Eimreiðin - 01.01.1916, Síða 72

7 2
tárin af kinnum drengsins. Hann skammaðist sín ákaflega. Hanra
var lítill vexti, rauðhærður og freknóttur, með óvenjulega stór augu.
»Ég skal víst spila fyrir þig, komdu með mér inn. Má hann>
ekki vera dálitla stund enn þá?« sagði hún og leit til litlu stúlkunnar,
»segðu, að ég hafi tekið hann rétt sem fljótast.c
Drengurinn var feiminn, en sæll var hann. Hann sat á stól og
borðaði kökur. Frú Alfheiður horfði á hann. j>Þykir þér fjarska
garoan að heyra spilað?«
»Já.« Hann leit upp stórum augum.
»Mest gaman af öllu?« — »Ja-á.« — »Hvað ertu gamall?« —
»Níu ára.« — »Er nokkurt hljóðfæri heima hjá þér?« Hann leit á
hljómborðið. »Nei, en pabbi spilar á fíólfn.« Hún brosti og strauk
hárið á stóra kollinum hans. »Ég skal reyna að kenna þér dálítið 1
vetur, ef pabbi þinn og mamma vilja það.« Hann hætti að borða
kokurnar og horfði ýmist á hljóðfærið eða konuna, sem sat þar.
Hann vissi varla, hvort þetta var draumur eða vaka.
Rétt á eftir leiddi frú Álfheiður drenginn heim til hans. Hún
bauð foreldrunum að byija að kenna honum næsta vetur, og hann
mátti koma svo oft, sem hann vildi, að hlusta á hana. Stefán litla
dreymdi næstu nótt, að hann helði vængi og flygi hærra og hærra,
þar til hann sá opinn himininn. f’ar uppi sat frú Álfheiður og lék,
og englarnir sungu með. Hún brosti og hneigði sig til hans og allir
englarnir brostu líka, og hann vissi, að nú mátti hann syngja með.
Svo fór hann að syngja og þa grétu allir, af því hann söng svo
fallega, og hann sjálfur grét líka Hann leit á frú Álfheiði, hún
beygði sig yfir hljóðfærið og tárin hrundu. — En þá vakti móðir
hans hann.«
Vér hlökkum til að lesa næstu sögurnar hennar Huldu. Og svo
mun fleirum fara, er þeir hafa kynst þessum. En menn ættu að lesa
þær oftar en einu sinni. Þá munu menn njóta þeirra betur og finna
betur listina — snildina.
V. G.
IÐUNN I, i—2. Tímarit til skemtunar og fróðleiks. Ritstjórn:
Ágúst H. Bjarnason, Einar Hjörleifsson, Jón Ólafsson. Rvík 1915
Það er »gamla Iðunn«, sem hér er verið að vekja upp frá dauð-
um, og ekki ólíklegt, að það lánist, jafnslyngir og seiðmennirnir eru,
sem fyrir uppvakningunni standa. En formi ritsins og fyrirkomulagi er
þó talsvert breytt. Því þar sem »gamla Iðunn« var mestmegnis
sögusafn, þá er fullkomið tímaritssnið á þessari »nýju Iðunni«, og
éfnið margbreyttara í hverju hefti, svipað og í »Eimreiðinni«. En
brotið er líkt og áður, enda einkar hentugt til þess, að kaupendun-
um sýnist, að þeir fái meira fyrir iðgjöld sín. Því þegar brotið er
lítið, má hafa arkirnar fleiri fyrir sama verð. Þannig eru í »Iðunni«
á hverri bls. af meginmálsletri ekki nema 36 línur með til jafnaðar
41 staf, eða samtals 1476- stafir á bls.; en í »Eimr.« 39 línur með
51 staf, eða samtals 1990 stafir á bls. Af minna letrinu eru í »Ið-
unni« 40 llnur með 47 stöfum eða samtals 1880 stöfum á bls.; en í