Eimreiðin - 01.01.1916, Qupperneq 38

38
íður, og var einkar skemtileg og greind. Hún var ætíð mánaðartíma
hjá okkur, og var mjög þokkaleg kona.
Ég var 8—9 vetra, er Þuríður gamla vildi eitt sumar fara til
grasa með okkur börnunum. — Til grasa! Að fá nú að fara aftur
til grasa! Og fyrir mánuði síðan vorum við búin að fá að fara á
grasafjaU með mömmu. Sá, sem í fyrsta skifti fer á grasafjall, og
finnur grös, verður hrifinn. Ég veit ekki, hvaða tilfinningar gripu
mig, þ. e. a. s. ég get ekki gert mér ljósa grein fyrir þeim, en það
eitt man ég, að ég fyltist óþektum unaði, er gagntók mig svo, að
ég vildi aldrei hætta að tína grösin. Lyktin, þessi ilmandi lykt úr
jörðunni, hafði endurnærandi áhrif á mig. Og áfergjan í að ná sem
mestu! Ég man ekki til, að ég væri eins ánægð við nokkra vinnu.
Já, nú fórum við með Éuríði til grasa upp á Grundarfjall. Við
riðum upp undir fjallið, og upp í hina svo kölluðu Sneiðgötu. Svo
komu tveir stallar, sem drengirnir hlupu upp. En það gat ég ekki,
svo þeir urðu að draga mig upp. Við höfðum nesti í poka, köku,
mjólkurost, sem kallaður var kjúka, og smjör í dálitlum öskjum úr
skíði, með útskornu loki, og jafnmarga kandísmola og við vorum
mörg. f>á áttum við að hafa í staðinn fyrir kaffi. Nú fórum við
upp i svo kallaðan Mjóvadal, síðan upp í Hróksdal, þaðan upp j
Vatnaborg, og svo niður á Fossakletta. En þar var ekki grasblað
að sjá.
Dimmviðri var valið til þess, að taka grös. Ekki var mikið um
grös á Grundarfjalli, en þó var þetta gert á hveiju ári. En nú mega
grösin eiga sig óáreitt, bæði á Grundarfjalli og annarstaðar, líklega af
því, að velmegunin er meiri en þá. Ég held, að menn nú kunni
ekki að lifa á öðru en aðkeyptum mat.
Nú þyrsti okkur eftir matinn, en nóg var af lækjum, giljum og
ám. En Þuríður gamla vildi ráða, hvar við drykkjum, og lét okkur
drekka í gegnum hvítt léreft, því annars gætu farið ofan í okkur
vatnskettir, brúnklukkur og ótal, ótal kvikindi. Við trúðum öllu, sem
Þuríður gamla sagði, og gerðum eins og hún lagði fyrir. Og altaf
var hún að segja okkur sögur um huldufólk, og að það væri mein-
laust. Svo þegar pokarnir voru fullir, fórum við til hestanna. Og
þegar heim kom, fórum við öll að hreinsa allan mosa úr grösunum.
Og svo fengum við grasavelling úr tómri mjólk, sem er ágætismatur,
hollur og nærandi.
Einnig fórum við oftsinnis með Éuríði á berjamó. I’ar var að
óttast lyngormana, og gefa gætur að köngulónum, og segja svo við
þær: »Könguló, könguló, vísaðu mér á kolsvartan beijamó, ég skal
gefa þér gull í skó, ef þú vísar mér á kolsvartan berjamóD Att-
um við þá að hafa strangar gætur á, hvert hún hlypi, í hveija átt;
og það brást ekki, að ef við fórum í sömu átt, þá fundum við ber.
þetta var trú Þuríðar gömlu.
Nú var eftir að taka blóðbjörg (blóðberg). I’að gerði f’uríður
einn dag, en ég tók alt sumarið einsömul blóðbergið, dag og dag,
en ekki svo langt frá mönnum samt, að ég ekki ávalt sæi húsið
heima, eða fólk á túninu. Huldufólk væri í stóra steininum í stekkj-
arhvamminum, sagði Kristín vinnukona mér, því þar hefði hún heyrt