Dagblaðið Vísir - DV - 28.03.1992, Blaðsíða 22

22
LAUGARDAGUR 28. MARS 1992.
Sérstæö sakamál
Ralph og kona hans, Gladys, á brúðkaupsdaginn.
f hjónabandi með
látnum manni
Beryl Coates og Harry Pearce
höfðu bæöi misst maka sína. Þau
voru ensk, á sjötugsaldri og sáu
enga ástæöu til þess aö búa ein það
sem eftir væri ævinnar. Þvi skyldu
þau þá ekki ganga í hjónaband?
Og það var einmitt það sem þau
gerðu í mars 1985. En hjónabandið
stóð aðeins í fjóra mánuði. Morgun
einn hringdi dyrabjallan g heimili
þeirra og þegar Beryl fór til dyra
sá hún að á tröppunum stóðu tveir
menn. Þótt þeir væru óeinkennis-
klæddir sá hún á svip þeirra og
yfirbragði að þeir hlytu að vera
lögreglumenn.
„Býr Harry Pearce hér?“ spurði
annar mannanna. Rödd hans var
svo drungaleg aö Beryl fannst sem
maðurinn talaði úr grafhýsi. Mest
langaði hana til að segja honum að
hann hlyti að vera kominn að
röngu húsi en engu að síður kink-
aði hún kolli og vísaði mönnunum
inn í setustofuna. Sjálf gekk hún
fram í eldhús til þess að þeir gætu
borið upp erindi sitt í friði. Hún
stóðst hins vegar ekki þá freistingu
að leggja eyrun við því sem sagt
var í stofunni.
Tvíkvæni
„Harry Pearce. Þú ert handtek-
inn fyrir tvíkvæni. Má ég biðja þig
um að koma með okkur á lögreglu-
stöðina?"
Harry svaraði rólega á þá leið að
hér hlyti að vera um einhvern mis-
skilning að ræða. Fyrrverandi
kona hans væri látin fyrir mörgum
árum.
„Nei,“ sagði annar mannanna.
„Konan þín, Carmel Pearce, sem
þú kvæntist árið 1955, er alls ekki
látin. Og þótt þið hafið ekki búið
saman síðustu tólf árin hafiö þið
aldrei fengið skilnað hvort frá
öðru.“
Beryl stóð sem lömuð frammi í
eldhúsinu. Þegar hún hatöi kynnst
manni sínum haföi hann sagt henni
að hann hefði orðið ekkjumaöur
áriö 1983 og að fyrrverandi kona
hans hefði heitið Giadys. Það var
allt annað nafn en það sem rann-
sóknarlögreglumaðurinn hafði
nefnt. Gat það verið að Harry hefði
sagt henni ósatt?
Harry Pearce var leiddur út úr
húsinu en eftir sat Beryl og vissi
ekki hvað hún skyldi til bragðs
taka. Loks ákvað hún að reyna að
komast til botns í málinu 4 eigin
spýtur. Hún hafði samband við lög-
regluna og bað um aðstoð hennar
og nokkrum dögum síðar var orðiö
ljóst að Beryl hafði ekki gifst þeim
manni sem hún hafði talið sig vera
að ganga í hjónaband meö. Hún var
gift látnum manni.
Bræður skulu
deilajafnt
Harry, hinn raunverulegi Harry
Pearce, hafði farið frá konu sinni,
Carmel, eftir að ósætti kom upp í
hjónabandinu. Það leiddi til harðra
orðaskipta og eftir ákaft rifrildi fór
hann frá henni. Honum fannst
hann illa staddur í lífinu og vissi í
raun ekki hvað hann ætti að gera.
Hann var hjartveikur og fékk
nokkrar örorkubætur en það var
svo lítið fé að honum var ljóst að
honum tækist ekki að draga fram
lífið af því. Þess vegna greip hann
til þess eina ráös sem honum kom
til hugar og hélt heim til bróður
síns og mágkonu, Ralphs og Glad-
ys.
Bróðirinn og kona hans hlýddu á
sögu hans sem kom þeim ekki alveg
á óvart. Þegar þeim varð ljóst að
Harry átti hvergi höfði sínu að að
halla buðu þau honum að vera um
nóttina. En þessi nótt varð að vik-
um, vikumar að mánuðum og
mánuðimir að árum.
Andlátið
Þegar sex ár vom liðin frá því að
Harry kom á heimili bróðurins
haföi hann fyrir löngu tileinkað sér
fastar venjur. Þannig fór hann ætíð
á fætur á sama tíma á morgnana.
En einn morguninn kom hann ekki
fram á venjulegum tíma. Þegar
langt var liðið fram yfir venjulegan
fótaferðartíma hans opnaði Ralph
rólega dyrnar á herbergi hans og
leit inn fyrir. Harry lá í rúminu.
Ralph gekk til hans og þegar hann
snerti hann var hann kaldur. Hann
hafði greinilega látist um nóttina.
Ralph kallaði á lækni. Læknirinn
skoðaði hinn látna og komst að
þeirri niðurstöðu að hann hefði lát-
ist á eðlilegan hátt. Hann gaf því
út dánarvottorð og nafnið sem
hann skráði á vottorðið skyldi vera
Harry Pearce. Ralph Pearce væri
vottur. Vottorðið var ekki frágeng-
ið en það sem á vantaði skyldi
skráð síðar. En það kom í ljós að
læknirinn hafði verið að flýta sér
einum of mikið því honum urðu á
þau mistök að segja nafn látna
mannsins Ralph Pearce og vitnis-
ins Harry Pearce. Ralph var því
talinn látinn.
Hugdettan
Mistökin komu fyrst í ljós þegar
Ralph og Gladys fengu send ýmis
skjöl að lokinni líkskoðun en í þeim
stóð að Ralph heföi látist af hjarta-
bilun. Gladys var mjög brugðið við
þessi mistök. Nú sagði hún að það
kæmi í sinn hlut að fara til sjúkra-
hússins til þess að láta leiörétta
þennan misskilning. Ralph tók
þetta hins vegar ekki eins nærri
sér. Eftir nokkra umhugsun gekk
hann að skrifboröinu sínu, dró
fram skúffu í því og úr henni tók
hann líftryggingu.
„Ég lét líftryggja mig og hér
stendur að falli ég frá fáir þú greidd
eitt hundraö þúsund pund. Nú höf-
um við í höndunum skjal sem segir
að ég sé látinn. Ég skipti því um
nafn við bróður minn og við getum
sótt peningana."
í fyrstu leist Gladys ekki vel á þá
hugmyndin. En þegar hún haföi
hugsað málið um hríð komst hún
að þeirri niðurstöðu að það væri
ekki slæm búbót að fá svo mikið
fé. Loks féllst hún á hugmynd
manns síns.
Þannig varð Ralph að Harry.
Skjótt skipast
veður í lofti
Gladys fór nú að kalla mann sinn
Harry. Og innan tíðar höfðu þau
fé til að gera flest af þvi sem þau
hafði langað til. Þau gættu sín hins
vegar mjög á því að kynnast engum
náið. Fólk mætti ekki fá of nána
vitneskju um þau svo að ekki yrði
flett ofan af leyndarmálinu.
Þegar Gladys var orðin fimmtíu
og átta ára fór hún að finna til
óþæginda í baki. Eftir nokkurn
tíma fór hún til læknis og hann
skýrði henni skömmu síðar frá því
að hún væri með krabbameinsæxli
við mænuna og væri sjúkdómurinn
kominn á það stig að ekki yrði
hægt að bjarga lífi hennar. Ætti
hún í mesta lagi nokkra mánuði
óhfaða.
Læknirinn reyndist hafa rétt fyr-
ir sér. Síðasta dag júlímánaðar 1983
lést Gladys. Þegar útförin haföi far-'
ið fram leit maður hennar svo á
að leyndarmál þeirra heföu farið í
gröfina með henni.
Annað hjónaband
Um það bil ári eftir andlát Glad-
ys, þegar „Harry“ var farinn að
vera þreyttur á einlífinu, var hann
dag einn á ferð í bO sínum. Þá sá
hann konu standa við bfl og vera
að reyna að skipta um dekk. Henni
gekk það greinilega flla og hann
bauð henni aðstoð sína. Þetta varð
upphafið á kynnum þeirra og eftir
nokkurn tíma ákváðu „Harry" og
Beryl að ganga í hjónaband.
Fjórum mánuðum eftir að þau
giftu sig barst tilkynningin um að
þau heföu verið gefin saman til
Somerset House í London en þar
eru skráðar allar fæðingar, dauðs-
fóll og hjónabönd. Þegar skrá átti
hjónabandið kom í ljós að „Harry“
var kvæntur konu að nafni Car-
mel. Haft var samband við lögregl-
una og varð það til þess að rann-
sóknarlögreglumennirnir tveir
komu fáum dögum síðar til að taka
„Harry" fastan fyrir tvíkvæni.
Hann byrjaði á því að reyna að
hrekja ásökunina með því að segja
að hann gæti sýnt fram á að Gladys
væri látin og þess vegna hefði hann
verið í fullum rétti með að kvænast
aftur. Nei, annars. Hann var búinn -
að gleyma að hann var ekki lengur
Ralph heldur Harry.
„Þetta er ekki
maðurinn minn"
Á lögreglustöðina kom svo Car-
mel, lögleg eiginkona Harrys.
Þangað hafði hún verið beðin að
koma til að bera kennsl á mann
sinn.
Þegar hún var leidd til „Harrys"
benti einn rannsóknarlögreglu-
mannanna á hann og spuröi: „Er
þetta maðurinn þinn?“
Undrandi starði Carmel á mann-
inn fyrir framan hana. Hún vissi
ekki hvort hún átti að hlæja eða
gráta, enda hélt hún um stund að
lögreglan væri aö beita hana brögð-
um í einhverjum óþekktum til-
gangi.
„Þetta er ekki maðurinn minnn,"
sagði hún loks. „Þetta er bróðir
hans, Ralph. Hvað er hér um að
vera?“
Nú uröu rannsóknarlögreglu-
mennirnir undrandi. Þeir báðu
Ralph síðan um að segja sögu sína.
Carmel fór að hágráta þegar hún
frétti að maður hennar væri látinn
og ekki grét hún minna þegar
henni varð ljóst að bróðirinn hafði
tekið upp nafn hans til að geta feng-
ið greitt sitt eigið líftryggingarfé.
Áætlun Ralphs var næstum því
fullkomin. Þeir bræður voru líkir,
svo líkir að það var hægt að villast
á þeim. Og liklega heföi sannleikur-
inn aldrei komið í ljós hefði hann
ekki hitt Beryl og kvænst henni.