Eimreiðin - 01.01.1916, Blaðsíða 28

28
hirða úr fjörunni, það sem sjórinnn skilar, og hafa það síðan handa
hænsum sínum. Er ég önnur þeirra, og erum við búnar að fá 2
tunnur af þessu slangi. En heldur var nú hæðst að þeim, er gerðu
þetta, og nóg af glósum um, hvað það væri »simpelt«, að vera að
hirða þetta innvols og rusl. Og svo er hrópað fjöllunum hærra:
»En hvað fólkið er fátækt!« En mér er spurn: Bendir þetta eigin-
lega á fátækt?
SVEITARÓMAGAR, FÁRÁÐLINGAR OG UMSKIFTINGAR.
Mikið var um sveitarómaga í þá daga, og enn fleira en nú.
Fullorðnar stelpur voru á sveit, og eins strákar, en þeir voru þó
færri.
Ég man eftir tveimur Ingibjörgum, er voru á sveit, og var önnur
18 ára, en hin 20. Var hin fyrri auknefnd »padda«, og hafði faðir
hennar gefið henni það nafn. Var hún að flækjast um flesta bæi í
sveitinni, og vildi enginn ljá máls á því, að taka hana, nema með
meðgjöf. Lagði þá hreppstjórinn að foreldrum mínum, og létu þau
loks tilleiðast. Nú kom Imba, og kunni hún ekki aðra innivinnu, en
að greiða ull. En útivinnu hafði hún lært þá, að moka flór og sækja
vatn. Tók nú móðir mín að reyna að kenna henni eitthvað, að
kemba og spinna. En hún gerði alt illa, var vond í skapi og kallaði
alla b.......orma, sem henni þótti við, nema pabba og mömmu.
Þolgæði hefir víst þurft til að kenna henni, en svo var þó komið, að
Imba sat á stól og spann á rokk einhvem stagþráð. Nú bar svo til
einhvern dag, að faðir hennar, er hét Jón, auknefndur »básaskál«,
kom framan úr sveit, veður inn í stofu og ’neilsar á vanalegan hátt
slíkra manna í þá daga, sem var sá, að lyfta upp hattbarðinu eða
húfuderinu að framan og kyssa alla. Nú ætlar hann að heilsa móður
minni á sama hátt, en í þvl rekur hann augun í Imbu dóttur sína,
og gleymir þá að heilsa, en segir: »Nei, hvað sé ég! B.............
stelpan, hún Imba, situr hún ekki á stól, og er að spinna á rokk,
nærri þvl við hliðina á maddömunni.« Svo skellihlær hann og segir
við móður mína: »Hvernig getið þér haft þetta nálægt yður?« og
bendir á hana um leið. — »Nær varð maður að ganga, meðan verið
var að kenna henni að mylkja og snúa rokknum, en það gerðu
börnin til skiftis,* sagði móðir mín. Við höfðum snúið hlaupastelp-
unni með höndunum, svo Imba gæti lært að stíga rokkinn. Hann
varð alveg hissa. Þá segir móðir mín, að hún eigi ekki að vera á
sveit lengur. »Nú, ér það sona!« segir karl. Ég man aðeins, að
móðir mín tók dálítið ofan í við hann, en ekki mikið samt.
Þegar Jón básaskál kom til Helga kaupmanns, er einnig bjó á
kampinum, sagði hann honum að geta, hvað hann hefði séð í hús-
inu hjá ’honum Daníelsen. »ídi-di-di« var kækur eða viðkvæði gamla
Helga, og segist hann ekki geta gizkað á, hvað það hefði verið. Þá
segir Jón: »Og ekki nema það, að b...........stelpan hún Imba sat
á stól og var að spinna á rokk rétt við hliðina á maddömunni.«
Hafði Helgi þá tekið óþyrmilega ofan í lurginn á honum og sagt, að