Aldamót - 01.01.1900, Page 22
22
það var‘8 á liSnum árum hins kirkjulega frumbýlings-
skapar vors hér, aö oss var full alvara með hin and-
legu félagsmál vor, aö vér vorum fastákveðnir í því
með drottins hjálp að láta hermerki kristinnar trúar
aldrei hjá oss niður falla, heldur þvert á móti safna
svo mörgum af fólki voru sem unt væri undir það
merki, því meir fór andstæðingum kristindómsins hjá
oss að þykja það miklu máli skifta, að beitt væri þeim
megin allri orku til þess að reisa rönd við hinni endur-
fæddu, upprísandi íslenzku kirkju. Til ýmsra ráða
var tekið. En eitthvert allra helzta og álitlegasta
ráðið var það, að fara að benda á mótsagnirnar í -
biblíunni. þær áttu að vera svo margar og miklar,
svo hróplegar og hneykslanlegar, aö ekki gæti komið
til mála, að nokkur maður með fullu viti hefði það
fyrir satt, að í þeim ritningum, sem moruðu af öðr-
um eins villum, væri hin sáluhjálplega opinberan guðs
fyrir mannkynið. Býsna hættulegt gat nú þetta vopn
vantrúarinnar virst fyrir kirkjulýð vorn hér, þótt því
væri oftast fremur ófimlega beitt. En mjög fjarri fer
því, að með þessu móti hafi tekist að hefta framgang
kristindómsmála vorra að nokkrum verulegum mun,
því síður að gjöra út af við hinn kristilega félagskap
vorn. Og af því aö árangurinn af þessari tilraun
andstæðinga kirkjunnar til þess að hnekkja málefni
trúarinnar hefir sýnilega o' ðið svo lítill, nærri því eng-
inn, þá er nú fyrir nokkru hér um bil hætt í þeirri átt
að veifa þessu mótsagna-vopni.
Hitt kann sumum þar á móti að þykja ískyggi-
legt, að sá maðurinn í kirkjunni á Islandi, sem vafa-
laust má nú telja meðal þjóðar vorrar einhvern allra
helzta merkjsbera krjstnu trúarinnar og hennar ötul-