Eimreiðin - 01.05.1912, Síða 51

127
kríli skaut upp úr henni — sem var alveg eins og þorpiö þeirra
heima. Með troðningum fram með fjörunni, yllitrénu hennar Mörtu
gömlu í fullum blóma —■ og öllu öðru yfirleitt. Og fyrir gafl-
gluggana utanverða á húsi, sem var svo nauðalíkt húsinu hans
Mortens skipstjóra Andersens, vóru negld hvít línlök. í*að var
eins og draumsjón; Kaas opnaði munninn og ætlaði að segja eitt-
hvað, og Jakob líka. En þeir kingdu því báðir tveir, — sátu bara
með opinn munninn og góndu hvor á annan. í landi fjölgaði fólk-
inu óðum, og þeir þektu hvern einasta mann.
Pað var sem skugga brygði yfir andlit Kobba gamla, hann
reis þunglamalega úr sæti og hleypti niður skipsbátnum. Kaas
þorði ekki að yrða á hann, en skreiddist á eftir honum ofan í
bátskelina og reri í land. þorpsbúar stóðu þar eins og landvarnar-
her fram með ströndinni; en Kobbi gekk beint gegn um fylking-
una rakleiðis heim. Og enginn þorði að ávarpa hann með einu
einasta orði, — þeim stökk ekki einu sinni bros.
En þegar frá leið, og langt var umliðið, fór Kobbi sjálfur að
minnast á þetta; og af því það var nú einu sinni ekki siður, að
vera að leiðrétta frásagnir hans, þá fekk sagan hjá honum sitt
sérstaka snið. Hann v a r nú ætíð karl í krapinu, hverju sem var
að skifta,— og þar kom, að ferð Jakobs með grjótfarminn
til Pýzkalands, og heim aftur sömu nóttina, var skipað
á bekk með öðrum afreksverkum hans.
Og seinna meir þótti hún hvað frækilegust af þeim öllum saman !
GUNNAR GUNNARSSON þýddi.
Æskuminningar um Magnús Brynjólfsson.
Fyrst eftir að vér Islendingar tókum oss bólfestu í Ameríku,
var heldur litið niður á oss, sem þjóðflokk, af hérlendri alþýðu.
Mönnum var það yfirleitt ekki ljóst, að vér vórum komnir af hin-
um germanska þjóðstofni, heldur munu margir hafa álitið, að vér
værum náskyldir skrælingjunum á Grænlandi og Labrador. Og
hefir, án efa, hið óheppilega nafn ættjarðar vorrar átt góðan þátt
9*