Eimreiðin - 01.01.1916, Síða 22

22
Svo var það nokkrum vikum seinna.
Pað var hásumar og brakandi þerrir.
Alt var að þorna og skrælna upp, því aldrei kom deigur
dropi úr lofti.
Loftið var óhreint. I margar vikur hafði enginn séð heið-
bláan himin.
Dagblöðin voru að geta um skógarelda í næstu bygðalögum
og bóndinn á i^.si var orðinn hræddur um skóginn sinn.
Pann dag gekk ég um Ásskóg. Eg gekk fram á þórð.
Hann sat þar á grenistúf. Mér sýndist hann hafa grátið. Ég
var orðinn honum kunnugur og gekk því til hans.
»Hefir þú grátið, þórður minn?« spurði ég.
>Gamlir menn gráta sjaldan. Ég skammast mín ekkert fyrir
það. Eg hefi grátið, grátið yfir skóginum mínum. Bráðum hefir
hann lifað sitt fegursta. Og kanske á ég ekki langt eftir.«
»Heldurðu það? Hefir þig dreymt um þetta?«
»Já. Mig dreymdi svo undarlega í nótt.«
»Viltu segja mér drauminn, þórður?*
Hann hugsaði sig um, en sagði svo:
»það var vor, og ég gekk um skóginn minn.
Ég hlustaði á dillandi fuglasönginn, sem alstaðar hljómaðir
í öllum runnum.
Ég sat á vatnsbakkanum og horfði á, hvernig bjarkirnar
spegluðust í því. Pað var yndislegt kvöld, eins og þau eru
fegurst á vorin.
Svanirnir kvökuðu, angurvært og blítt. Éá kom skóggyðjan
út úr höllinni sinni og — hún, sem einu sinni var unnusta mín.«
Hann þagnaði stundarkorn, en hélt svo áfram:
»»Loksins komum við,« sagði skóggyðjan. »Éú ert búinn að
bíða lengi, en nú skaltu fá hana.«
Og mér fanst Ásta komá til mín og kyssa mig á ennið,
eins og hún gerði stundum í gamla daga.«
»Var ekki draumurinn lengrií« spurði ég.
»Jú. Éegar hún hafði kyst mig, litum við til austurs.
Loftið var eins og gullhvelfing. Við sáum mann ríða í loftinu á
kolsvörtum hesti.
Maðurinn hélt á logandi kyndli í hendinni og varpaði honum
í Ásskóginn.«
Við þögðum báðir. Mér fanst ég ekki geta hughreyst Éórð