Dagblaðið Vísir - DV - 12.02.1994, Blaðsíða 10

10
LAUGARDAGUR 12. FEBRÚAR 1994
Með áralanga harmsögu að baki:
Frelsaðist í
sj ónvarp sþ aetti
- segir Þórný Sigmundsdóttir sem reyndi sjálfsmorð eftir mikla fjárhagsörðugleika
„Ég var búin að vera í feluleik í sjö
ár. Mér fannst ég ekki geta talað
um skömm mína og því síður að
ég gæti gengið um götur á Akur-
eyri. Mér fannst eins og allir væru
að glápa á mig. Eftir að ég mannaði
mig upp í að segja sögu mína í
þættinum í sannleika sagt hefur
síminn ekki stoppað. Fólk er stöð-
ugt að þakka mér fyrir að koma
fram og hvetja mig,“ segir Þórný
Sigmundsdóttir sem vakti athygli
um miðjan janúar hjá Völu og Ingó
í þætti sem fjallaði um kvíða.
Þórný segist í fyrstu vart hafa
getað hugsað sér aö ræða mál sín
á opinberum vettvangi en ákvað
eftir umhugsun að slá til. „Ég var
að hugsa um að hætta við fram á
síðustu stundu. Þegar síðan kom
að mér að tala í upphafi þáttarins
rann svitinn niöur eftir bakinu á
mér. Ég skil ekki hvernig ég gat
litið svona róleg út á skjánum,"
segir Þórný. „Eftir að ég lauk máli
mínu fannst mér eins og ég væri
frelsuð - það var mér svo mikill
léttir að hafa gert þetta. Öll þau
viðbrögð sem ég hef fengið hafa
staðfest að ég gerði rétt,“ heldur
hún áfram. „Fólk hefur meira að
segja stoppað mig úti á götu og tek-
iö í höndina á mér,“ segir hún.
Þómý hefur átt mjög erfið ár og
kom ekki allt það fram í sjónvarps-
þættinum sem hún vildi sagt hafa.
Hún rekur upphaf erfiðu tímanna
til þess er eiginmaður hennar fyrr-
verandi var bendlaður við smygl-
mál sem upp kom í Sjallanum á
Akureyri. „Hann var settur í
gæsluvarðhald og þegar ég frétti
það þaut ég heim til að fela smygl
sem ég vissi um í húsinu áður en
húsleit yrði gerð. Þeir fundu samt
nóg til aö dæma hann og þá sem
meö honum voru. Ég býst við að
þetta atvik hafi skemmt hjónaband
okkar," segir hún.
Reyndi sjálfsmorð
Þórný og eiginmaður hennar
ráku barnafataverslun á Akureyri.
Þau höfðu byggt sér einbýlishús og
lifðu svipað og aðrir íslendingar
um efni fram með talsvert miklar
skuldir. „Það var síðan um jólin
1986 aö ég sá að jólasalan í búðinni
yrði ekki eins og ég hafði vonast
til enda voru þá hafnar verslunar-
ferðir til útlanda. Verslunin stóð
engan vegin undir sér. Við hjónin
sáum að skuldirnar voru orðnar
allt of miklar og þvi væri best að
selja hús og fyrirtæki, gera nauð-
ungarsamninga og byrja nýtt líf í
Reykjavík. Ég sá að ég réð ekki við
neitt. í janúar 1987 reyndi ég að
fremja sjálfsmorð enda var ég mjög
langt niðri er ég sá hvert stefndi.
Ég vildi ekki viðurkenna fyrir mér
að allt væri að glatast sem ég hafði
lagt svo mikla vinnu í að byggja
upp. Ég sá ekkert fram undan. Eg
átti erfitt meö svefn og hafði fengið
svefntöflur og róandi lyf hjá lækn-
inum mínum. Einn morguninn,
þegar eiginmaðurinn var farinn í
vinnuna og bömin tvö í skólann,
settist ég með pilluglasiö fyrir
framan mig og sturtaði öllu í mig
ásamt einum lítra af mjólk. Ég
hafði ekki ákveðið þetta áður og
ekkert hugsað um það. Þegar ég
Þórný með börnum sinum, Örnu Hún, 15 ára, og Birni Þór, 19 ára. „Erfiðleikarnir hafa sett sitt mark á börnin."
DV-myndir GVA
hafði gleypt allar töflurnar úr pillu- ^— .................anfiieBii1-- "gB 'i—. mrrr--------------1
glasinu lagðist ég upp í rúm. En svo
einkennilega vildi til að það var frí
í skólanum hjá syni mínum þannig
að hann kom heim aftur. Hann
ætlaði að tala við mig en sá þá að
ég var sveitt og rænulaus. Þá
hringdi hann i pabba sinn og bað
hann að koma strax heim. Ég var
flutt í skyndi á sjúkrahús og rank-
aði síðan við mér hálfum sólar-
hring síðar. Eftir þetta fór ég í átta
vikna meðferð hjá geðlækni.
Skilnaöurá
brúðkaupsafmæli
Þegar við hjónin síðan ákváðum
að hefja nýtt líf í Reykjavík nokkru
síöar flutti hann á undan suður til
að athuga með atvinnumöguleika
og húsnæði. Sú ferð endaði með
skilnaði þar sem hann kynntist
annarri konu. Við skildum á tólf
ára brúðkaupsafmæli okkar 1. júní
1987. Þegar ég kom suður var ég
því atvinnulaus einstæð móðir með
á aðra milljón króna skuld á bak-
inu. Ég var nánast óvinnufær þar
sem ég hafði ekki náð mér eftir
sjálfsmorðstilraunina. Ég fékk þó
vinnu um sumarið i fyrirtæki úti á
Granda en sagði henni upp þegar
mér bauðst vinna í banka nokkrum
mánuðum síðar. Á Akureyri hafði
ég unnið í banka í tíu ár og hafði
því góða reynslu. í þessum banka
starfaði fyrrum ástkona eigin-
manns míns og hún gat ekki unað
því að ég starfaði þarna. Það upp-
hófst stríð milli okkar sem endaðu
með því að -ég fékk uppsagnarbréf
sem mér þótti mjög ósanngjarnt.
Launin höfðu ekki dugaö fyrir
skuldum, húsaleigu ogframfærslu.
Ég þurfti því að leita til félagsmála-
stofnunar og óska eftir húsaleigu-
styrk. Þetta gekk ágætlega í fyrstu
þó ég væri að borga stórar íjárhæð-
Þórný Sigmundsdóttir er 39 ára en hún hefur upplifað mörg erfið ár
og gengið í gegnum skiinað, gjaldþrot, húsnæðishrakninga og fleira.
ir um hver mánaðamót. Sonur
minn gat þó ekki hugsað sér að búa
hér í bænum og flutti til foreldra
minna á Akureyri.
Atvinnulaus með
miklar skuldir
Vandræði mín byrjuðu fyrst þeg-
ar ég missti vinnuna í bankanum.
Þá hlóðust upp skuldir og mér tókst
ekki að greiða húsaleigu. Ég missti
húsnæðiö sem ég var í og fékk litla
íbúð á Hagamel sem var alltof dýr
miðað við greiðslugetu mína. Ég
var búin að vera fjögur og hálft ár
á biölista hjá borginni eftir að fá
íbúð. Þaö var sama hvaöa pappíra
ég lagði fram, ég virtist ekki njóta
forgangs þrátt fyrir að ég hefði
enga greiðslugetu á hinum al-
menna markaði.
Ég var atvinnulaus í heilt ár eftir
að ég hætti í bankanum því ég hafði
engin meðmæli í höndunum. Ég
fékk síðan vinnu í verslun en stuttu
síðar varð að fækka starfsfólkinu
vegna samdráttar. Aftur varð ég
atvinnulaus um langan tíma og
þegar ég loks fékk aftur vinnu var
ég svo óheppin að lenda í bílslysi.
Ég slasaðist talsvert og var óvinnu-
fær á eftir. Þannig hefur hvert ó-
lánið á fætur öðru hent mig og eitt
tekið við af öðru. Ég lenti t.d. aftur
í bílslsysi fyrir ári og varð aftur
óvinnufær. Áuk þess lenti ég í mjög
erfiðri tannholdsaðgerð sem kost-
aði mig tennurnar og var mjög
kostnaðarsöm.
Árið 1989 var ég gerð gjaldþrota
sem ég tel að hafi veriö á fölskum
forsendum. Ég var stööugt að greiða
skuldir mínar til lögfræðingsins en
svo virðist sem þeir peningar hafl
ekki skilaö sér. Eg er í málaferlum
vegna þess. Ég ætlaði mér aldrei að
verða gjaldþrota og lagði allt á mig
til aö greiða skuldimar. Sá úrskurð-
ur fékk því mikið á mig.
Slæm áhrif á börnin
Öll þessi ógæfa hefur sett sitt
mark á börnin mín tvö sem nú eru
19 og 15 ára. Þau bera þess ennþá
merki. Dóttir mín lenti í slæmum
félagsskap á tímabili og var viðrið-
in afbrot, m.a. í sumarbústað sem
mikið var talað um í fyrra, og átti
þátt í ávísanafalsi. Hún var farin
að prófa fíkniefni en hefur sem
betur fer með hjálp góðra ráðgjafa
komið sér út úr því. Börnin mín
eru bæði í skóla og gengur ágætlega
hjá þeim núna. Hins vegar breyttist
líf þessara barna rosalega mikið frá
því á Akureyri er þau fengu allt
sem þau vildu og bjuggu í öryggi
hjá foreldrum sínum. Allt í einu
lentu þau í hrakfórum með foreldr-
unum sem ollu skilnaði, miklum
peningaþrengingum, erfiðleikum,
flækingi og húsnæðishrakningum.
Þetta hefur í sjálfu sér verið miklu
erfiðara fyrir þau en mig.
Það var loks fyrir einu og hálfu
ári að ég fékk íbúð hjá borginni.
Ég er atvinnulaus í dag og sé ekki
að neitt muni breytast hjá mér á
næstunni enda ástandiö orðið
þannig í þjóðfélaginu. Hins vegar
er ég að reyna að byggja mig upp.
Það er hræðilegt að vera upp á fé-
lagsmálastofnun komin. í rauninni
er ég stolt og vil bjarga mér sjálf
en því miður býður þjóðfélagið ekki
upp á það. Öll þessi harmsaga mín
er búin að skemma mig mikið og
ég er í raun ekki sama persónan
og áður. Mér finnst þetta allt mjög
niðurlægjandi. Foreldrar mínir,
systur og íjölskyldur þeirra hafa
hjálpað mér mjög mikið og ég á
þeim öllum mikið að þakka,“segir
Þórný Sigmundsdóttir. -ELA