Eimreiðin - 01.01.1916, Blaðsíða 58

5»
Ég var á sjöunda árinu, þegar ég sá sjónleik í fyrsta skifti
-á æfinni. Og það var í heimahúsum. Egill bróðir var lífið og
sálin í fyrirtækinu, og hann lék aðalhlutverkið — sjálfan
Skuggasvein.
Aldrei, hvorki fyr né síðar, hefir nokkur leiklist gripið mig
með jafnmikilli aðdáun og skelfingu, eins og þegar Skuggasveinn
hristi atgeirinn og kvað með ógurlegri raust:
Ógn sé þér í oddi, hngur í fal,
í eggjum dauði, en heift í skafti.
Löngu seinna, þegar ég var kominn til vits og ára, skildi
ég, að þá snart gyðja sorgarleiksins hjarta mitt í fyrsta sinni
með sínum volduga væng.
Petta datt mér í hug í morgun, þegar ég las í dönskum
blöðum, að nú hefði skáldjöfurinn mikli náð áttræðis-
aldri.
Og í kvöld flaug hugurinn yfir hafið og tók þátt í afmælis-
gleðinni.
Pegar ég stóð upp og lyfti glasinu, brosti heiðursgesturinn
til mín, og ég skildi, að hann gaf mér leyfi til þess, að tala að
skálda sið og segja þú við konunginn:
»Sit þú heill, skáldkonungur, á þínum heiðursdegi, í
hásæti elztu og ágætustu tungu Norðurlanda!
Sit þú heill, gæfumaður, þú, sem berð átta áratugi létt-
stígur með lofsöng á vörunum!
Látnir skörungar og allir núlifandi Islendingar, stórmenni og
smælingjar, hafa fagnað ljóðum þínum.
Komandi kynslóðir munu verma hjörtun við eld þinna
bjartsýnu söngva — og gráta yfir þinni ógleymanlegu
»sorg«. —«
Salurinn hvarf. Ég sá norðurljósin loga á himinhvolfinu.
Boðsgestirnir voru nú tugir þúsunda. Peir sungu allir:
»Ó, guð vors lands! Ó, lands vors guð!
vér lofum þitt heilaga, heilaga nafn.
Mér varð litið á skáldið, áttræðan heiðursgestinn, og sá,
að honum vöknaði um augu — við að heyra sín eigin ódauð-