Dagblaðið Vísir - DV - 16.11.1991, Síða 22

22
LAUGARDAGUR 16. NÓVEMBER 1991.
Sérstæð sakamál
Unga stúlkan við stýrið virtist
skyndilega missa stjóm á bílnum.
í ljós kom að hún hafði verið skot-
in. En hvernig gat það hafa gerst
þegar enginn gat hafa verið nærri
til að skjóta hana?
Út af hraðbrautinni
Það var fagur morgunn í júlí.
Vito DeSiere lögregluþjónn var á
leið til vinnu í New York. Hann
átti fyrir höndum alllanga ferð með
ströndinni og aksturinn gat verið
leiðigjarn því hann fór þessa leið á
hveijum degi. Hraðbrautin teygði
sig eins langt og augað eygði og
strikið, sem skipti akreininni, hafði
svæfandi áhrif væri horft lengi á
hana.
Skyndilega tók DeSiere eftir fall-
egum bíl fyrir framan sig og undir
stýri í honum sat ljóshærð stúlka.
Lögregluþjónninn hugsaði með sér
að það færi henni vel að aka svona
fallegum bíl. En allt í einu var sem
hún missti stjórn á honum. Hann
rásaði til hliðar og eftir nokkur
augnablik rakst hann á grindverk-
ið við akreinarbrúnina og stöðvað-
ist svo.
Ef til vill hafði stúlkan sofnað viö
stýriö eða þá að hún haföi skyndi-
lega orðið veik. DeSiere steig á
hemlana og lagði síðan bílnum sín-
um skammt frá bíl ljóshærðu stúlk-
unnar. Hann gekk svo að honum
og leit inn í h^nn. Konan stundi
lágt. Hann opnaði hanskahólfið og
leitaði að ökuskírteininu hennar.
Það sýndi að hún hét Nancy Ewan
og var tvítug. Hvergi var hins vegar
neitt að finna sem gaf til kynna að
hún væri sykursjúk eða flogaveik.
DeSiere skoðaði nú stúlkuna og
varð undrandi þegar hann gat eng-
in merki séð um að hún hefði orðið
fyrir meiöslum.
Skotin til bana
DeSiere hringdi nú á sjúkrabU og
tíu mínútum síðar lá meðvitundar-
lausa stúlkan í honum á leið til
Coney Island-sjúkrahússins. En
stundarfjórðungi yfir ellefu lést
hún þrátt fyrir tilraunir lækna til
að halda í henni lífi.
Það var hins vegar ekki fyrr en
líkskoöun fór fram að í ljós kom
hvað orðið hafði henni að aldurtUa.
Rétt fyrir aftan vinstra eyrað, und-
ir síðu hárinu, var lítið gat sem
ekki hafði blætt úr. Fyrir innan
fannst kúla úr svonefndum 303.
riffli.
Albert Seedman rannsóknarlög-
reglufuUtrúa var fengiö málið og
fyrsta niðurstaða hans var sú að
um tílvUjunarkennt morð væri að
ræða. Viðræður við ættingja og
vini bentu ekki til aö Nancy né
þeir hefðu átt neina óvini og ekkert
benti tU þess að neinn hefði vUjaö
ráða hana af dögum.
Allir gluggar í bU Nancy höfðu
verið lokaðir nema vinstri aftur-
glugginn. Seedman leit því svo á
að kúlan hefði komið inn um hann.
Hann gerði boð fyrir DeSiere sem
sagði að hann og stúlkan hefðu
verið ein á hraðbrautinni þegar
atvikið gerðist. FuUyrti DeSiere að
hann hefði engan séð við vegar-
brúnina.
Ótrúleg skotfimi
Seedman var reyndur maöur í
starfi og vissi mjög vel að enginn,
jafnvel ekki besta skytta, gat skotið
beint í mark inn um opinn glugga
á bU sem ók með áttatíu kUómetra
hraða. Spumingin var því hvemig
Nancy hafði orðið fyrir skoti og
hvers vegna. Hann hélt tíl stáðar-
ins þar sem atvikið hafði gerst og
gekk þar um. Annars vegar við
hraðbrautina og nokkuð frá henni
Nancy Ewan.
Brooklyn.
var bUastæði og í um tvö hundmð
metra fjarlægö baðhús viö strönd-
ina. Hins vegar var um hálfs ann-
ars kUómetra breið landræma við
sjóinn.
Er Seedman hafði skoðað allar
aðstæður um hríð gaf hann um það
skipun að aUt svæðið skyldi rann-
sakað nákvæmlega. „Leitið að
skothylki," sagði hann við menn
sína, þeim til mikiUar undrunar.
Verkefninu mátti líka í raun líkja
við aö leita aö nál í heystakki. En
einhvers staðar varð að hefjast
handa. Seedman sagði að hylkiö,
sem leitað væri að, væri langt og
frekar mjótt, af þeirri gerð sem
bæði Bretar og Kanadamenn not-
uðu í bæði fyrri og síðari heims-
styijöldinni.
MUljónir af Enfield-rifflum vora
framleiddar á sínum tíma og þeir
dreifðust út um allan heim. Eftir
aö friður komst á vora margir
þeirra seldir sem minjagripir'eða
tíl veiöimanna. Það mátti því telja
nær óhugsandi að finna þann En-
field-riffil sem skotiö, sem Nancy
Ewan varð fyrir, hafði komið úr.
Augun beinast
að Brooklyn
Leit rannsóknarlögreglumann-
anna hófst við bílastæðið og bað-
húsin. Leitað var aUan þennan dag
og fram yfir hádegi þann næsta en
þá hafði enn ekkert fundist. Þá
komu leitarmenn saman á ný í
skrifstofu Seedmans og yfir kaffl-
sopa ræddu þeir málið og líkumar
á því að tældst að upplýsa það.
Meöan Seedman var að sötra
kaffiö leit hann út um gluggann en
við honum blasti þá Brooklyn-
hverfið í New York. SkyndUega
reis hapn á fætur og gekk að
glugganum. Enn þann dag í dag
getur hann ekki gefið á því skýr-
ingu hvers vegna hann gerði það.
Helst kemur honum í hug að sjötta
skilningarvitið svonefnda hafi aUt
í einu tekið við sér.
„Leitið þarna,“ sagði hann og
benti á Brooklyn.
Mennirnir, sem sátu hjá honum,
litu undrandi á hann. Hvaða manni
með réttu ráði kom til hugar að
gera leit í þriggja mUljóna manna
hverfi? Það gæti tekið heffa manns-
ævi.
Seedman tók nú fram kort, bað
mennina að koma að skrifborði
sínu og benti síðan á vissan stað á
þvi og sagði: „Eitthvað segir mér
að það sé einmitt í þessari byggingu
sem viö eigum að byija að leita.“
Kraftaverkið
Aftur Utu mennimir undrandi á
Seedman. í raun minnti hann þá
helst á töframann. Hvemig gat
hann látið sér til hugar koma að
einmitt þaðan hefði kúlan komiö?
Væri dregin lína frá bílnum í þá
stefnu sem líklegast var taUð aö
kúlan hefði komið úr lá hún ekki
til Brooklyn. Var honum bent á það
en Seedman lét það ekki á sig fá
I' Tf I T,¥ TJTI1 ? f 9 T i f 5 ?11S ¥ ??? 0 5115115? f? 18SflI155I2I51TH2'8?T
311228Í9ZTII?Iftl
* * t<■ s• 1111 a.« ttiiitiitii
og gaf mönnum sínum fyrirmæli
um að hefja leitina í þeirri bygg-
ingu sem hann hafði bent á.
Tveimur stundum eftir að leitin
hófst gerðist kraftaverk.
Einn rannsóknarlögreglumann-
anna hafði lokið dagsverki sínu og
var á leið heim til sín með hundinn
sinn. Hann átti leið um það hverfi
í Brooklyn sem Seedman hafði bent
á. Hunduri'nn þefaði að vanda af
ýmsu sem á vegi hans varð og
skyndUega leitaði hann inn í
þröngt sund, til manns sem þar var
að gera að fiski.
Rannsóknarlögreglumaðurinn
gaf sig á tal við hann og þegar þeir
höfðu ræðsf við um stund kom
honum tU hugar að spyija fiski-
manninn hvort hann ætti Enfield-
riffil.
Fiskimaðurinn, sem hét DeLile,
svaraði því til að hann ætti slíkan
riffil og hefði hann jafnan í báti
sínum tíl þess að geta skotið á há-
karla sem gerðust of nærgöngulir
þegar hann væri á veiðum.
Rannsóknarlögreglumaöurinn
spurði nú DeLUe hvort hann féllist
á að afhenda lögreglunni riffilinn
til athugunar. DeLUe féllst á þaö
og var vopnið síðan sent tíl tækni-
deildar rannsóknarlögreglunnar
til að ganga mætti úr skugga um
hvort kúlan, sem orðið hafði Nancy
Ewan að bana, hefði komið úr hon-
um. Svo reyndist vera.
Lausnin
DeLile var nú sóttur og tekinn til
yfirheyrslu. Málið var óvenjulegt
og stóð yfirheyrslan í sjö klukku-
stundir áður en ljóst þótti að hann
væri að segja sannleikann. Sagan
hans var á þessa leið:
DeLUe sagðist hafa farið til veiða
morguninn sem Nancy var skotin
til bana. Hann sagðist þá, eins og
stundum áður, hafa æft sig um
stund í skotfimi og í þetta sinn hefði
hann skotið á blikkdós sem var á
floti nokkuö frá bátnum. Þá sagðist
hann hafa veriö í um fimm hundr-
uð metra fiarlægð frá landi og því
talið sér óhætt að skjóta af rifflin-
um.
Ein kúlan kastaðist hins vegar
af sjávarfletinum. Hún hefur borist
lágt inn yfir land, líklega í um
tveggja metra hæð, farið fram hjá
baðhúsunum og bílastæðinu, inn
um afturgluggann á bíl Nancy og
lent í höfði hennar, rétt aftan við
vinstra eyrað.
Þótt menn drægju í fyrstu í efa
að kúlan hefði verið á nógu mikiUi
ferð þegar hún kom inn yfir strönd-
ina varð brátt ljóst að engin önnur
skýring var til, enda skotkraftur
Enfield-riffla mikUl.
Sérfræðingar telja að þetta sé ein
mesta furðusaga um feril kúlu sem
til sé. Líkurnar til að kúlan hæföi
Nancy voru afar htlar. Enn meiri
var þó undrun rannsóknarlög-
reglumannanna þegar þeir komust
að því aö DeLUe og Nancy Ewan
höfðu eitt sinn verið nágrannar.
Þótti ýmsum þá nóg komið af til-
viljunum.
Eftirmálinn
18. júh 1987 var DeLUe ákærður
fyrir manndráp af gáleysi en ákær-
an á hendur honum síðan felld nið-
ur. Þess í stað fékk hann hundrað
dala sekt fyrir að skjóta af byssu
innan bæjarmarkanna.
Tveimur spumingum var þó
ósvarað. Hvernig gat Albert Seed-
man rannsóknarlögreglufulltrúi
vitað hvar hann átti að leita?
Og hvernig stóð á því að hundur
annars rannsóknarlögreglumanns
leitaði einmitt tíl DeLUes?
Svörin fást líklega aldrei.