Eimreiðin - 01.05.1912, Qupperneq 16

92
til hennar komu og gerði að því engan manna mun. »Kvað hún
sér þat mestan harm, at hún átti eigi Sigurð. Hún settist upp
ok sló sinn borða, svá at sundr gekk, ok bað svá lúka skemmu-
dyrumþút langa leiö mætti heyra hennar harmatölur. Nú er harmr
mikill ok heyrir um allan bæinn.« Hún varnaði þá öllum mönn-
um máls nema Sigurði. Hann fékk loks að tala við hana og
fylgdu því samtali bæði ávítur og kveinstafir frá hennar hálfu.
»En svá þrútnuðu hans síður, at í sundr gengu brynjuhringar.*
Brynhildur gekk þá út, og settist undir skemmuvegg sinn og
hafði margar harmatölur, kvað sér alt leitt bæði land og ríki, er
hún átti ekki Sigurð. Nú kom hún ár sinni þannig fyrir borð, að
Sigurður var drepinn í faðmi Guðrúnar. Hún vaknaði við óum-
ræðilegan harm . . . og blés mæðilega öndinni. Pað heyrði Bryn-
hildur og hló, en þó brá hún lit.
Og nú var það fram komið, sem hún vildi: að Guðrún fengi
ekki að njóta Sigurðar. Pá kom til kasta sjálfrar hennar að fylgja
Sigurði á helveg; nú vóru hæg heimatökin. Hún þurfti ekki að
metast við aðra um það verk. »Síðan tók hún sverð ok lagði
undir hönd sér ok hneig upp við dýnur.«
Nú var gert bál mikið á sléttum velli, að bæn Brynhildar og
lagður þar á Sigurður Fáfnisbani. Brynhildur gekk á bálið, hel-
særð, og brann þar með Sigurði, og var sverð brugðið milli þeirra
lagt, samkvæmt bæn hennar.
En frá Guðrúnu er það að segja, að hún grét Sigurð veginn
með svo miklum trega, að gæsirnar gullu við í túninu, en tárin
runnu niður á kné henni. »Síðan hvarf Guðrún brott á skóga, ok
heyrði alla vega frá sér varga þyt, ok þótti þá blíðara at deyja.«
En hún átti eftir ennþá langt líf og hörmulegt. Hún var
gift nauðug Atla konungi, bróður Brynhildar, að ráði móður sinn-
ar. Hann sveik bræður hennar og drap. En hún hefndi þeirra á
þann hátt, að hún drap sonu sína og hans, blandaði blóði þeirra
í drykk konungs, færði honum í hauskúpum þeirra og gaf hon-
um að eta steikt hjörtu sveinanna. Síðan lagði hún konunginn í
gegnum með sverði, en sagði honum áður, hvernig hún matbjó
sveinana handa honum og blandaði drykkinn blóði þeirra.
Guðrún vildi nú ekki lifa eftir þessi voðaverk. Hún tók grjót
í fang sér, gekk til sjávar og fram í hann og vildi tapa sér. En
sjórinn tók ekki við fórninni á þanti hátt, sem hún vildi. —
Engin kona hefir látið eftir sig svo mörg spor og djúp í