Dagblaðið Vísir - DV - 19.01.1987, Blaðsíða 20

20
MÁNUDAGUR 19. JANÚAR 1987.
Fréttir
Menning
Nokkur biðskýli SVR fuku i hvassviðrinu og er myndin tekin af einu þeirra.
DV-Mynd S
Miklar annir
hjá lögreglunni
Miklar annir voru hjá lögreglunni
á höfuðborgarsvæðinu í fyrrinótt
vegna óveðursins sem gekk yfir Suð-
vesturland. Fjölmargar tilkynningar
bárust á lögreglustöðvamar um fok á
þakplötum, girðingum, trjám, fána-
stöngum og öðru lauslegu. Einnig var
mikið um að rúður brotnuðu í verstu
hrinunum. Þá fuku nokkur biðskýli
SVR.
Nokkuð bar á að raflínur slægjust
saman í hvassviðrinu. Lögreglan var
til dæmis kvödd að Baldurshaga þar
sem línur höfðu slegist saman. Voru
viðgerðarmenn írá Rafinagnsveitun-
um sendir á staðinn og komu þeir
línunum í lag.
USS
Þrír starfsmenn sjónvarpsins að hætta:
Tveir í vinnu
til Stöðvar 2
Þrír starfemenn sjónvarpsins, þau
óli Öm Andreassen, Maríanna Frið-
jónsdóttir og Ema Kettler, hafa sagt
upp störfum hjá stofnuninni, sam-
kvæmt upplýsingum sem DV fékk hjá
Pétri Guðfinnssyni, íramkvæmda-
stjóra sjónvarpsins.
Sagði Pétur að þær Maríanna og
Ema hefðu ráðið sig til starfa hjá Stöð
2 en óli Öm hættir vegna brottflutn-
ings. Pétur gat þess einnig að launa-
kjör starfefólks sjónvarpsins væm
samkvæmt launakjörum ríkisstarfe-
manna og því lítt sveigjanleg og gætu
ríkisíjölmiðlamir ekki boðið jafhgóð
kjör og einkastöðvar í þessum rekstri.
„Þetta er ekkert nýtt en það er lítið
við þessu að gera,“ sagði Pétur. -ój
Bfllinn hafnaði uppi á tröppum hússlns, talsvert skemmdur eflir óhapplð.
DV-mynd JGH
Ökuferðinni lauk
uppi á tröppum
Jðn G. Haukaacn, DV, Akureryrt
íbúar í húsinu Ási við Hörgárbraut
á Akureyri fengu óvenjulega kurteis-
isheifnsókn aðfaranótt laugardags.
ölvaður ökumaður með tvo í bílnum
hjá sér missti vald á honum á Hörgár-
brautinni og þeyttist bíllinn út af
veginum, um 25 metra, yfir tún, tré
og runna. Ökuferðinni lauk uppi á
tröppum hússins og var eins og bílnum
hefði verið klosslagt þar. Engin meiðsl
urðu á fólki en ökumaðurinn gisti
fangageymslur lögreglunnar um nótt-
ina. Bflhnn er mikið skemmdur.
Sigurmars
Giuseppe Verdi: Aida
Hljómsveitarstjóri: Gerhard Deckert
Leikstjóri: Briet Héöinsdóttir
Leikmynd: Una Collins
Búningar: Hulda Kristín Magnúsdóttir &
Una Collins
Lýsing: Ámi Baldvinsson
Dansahöfundur: Nanna Ólafsdóttir
Sýningarstjóri: Kristin S. Kristjánsdóttir
Kór og hljomsveit íslensku óperunnar und-
ir stjórn Peters Locke & Catherine Williams
Konsertmeistari: Szymon Kuran
Helstu hlutverk: Aida - Ólöf Kolbrún Harð-
ardóttir, Amneris - Sigriður Ella Magnús-
dóttir, Radames - Garðar Cortes,
Amonasro - Kristinn Sigmundsson, kon-
ungur - Hjálmar Kjartansson
Frumsýning 16. janúar 1987
Engan, sem fylgst hefur með þeim
stórbrotnu uppsetningum á óper-
unni Aidu sem tíðkast í stærstu
óperuhúsum, sjá spettacolo frá Scala
í íslenska sjónvarpinu um daginn,
óraði fyrir því að hægt væri að setja
þetta dýrðlega egypska söngævin-
týri á laggimar á sviði litla Gamla
bíós.
Strangt til tekið hefur það heldur
sjá rómantísk málverk Lord Leigh-
tons af egypsku sældarlífi.
Ég verð að játa að mér varð ekki
um sel þegar ég sá þessa sviðsmynd:
Hvemig átti að fara á milli konungs-
hallar, Nílarbakka og dýflissunnar í
lokin?
En söngurinn gerði allar meiri
háttar tilfæringar óþarfar, hugvitið
og Bríet leikstjóri sáu um afganginn.
LeHdist
Aðalsteinn Ingólfsson
Til dæmis er alveg eins áhrifamikið
að heyra prestana dæma Radames
utan sviðs, meðan Amneris fylgist
með skelfingu lostin á sviðinu, í stað
þess að láta prestaskarann umlykja
Radames í augsýn áhorfenda, og
ljóst klæði yfir höfðum þeirra Rada-
mesar og Aidu í myrkvaðri lokasen-
unni gerir meira en að gefa prísund
til kynna, það gæti sem best haft
andlega skírskotun: himintjald.
Umfram allt þarf sópraninn að
geta lagt allt tilfinningasvið sitt und-
ir röddina.
Ég held að ekki sé ofmælt að Ólöf
Kolbrún Harðardóttir hafi gert þetta
allt glæsilega og sé þar með komin
í úrvalsdeild alþjóðlegra söngvara.
En það er svo aftur Amneris sem
með sinni myrku messórödd magnar
upp dramatíkina í söng Aidu og þar
hefur Sigríður Ella fyrir löngu sýnt
afburðahæfileika. Söngur hennar til
Radamesar í fjórða þætti: Ah, tu dei
vivere, kom við kvikuna í mér.
Hlutverk karlmannsins í þessum
ástarþríhymingi, Radamesar, er
ekki þakklátt. Á fyrstu tíu mínútum
óperunnar þarf hann að syngja sína
einu stóraríu, og þær gerast varla
stærri: Celeste Aida, en síðan er
hann eins konar leiksoppur þeirra
Aidu og Amneris, örlög hans og
söngur eru háð þeim.
Garðar Cortes komst býsna vel frá
sínu. Að vísu var hann ekki nógu
skörulegur í upphafi, arían fræga var
Konungur (Hjálmar Kjartansson) gefur Amneris dóttur sina (Sigríður Ella Magnúsdóttir) Radamesi hershöföinga
(Garðar Cortes).
ekki verið gert því ekki einasta
syngja menn á sviði Gamla bíós
heldur einnig uppi á svölum, niðri
meðal áhorfenda og uppi í rjáfri, alls
staðar þar sem þverfótað verður í
húsinu.
Og það sem meira er, áheyrendur
gleyma öllum pýramídum, elífontum,
úlföldum úr stóru pródúksjónunum
og hrífast með því stórfenglega æv-
intýri sem hin íslenska uppfærsla af
Aidu er. Því þótt fáar óperur Verdis
bjóði upp á eins mikla sundurgerð,
pomp og prakt og einmitt Aida er
framvinda verksins í rauninni öll í
söngnum, resítatíf og söngur eru eitt,
raddir og hljómsveit leggjast á eitt
í tjáningu á tilfinningalegum svipt-
ingum.
Þetta skildist íslenskum áheyr-
endum gjörla er þeir sátu á raddsvið-
inu miðju, með kóra og söngvara
allt í kringum sig, og fyrir vikið tóku
þeir virkari þátt í frumsýningunni,
klöppuðu meir, húrruðu meir.
Óhagganleg og symmetrísk
sviðsmynd
Þar sem söngurinn er dramað í
Aidu er ekkert sjálfeagðara en að
tákngera allt Egyptó með óhaggan-
legu og fullkomlega symmetrísku
tröppusviði með risi fyrir miðju, sem
er í senn sögulega rétt og skáldlegt,
Sviðsmyndin er sömuleiðis mjög
aðlaðandi umgjörð fyrir náin sam-
skipti þeirra Amneris og Aidu, svo
og fyrir indælan dans litlu stúlkn-
anna.
Búningar voru hvorki of eða van,
við hæfi og hæfilegt augnayndi.
Fáar óperur gera eins mikið fyrir
kóra og Aida og ég held ég hafi aldr-
ei heyrt eins upptendraðan og vel
samæfðan kór á íslensku óperusviði
eins og þennan Aidu-kór. Þó voru
menn syngjandi vítt og breitt um
húsið, en aldrei brást þeim „tæm-
ing“, allar innkomur og þagnir á
hárréttum stöðum; fagnaðarríkur
söngur í sigurmarsinum, dulúðgur
við helgun sverðsins í hofinu.
I úrvalsdeildinni
Aida stendur eða fellur með þeim
sópran sem syngur titilhlutverkið.
Og hlutverkið er með þeim allra
erfiðustu í óperubókmenntunum, því
sópraninn þarf að geta skipt skapi í
söngnum á andartaki, skipt á milli
gjörólíkra tilfinningalegra blæ-
brigða, sjá Nílararíuna frægu, 0
patria mia.
Þar þarf Aida að byrja á háa C-
inu, fara niður í harðneskjulegt
ákall til föður síns, syngja svo ljúfan
ástardúett með Radamesi.
fremur klemmd, en er á leið óx Garð-
ari ásmegin og kveðjusöngur þeirra
Ólafar Kolbrúnar í dýflissunni var
með því allra fallegasta sem gerðist
í þessari uppfærslu.
Konunglegur
Kristinn Sigmundsson söng síðan
Amonasro af þeim myndugleik og
þeirri innlifun sem hlutverkið krefet,
er höfðinglegur í tötrum sínum, sjá
mikilfenglegan söng hans til Egyp-
takonungs: Ma tu, re, tu signore
possente...
Hjálmar Kjartansson er líka kon-
unglegur í fasi en bassarödd hans
er tæplega eins þjál og hún þarf að
vera.
Ramfis æðstiprestur, sunginn af
Viðari Gunnarssyni, var hins vegar
öflugur og úthaldsgóður bassi.
Um hljómsveitina getur leikmaður
lítið sagt, eyru mín námu enga
hnökra, og lúðrablásturinn í sigurm-
arsinum gladdi óstjómlega.
Þessi uppfærsla á Aidu er raunar
einn allsheijar sigurmars fyrir ís-
lensku óperuna, hér leggur hún
listrænt herfang sitt fyrir landslýð.
Væri ekki við hæfi að launa henni
sigurinn með einhveiju móti, til
dæmis með því að létta af henni
skuldabagganum?
-ai