Dagblaðið Vísir - DV - 19.03.1983, Blaðsíða 8

DV. LAUGARDAGUR19. MARS1983.
DsAGBLAÐIÐ-VÍSIR
Otgáfufélag: FRJÁLS FJÖLMIÐLUN HF.
Stjómarformaður og útgáfustjóri: SVEINN R. EYJÓLFSSON.
Framkvæmdastjóriogútgáfustjóri: HÖROUR EINARSSON.
Ritstjórar: JÓNAS KRISTJÁNSSON og ELLERT B. SCHRAM.
Aöstoðarritstjóri: HAUKUR HELGASON.
Fréttastjórar: JÓNAS HARALDSSON ogÓSKAR MAGNÚSSON.
Auglýsingastjórar: PÁLL STEFÁNSSON og INGÓLFUR P.STEINSSON.
Ritstjóm: SÍÐUMÚLA 12—14. SÍMl 86411. Auglýsingar: SÍÐUMÚLA 33. SÍMI 27022.
Afgreiðsla, áskriftir, smáauglýsingar,skrifstofa: ÞVERHOLTI11. SÍMI27022.
Sími ritstjómar: 86611.
Setning, umbrot, mynda-ogplötugerð: HILMIR HF., SÍÐUMÚLA12. Prentun:
ÁRVAKUR HF„ SKEIFUNNI19.
Áskriftarverðá mánuði 180 kr. Verð í lausasölu 15 kr. Helgarblaö 18 kr.
Rallið á rétt á sér
Rallakstur nefnist íþrótt, sem mjög hefur rutt sér til
rúms á seinni árum og notið vaxandi vinsælda. Um þessa
íþrótt gildir það sama og um aðra tómstundaiðju að
áhuginn verður ástríða, sem öðrum gengur illa að skilja,
nema þeim sem aksturinn stunda. Ekki eru akstursíþrótt-
ir verri fyrir það, og raunar allt gott um það að segja ef
ungir og gamlir geta skemmt sér og spreytt sig við með-
ferð ökutækja viö erfiðar aðstæður. Bifreiðar og bifhjól
eru orðin svo snar þáttur í lífi nútímamannsins að leikni
við notkun þeirra, tilfinning fyrir þoli þeirra og takmörk-
unum, kemur sér vel í allri almennri umferð. Þannig
flétta menn saman í rallakstri skemmtilega tómstunda-
iðju og æfingu, sem hefur hagnýtt gildi.
Almenningur, hversu mikið eöa lítið álit, sem hann
kann að hafa á rallakstri, á ekki og þarf ekki aö amast út í
þann hóp áhugafólks, sem þetta sport stundar. Stjórnvöld
þaðan af síður.
Því er þetta skrifað að Islendingum stendur nú til boða
að fram fari hér á landi í sumar alþjóðleg rallkeppni. Sá
misskilningur veður uppi, að aka eigi tryllitækjum um
holt og hæðir í brjálæðislegum kappakstri. Náttúru-
verndarmenn hafa málað skrattann á vegginn og varað
við þessari keppni.
Ástæða er til að vísa slíkum fordómum á bug. Löng
reynsla hefur fengist af rallkeppnum af þessu tagi. Á
þessu ári einu fara fram um 300 rallkeppnir víða um heim
í rúmlega 50 þjóðlöndum. Þær eru allar þrautskipulagðar
og undir ströngu eftirliti. Ef af verður, mun dómsmála-
ráðuneytið íslenska, samgönguyfirvöld, Vegagerð,
Ferðaskrifstofa ríkisins, náttúruverndarsamtök og sam-
tök akstursíþróttafélaga hafa það algjörlega á valdi sínu
hvar og hvernig keppnin fer fram.
Akstursleiöir, hámarkshraði og umferð verður
samkvæmt skilyrðum og reglum opinberra aðila. Spjöll á
náttúru eða árekstrar af öðrum .toga má auðveldlega
fyrirbyggja.
Ljóst er að alþjóðleg rallkeppni hér á landi skapaði um-
talsverðar gjaldeyristekjur. Auk þátttakenda kæmi hing-
að fjöldi manns, starfsmenn og áhorfendur. Giskað er á
að beinar gjaldeyristekjur geti orðið 8 til 10 milljónir
króna. Vegna vinsælda slíkrar keppni er enginn vafi á að
erlendar sjónvarpsstöðvar fylgdust með henni af áhuga
og íslendingar fengju þannig ókeypis góða auglýsingu
sem næði til milljóna manna í Evrópu.
Landkynning getur orðið mikil og góð af alþjóðlegri
aksturskeppni, enda hafa yfirvöld ferðamála hér á landi
verið hlynnt því að keppnin fari fram.
Öhætt er að fullyrða að hér verður um að ræöa stærstu
og best skipulögðu hópferðina, sem farin hefur verið um
hálendi Islands. Ef við Islendingar meinum yfirleitt
eitthvað með áhuga okkar um eflingu ferðaþjónustu,
hljótum viö að bjóða erlenda ferðamenn velkomna til
landsins og þá ekki síst þann hópinn, sem fyrirfram er
vitað aö mun lúta stjórn og eftirliti íslenskra yfirvalda.
Ölíkt er það viturlegra, á sama tíma og auglýstar eru
ferðir til Islands í Evrópu, þar sem þátttakendum er
boðið far með tíu hjóla trukkum, sem hingað eru ferjaðir
með skipum og böðlast skipulagslaust um óbyggðir lands-
ins.
I rauninni er það með ólíkindum hvernig blásin hefur
verið upp andstaða gegn fyrirhugaðri rallkeppni.
Einstakir ráðherrar hafa jafnvel haft um hana pólitískar
meiningar. Virða ber hverja viðleitni til náttúruverndar,
en hún má ekki ganga út í öfgar frekar en annaö.
ebs
Tvelr kostir
og hvorugur gódur
x Hann kom í heimsókn um miönætti
á mánudagskvöld og sýndi ekki af
sér ýkja mikla kæti. Ég leiddi hann
til stofu, bar fram kaffi og tóman
öskubakka, tók þann fulla og fór með
hann fram í eldhús og skenkti síðan í
bollana. Meðan ég var þannig önnum
kafinn, sat hann grafkyrr í sófanum,
með húfuna enn á höföinu, og virtist
alveg hafa gleymt því að fara úr
frakkanum. Hann var dálítiö þreytu-
legur aö sjá, blessaður, sat hokinn og
neðri vörin teygð fram eins og hann
væri að því kominn að beygja af.
Þegar ég spurði hann hvort hann
vildi mjólk í kaffið eða ekki, hikaði
hann viö aö svara, eins og hann gæti
ekki munað, hvort hann notaöi mjólk
yfirleitt eða ekki. Hann starði ein-
beittur fram fyrir sig, muldraði eitt-
hvaö ógreinilegt, lyfti kaffibollanum
og starði ofan í hann, áður en hann
tilkynnti að hann notaði líklega
mjólk út í kaffi, venjulega.
„Annars held ég að það sé best að
hætta því,” bætti hann við, dapur.
— Af hverju?
— Mér er sagt að í Ameríku drekki
menn kaffi yfirleitt svart. Það er
best að fara aö venja sig viö.
— Ætlaröu að flytja úr landi?
Þetta kom mér vægast sagt á
óvart. Hann var að visu ekki til-
takanlega þjóðernissinnaður í sér,
blessaður aulinn, en hafði þó fengið
gott uppeldi og ekkert verið til
sparað að veita honum þá menntun
sem var við hæfi. Hann hafði aldrei
áöur minnst á það einu orði að hann
hugleiddi landflótta.
— Hvers vegna ætlarðu að flytja úr
iandi?
— Hvers vegna? Horfirðu ekki á
sjónvarpið?
— Jú.
—Fannst þér þaö ekki hroðalegt?
— Hefði getað verið verra. Það var
engin atkvæðagreiðsla. Otiltekinn
Vestf jarðaþingmaður fékk ekki tæki-
færi til þess að gera grein fyrir
atkvæði sínu.
— Þetta var köld kveöja sem við
fengum. Ogfyrir neðan beltisstað!
— Ekki var þetta allt jafnnotalegt,
skal ég viðurkenna. En varla tilefni
tillandflótta.
Hann starði á mig hneykslaöur. Til
skýringar skal þess gctið að hann er
vesturbæingur, fæddur inn í kaup-
mannastétt og alinn upp til þess aö
verða „maðurinn hennar Jónínu
hans Jóns”. Því miður hafði hann
orðið fyrir óþægiiegri lífsreynslu á
viðkvæmu aldursskeiði, sem ger-
breytti öllu lífsviðhorfi hans og kom
honum til að efast um tilgang lífsins
og framtiöarmöguleika hins bland-
aða hagkerfis. I örvæntingu, sem
líkja má við skelfingu drukknandi
manns, hafði hann gengið í Fram-
sóknarflokkinn. Þetta kann að
virðast ólíklegt bjargráð, en
aöspurður bar hann fram þá
skýringu á framferði sínu að fram-
sóknarstefnan krefðist þess ekki aö
menn hugsuðu mikið um pólitík. „Og
læknirinn minn hafði bannað mér að
hugsa um pólitík,” bætti hann gjama
við.
ÓlafurB. Guðnason
Þessi kúr hreif. Hann hresstist
allur við, útlitiö varð hraustlegra og
litarhátturinn batnaði, um leið og
hann fór að sækja spilakvöld af
miklum ákafa. Seinna var hann
fenginn til þess að stjórna bingó-
kvöldum og þótti takast það svo vel
að menn voru jafnvel farnir að ræða
um hann sem líklegt þingmannsefni.
En svo sló honum niður aftur, þegar
hann var neyddur til þess í sam-
kvænú að ræða pólitík, og sérlega
vegna þess aö þá kom þaö í hans hlut
að verja stefnu Framsóknarflokks-
ins í menntamálum. Honum vafðist
tunga um tönn og skömmu síðar lauk
samkvæminu. Daginn eftir fann
gestgjafinn hann úti í garði, þar sem
hann hristi birkihríslu um leið og
hann orgaði: „Uppstokkun á verk-
námskerfinu gæti haft afdrifaríkar
afleiöingar, sem gætu dregið dilk á
eftir sér í þokkabót.” Hann var
fluttur á afvikinn stað þar sem hann
jarmaði í friði um stund.
En nú var hann klæddur og kominn
á ról og sat í sófanum í stofunni
minni og vildi flytjast úr landi. Og
honum var fyrirmunað að skilja
þann Islending, sem gat setið rólegur
yfir kaffi og kleinum eftir eldhús-
dagsumræðumar sjónvörpuðu, án
þess að leiða hugann að landf lótta.
— Heyrðirðu ekki í þessum
mönnum? Skildirðu ekki hvaö var að
gerast?
— Jú, jú, það gerði ég. Ég haföi
nokkuö gaman af þessu öllu saman.
Þeim kom þó saman um eitt, þessum
elskum.
— Kom saman um eitt? Og hvað
um það? Þó þeim komi saman um
allt! Því verr gefast heimskra
manna ráð sem þeir koma fleiri
saman!
Kaffiö var nú farið að leka niður
eftir hökunni hans og mér fannst tími
til kominn að færa umræðurnar
niður á lægra plan og reyna að sjá,
hvort hann væri ekki tilbúinn að taka
glensi.
— Þeim kom þó saman um það,
sjálfstæðismönnum, framsóknar-
mönnum, alþýðuflokksmönnum og
alþýðubandalagsmönnum að Vimmi
væri vondur strákur.
— Huh, sagði gesturinn og var
óhuggandi.
— Kjósið okkur, sögðu þeir allir.
En ef þið getið ekki hugsað ykkur að
kjósa okkur, kjósið þiö þá alla lista
nema listann hans Vimma. Birgir
Isleifur ætlar að skrifa bók! Hún á aö
heita „Vimmi og Weimar-lýð-
veldið”!
— Huh, sagði félaginn aftur og
þverneitaði að taka gleði sína aö
nýju þó að ég reyndi að troða henni
upp á hann.
— Mér er alveg sama hvað þú
segir. Þetta var hroðalegt. Eg veit
bara ekkert hvern ég á að kjósa!
— Hva, þá sleppirðu því! Eða
skilarauðu!
— Skilaauðu!
Hann leit á mig, móðgaður. Fyrir
venjulegan Islending er það auðvitað
engin lausn að skila auðu. Það
verður að taka afstöðu. Ekki endi-
lega með, enda eru Islendingar ekki
svo mjög fylgjandi málum. En þeir
eru undantekningarlítið á móti ein-
hverju. Þess vegna verður að greiða
atkvæði. Gesturinn héltáfram.
— Það er ekki hægt að skila auðu.
En það er ekki hægt að kjósa þessa
andskota eftir þessa uppákomu. Það
er ekkert að gera annað en að fara úr
landi. Það er ekkert annaö að gera.
Eg gafst upp og gaf honum meira
kaffi. Hann fór seinna um nóttina og
ég hef ekki séð hann síðan. Kannski
hann hafi farið úr landi.