Eimreiðin - 01.01.1916, Blaðsíða 59

59
legu orð — lofsönginn mikla — um æfi föðurlandsins —
sunginn einum munni af ailri þjóðinni.
Charlottenlund, n. nóv. 1915.
JÓIIANN SIGURJÓNSSON.
Ritsj á.
f’ORSKABÍTUR: NOKKUR LJÓÐMÆLI. Gefin út af Borg-
firðingafélaginu í Winnipeg. Rvík 1914.
ijfi. Hann þarf ekkert að óttast, hann Þorskabítur (sbr. »Tii lesar-
ans« framan við bókina), þeir verða ekki harðir, dómarnir um þessi
ljóðmæli hans. Og það af þeirri einföldu ástæðu, að Ijóðmælin eru
yfirleitt svo góð, að þau eiga lof skilið, en ekki last. í rauninni
bera þau þess engin merki, að þau séu eftir óskólagenginn alþýðu-
mann, sem þó sagt er, að þau séu, þótt ekki sé nafnsins látið getið.
En hver sem höf. kann að vera og hvort sem hann hefir í nokkurn
skóla gengið eða eigi, þá sýna kvæði hans, að hann hefir aflað sér
all-víðtækrar mentunar, auk þess sem hann er vitsmunamaður að
náttúrufari. Og ekki er það neinum heiglum hent, að keppa við
hann í meðferð íslenzkar tungu. Hún er hjá honum kröftug og
ómenguð, enda rímlistin svo mikil, að hann getur sett fram hugsanir
sínar ljóst og greinilega án þess að misbjóða hcnni í neinu, þó oft sé
all-dýrt kveðið. í’að getur því átt við hann sjálfan, er hann (bls. 98)
kveður:
Yrkið þitt er andlegt stál óafbakað íslenzkt mál,
—- ekkert hugsun þvingar — engir vanskapningar.
Lýsingar hans og líkingar eru og víða bæði fallegar og skáldlegar.
«ins og t. d. um ísland (bls. 5—6):
Sett varstu’ á stuðlabergs stól,
hreinleg í hrímkufli gráum,
hýrleg í regnfeidi bláum,
•dýrleg á daggeislakjól.
Húmskygt við heiðblámans tjald
lindar úr Ijósvírum þöndum,
l.igðir af meistara höndum,
skreyta þinn fannhvíta fald.