Dagblaðið Vísir - DV - 09.11.1991, Blaðsíða 30

Dagblaðið Vísir - DV - 09.11.1991, Blaðsíða 30
30 LAUGARDAGUR 9. NÓVEMBER 1991. Blindur vegna heilaæxlis: „Ég ætla að vera áframsá sem ég hef verið',/ - segir Friðrik Guðni Þórleifsson tónmenntakennari Langspil er eitt af fjöldamörgum hljóðfærum sem Friðrik leikur á. Hann er hættur hljóófærakennslu en kennir áfram tónmenntir þrátt fyrir fötlun sína. „Ég krefst mikillar eftirtektar af nemendum mínum. Þaö er sagt að þetta sé fylgikvilli hjá okkur sem blindir erum, það að krefjast eftir- tektar. Slæmur var ég nú fyrir en ekki hef ég batnað við að missa sjón- ina,“ segir Friðrik Guðni Þórleifsson, tónmenntakennari í Ölduselsskóla í Reykjavík. Þrátt fyrir fötlun sína hefur Friörik haldið áfram kennslu og ástæðuna segir hann vera hversu gefandi starf- ið er. „Maður verður að gefa mikið af sjálfum sér en maður fær það rausnarlega til baka. Það veitir sér- staka fullnægju að sjá börn þroskast þegar búið er að beina þeim að lind- um þekkingar og gefa þeim vináttu og samúð. Þetta er eins og að sjá lista- verk skapast, eins og til dæmis ljóða- bók.“ Fékk aðstoöarmann við kennsluna Hann bætir því við að mestur hluti starfsferils hans hafi verið bundinn kennslu og eiginlega kunni hann ekkert annað. En til þess að geta kennt eins og áður hefur hann að- stoðarmann, vel menntaðan í tónlist. „Hann er það sem augun mín voru mér. Við undurbúum allar kennslu- stundir saman og hann gerir það sem hann veit að ég sé ekki til aö gera, eins og til dæmis að lesa nemenda- hstann og útbýta merktum vinnu- bókum og fylgjast með nemendum. Það var konan mín sem stakk upp á því að ég reyndi að fá aðstoðarmann úr því að ég vildi ekki hætta kennslu en treysti mér samt ekki til að kenna. Það var ekkert fordæmi fyrir slíku og það átti sér hæpna stoð í lögum en Jóhanna Siguröardóttir félags- málaráðherra gaf úrskurð um aö þetta skyldi reynt á vegum ráðuneyt- is hennar, að minnsta kosti til ára- móta en síöan taki Svæðisstjóm fatl- aðra við. Skorinn vegna heilaæxlis Það var fyrir tveimur árum sem Friðrik fór að finna alvarlega fyrir skertri sjón. „Ég hélt að þetta væri gleraugnavandamál og fór til augn- læknis í janúarlok 1990. Hann fann ekkert að augunum en sagði að það væri eitthvað að á bak við. Augn- læknirinn sendi mig til heilasérfræð- ings. Eftir miklar rannsóknir allan febrúarmánuð var ég svo skorinn vegna heilaæxlis 1. mars. Æxlið reyndist vera í miðju sjóntaugavíxl- inu, það er þar sem sjóntaugarnar ganga hvor í gegnum aðra. Æxlið þandi sjóntaugavíxlið út en ekki reyndist unnt að fjarlægja það nema sjónin hyrfi alveg. Því lokuðu lækn- amir pent fyrir aftur. Ég var svo í geislameðferð fram á sumar.“ Friðrik segir sneiömynd hafa sýnt rýmun á æxlinu en batinn varð minni en hann bjóst við. „En ofsjón- irnar hurfu viö uppskurðinn. Ég var farinn að sjá menn og hreyfingar en gerði mér nú samt grein fyrir að ég væri ekki orðinn skyggn." Skráður blindur Frá síðustu áramótum hefur sjónin farið versnandi og fyrir nokkrum vikum var Friðrik skráður blindur í íslenskri sjónstöð. Áður var búið að skrá hann lögblindan, það er hann var tahnn þaö sjónskertur að það varðaði við lög ef hann gerði það sem fulla sjón þarf til, eins og til dæmis að aka bifreið. Hann er með rúmlega 1 prósents sjón á vinstra auga en eig- „Það er stundum eins og ort sé í gegnum mig.“ Friðrik með fimmtu og nýjustu Ijóðabók sína, Kór stundaglasanna. inlega enga á því hægra. Líklegasta orsökin fyrir því hvað sjónin hefur versnað er talin geta verið sú að æxlið hafi breyst í örvef sem herpst hafi utan um sjóntaugafrumurnar. Þar með hafi þær glatað hæfileikan- um til að flytja skhaboð. Friðrik segist bjarga sér innan- húss. Hann sér mun á svörtu og hvítu en öll smáatriði em horfin og sjón- sviðið er þröngt. Hann leggur þó áherslu á að hann geti gengið niður í bæ með hvíta stafinn sinn. Um við- brögð fólks við fótlun hans segir hann að margir átti sig ekki á henni sjái þeir ekki hvíta stafinn. „Ég þyki bera mig svo mannalega, ég geng uppréttur og svo horfi ég framan í fólk en ekki til hliöar." Friðrik grein- ir frá því að vinkona hans hafi rekist á hann í verslun og þegar hann heils- aði ekki sagði hún reiðilega: „Láttu bara sem þú þekkir mig ekki,“ og gekk burtu. Hann kveðst hafa kallað í hana og sagt henni frá ástandi sínu og hafi hún þá orðið miður sín. Leikurundir hjá dótturinni Þeir sem hafa hlustað á Friðrik og dóttur hans, Hjálmfríði Þöll, fiytja tónlist saman opinberlega hafa held- ur ekki allir gert sér grein fyrir að píanóleikarinn er blindur. Þau feðg- inin hafa nú flutt vinsæla slagara viö ýmis tækifæri á fimmta ár. Friðrik segir dóttur sína, sem er 22 ára, hafa verið í barnakór hjá mömmu og í kór hjá pabba þegar hún var komin í framhaldsskóla. Hjálmfríður Þöll hefur lært söng hjá Elínu Ósk Ósk- arsdóttur og það vill svo skemmti- lega til að Elín hóf söngferil sinn í kór hjá móöur Hjálmfríðar Þallar, Sigríði Sigurðardóttur. Endurreistu tónlistarskóla Friðrik og Sigríður fluttu í Rangár- vallasýslu 1973 og endurreistu starf- semi Tónlistarskóla Rangæinga. „Hún varð skólastjóri og ég skóla- stjórafrú," segir Friðrik í gamansöm- um tón. Hann kveðst hafa kennt á sjö hljóðfæri, píanó, orgel, blokk- flautu, klarinett, saxófón, rafmagns- bassa og trommur. Höfuðstöðvar skólans eru á Hvolsvelli en kennsla fer einnig fram á mörgum öðrum stöðum í sýslunni. „Það var oft mik- ill kuldi í húsnæði því sem við feng- um undir kennsluna og vegna kuld- ans tók sig upp liðagigt sem ég hafði glímt við sem unglingur. Ég vissi að ef við yrðum áfram myndum við halda áfram að kenna víðs vegar um sýsluna og þar með hætta heilsunni. Viö tókum þá ákvörðun að fara til Reykjavíkur og hingað komum við 1987 eftir ijórtán ára starf við tónhst- arskólann. Reykjavík afskekkt Aðspurður hvernig hann kunni við sig í höfuðborginni segir hann að sér detti í hug svar Ingimars Eydal viö sömu spurningu: „Það er allt í lagi en það er verst hvað þaö er af- skekkt." Friðrik segist ekki kunna betra svar og hann tekur það fram aö það sé mikill gestagangur hjá þeim hjónum þegar þau dvelja í ein- býlishúsi sínu í sveitinni sem þau reyna að gera sem oftast. Það sé hins vegar minna um heimsóknir og heimboð í bænum. Hann segir vini Ber sig mannalega
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.