Aldamót - 01.01.1900, Blaðsíða 75

trúaö þessu eða hinu, — vitanlega lang-oftast menn,
sem ekki hafa lagt sig undir náðaráhrif guös anda
fyrir oröiö og sakramentin. Trúin er eins algjörlega
og sannarlega verk guös í oss sem gjöf hins jarðneska
lífs vors er frá honum. Bæöi trúarlífiö og líkamlega
lífiö getum vér eyöilagt, en hvorugt veitt oss, þó
hvorttveggja geti hjá oss þroskast og viöhaldist, ef vér
fylgjum guös lögum að því, er þau snertir. An frekari
oröa bendir þetta á orsök hins andlega dauða vor á
meöal, hina miklu og sorglegu vöntun trúarlífsins.
Líf trúarinnar, er svo marga skortir og ýmsir þrá, er
því verk guös, unniö á vissan hátt gegn um opinberuö
náöarmeöul, verk hans, sem eigi aö eins réttlætir,
heldur og. ummyndar og endurfæðir aö nýju, —skapar
nýjan mann, getinn af guös anda. Maöurinn veröur
annar, hjarta, hugsun, vilji og kraftur — bæði til trúar
og lífs, gjörsamlega endurfæddur.
Um trúna sagöi Lúter í formála sínum fyrir skýr-
ing Rómverjabréfsins: ,,Trúin er lifandi, glaövak-
andi trúnaöartraust á guös náö, sú fullvissa, aö sá,
sem hana á, væri þess albúinn, aö deyja þúsund sinn-
um fyrir hana.1 ‘
þetta sagöi hann um trúna, sem á hverri stundu
gat eins viö því búist, aö mega standa við þessi orö;—
átti öllu vísara að mega láta lífið fyrir trúarsannfæring
sína en hitt, aö deyja ekki hennar vegna.
Gagnstætt hinni of almennu skoöun á trú, aö hún
sé eiginlega ekkert annaö en getgáta, líkindi, ogaö allir
standi jafnt aö vígi aö því, er hana snertir, alt sé jöfn
óvissa fyrir öllum, — skoöun, sem setur trúarkenning
og trúarsannfæring gjörsamlega á bekk meö því, sem
menn dreymir í svefni, — gagnstætt slíkri skoöun vif