Aldamót - 01.01.1900, Blaðsíða 85

8$
dómsins, snertandi meðvitund sálarlffsins. En Jakob
boöar kristnum mönnum af gyðinglegum uppruna
hina ,,praktisku“ hlið siðalærdómsins, snertandi hina
ytri líkamlegu háttsemi.
Hugsanlegt er það einnig, að Páll snúi sér fremur
að því í trúarlífinu, sem réttlætir manninn í guðs
augum, en Jakob að ávöxtum trúarinnar, sem réttlætir
lærisveininn í manna augum.
Ef lesnir eru saman i. og 2. kap. Jakobsbréfsins,
sést, að hann í 2. kap. 14.—26. v. er að aðvara þá,
er hann áður hefir talað um sem endurfædda og rétt-
lætta, en sem, þegar hann skrifar, lifi kærleikslausu
lífi og telji sér til gildis rétttrúnað, sem ekkert sé
nema iðjulaus, ávaxtarlaus og dauð trú. Sú trú hafi
ekkert gildi í .guðs augum til réttlætingar, þegar að því
kemur, að menn skuli dæmast eftir frelsisins lögmáli,
— orðum guðspjallanna, ,,því ómiskunnsamur dómur
mun ganga yfir þann, sem ekki auðsýnir miskunn“
(2, 13), segir hann. Og Jakob ítrekar hér einungis
kenningu frelsarans sjálfs, er hann kendi: ,,Af ávöxt-
unum skuluð þér þekkja þá. “ ,,Ekki munu allir þeir,
er til mín segja: herra, herra, koma í himnaríki, held-
ur þeir einir, sem gjöra vilja mfns himneska föður“
(Matt. 7, 20—21).
þaðmun sanni næst, að Jakob viðhafi orðið ,,rétt-
lættur“ í sömu merkingu og Páll eðanáskyldri.ertákni
,, réttlættur fyrir guði “, en að hann hér tali alls ekki, eins
og Páll gjörir, um þá réttlæting, sem reynt hefir verið
að lýsa hér að framan, þegar maðurinn fyrir trfina
tileinkar sér og eignast réttlæti Krists og friðþægingu
og öðlast fyrirgefningu synda sinna, — heldur tali
Jakob hér um þá réttlætingu, sem Kristur einnig taiar