Eimreiðin - 01.05.1912, Qupperneq 15

91
öðru eins ljósbrigði, sýna enga konu í þvílíkum töfrakastala, sem
Brynhildur er sýnd, þarna á Hindarfjalli. Goðafræðin nefnir ekk-
ert æfintýri, sem kemst í hálfkvisti við þetta. Pess er varla að
vænta, að þessi loftkastali gæti orðið grunnfastur á jörðinni. Enda
hrundi hann allur í rústir litlu síðar.
En þar var beitt fjölkyngisbrögðum. Pess var von, að enginn
menskur máttur gæti grandað svo goðmögnuðu ástalífi. Grímhild-
ur olli þeim brigðum, móðir Guðrúnar Gjúkadóttur. Hún gaf Sig-
urði töfradrykk, sem orkaði því, að Sigurður mundi ekki til Bryn-
hildar.
Gamla konan vissi sínu viti. Hún vildi ná í Sigurð handa
Guðrúnu dóttur sinni. Hún kom fram vilja sínum, og skildi eigi
fyr við, en þau Sigurður gengu í eina sæng.
Enginn svikavefur hefir verið rakinn og ofinn með meiri
slægð, heldur en þessi bragðavefur Grímhildar. — Hún vélaði nú
Brynhildi til að eiga Gunnar soti sinn. Og þá var svikamælirinn
fullur, svo að út af flóði.
En upp koma svik um síðir. Grímhildi varð að því og þeim
öðrum, sem hlut áttu að trálum. Brynhildur og Guðrún bjuggu í
sömu höll og var þess varla að vænta, að þær konur gætu ver-
ið í tvíbýli, sem vóru svo skapmiklar sem þær vóru.
Sagan segir snildarvel frá ágreiningi þeirra, hvernig hann
byrjaði. — t*ær flöskuðu á smámunum, því líkt sem konurnar nú
á dögum, sem vér þekkjum að sjón og heyrn, eða bændur, sem
deila um bithaga eða heyreytu.
En þær deildu um vatn — um ána sem þær þvoðu sér í.
Sagan segir frá því á þessa leið: »?at er einn dag, er þær gengu
til árinnar at þvá sér, þá óð Brynhildr lengra út á ána. Guðrún
spyrr, hví þat gegndi.* — Parna sprakk blaðran. Hvor um sig
þóttist hinni fremri og hældu sér bæði af ætterni og gjaforði.
Brynhildur þóttist eiga hugaðri mann, af því að bóndi sinn hefði
riðið vafurlogann, sem lukti um sal hennar. En það fékk hún þá
að heyra af munni Guðrúnar, að Sigurður hefði þetta gert. Guð-
rún sagði henni alt saman vélræðið og dró ekkert undan. Svo er
sagt um Brynhildi, að »þá fölnar hún, sem dauð væri«.
»Brynhildur fór heim ok mælti ekki orð um kvöldið.* Nú
var hún lostin þeim harmi, sem varla á sinn líka í nokkurri sögu.
Stundum sat hún hljóð í skemmu sinni, stundum lá hún í rekkju,
eins og dauð væri. En stundum jós hún beiskyrðum yfir þá, sem