fyrir sátu og
rýmdu fyrir honum, ef hann hefði veriö gallagripur. Lítillæti hans
sést á banadægri hans, þegar hann rel-cur erindi Pórhöllu málgu
og heimtir vaðmálið hennar. Hann kemur jafnan vel fram, nema
þegar hann dreitir inni Laugamenn. En það bragð verður að
skoða í því ljósi, eða myrkri, sem hefnigirnin verpur á hátterni
fornmanna.
Guðrún var og góður drengur, þegar hún ætlaði að deila
kappi á brúðarbekknum við Borkel Eyjúlfsson, brúðguma sinn,
til bjargráða skjólstæðingi sínum, Gunnari Piðrandabana. — Par
kom skapstærð hennar fram í fögru ljósi. Pá var hún laus við á-
brýðina, sem eitraði viðskifti hennar og Kjartans.
Og Bolli var góður drengur. Drengskapur hans sést oft og
víöa. Hann ámælti Kjartani aldrei, heldur tók hann svari Kjartans,
þegar þvi var að skifta, hverja óhæfu, sem Kjartan hafði í frammi.
Slíkt eru drengskaparmenn, sem koma fram á þann hátt.
En Bolli misreiknaði eitt dæmi á æfi sinni og af þeim mis-
reikningi stafaði öll ógæfan: Hann hélt, að Kjartan mundi rót-
festast í Noregi. Pessvegna bað hann Guðrúnar. Og þaðan rattn
eitrið í kalkinn þeirra allra.
Kjartan hefir ef til vill setið svo oft á tali við Ingibjörgu
Tryggvadóttur, að Bolla mátti vera vorkunn, þótt hann héldi þetta:
að Kjartan hefði gleymt Guðrúnu.— Eg gegni því ekki, sem einn
háskólagenginn mentamaður hefir sagt um Kjartan, að hann hafi
verið »flagari«. Ettgar mannskemdir þurftu að fylgja því, að hann
sat hjá konungssystur og talaði við hana.
Hann var auðvitað »ógiftur í verinu«. Háskólamönnum vor-
um þarf ekki að blöskra það, þótt ltann tæki sér það orlof, að
tala við göfuga konu. En þeir mega ekki setja Ingibjörgu kon-
ungssystur á bekk með dyragægjum í Höfn, þótt hún veitti eða
byði viðtal glæsimanninum mesta, sem komið hafði frá Islandi til
Noregs.
Bað er kynlegt um Guðrúnu, að hún skyldi giftast mönnum,
sem hún unni ekki. Sagan gerir alls enga grein fyrir því efni. Vér,
sem lesum söguna, verðum að spá í þær eyður.
Og ég spái á þennan hátt í eyðurnar þær: Ósvífur faðir
hennar hefir verið ráðríkur karl og hefir lálið börn sín gegna sér.
Hann segir berum orðum við Guðrúnu, þegar hún vildi ekki taka
Bolla, að hann mundi ráða fyrir börnum sínum í þeim efnum,