Dagblaðið Vísir - DV - 12.02.1994, Blaðsíða 22

22
LAUGARDAGUR 12. FEBRÚAR 1994
Sérstæð sakamál
Ást og fingraför
Peter.
Sumum þykir sagan af Diane
Storeman minna mest á gaman-
mynd þótt í raun hafi atburðarásin
ekki verið neitt gamanmál. Þess
vegna er hún enn af og til til um-
fjöllunar á Bretlandi þótt nokkuð
sé hðið síðan málið var leitt til
lykta.
Atburðarásin, sem hér er lýst,
hófst á krá í Leeds. Þar sat Diane
Storeman, þá þrjátíu og sjö ára,
með vinkonu sinni yfir drykk. Við
næsta borð sat Leslie Kendall, þá
tuttugu og sjö ára, ásamt vini sín-
um, Brian Gaines. Skammt var
milli borðanna og tóku ungu menn-
irnir konurnar tali. Þegar kráarset-
unni lauk fylgdi Leslie Diane heim
og á tröppunum kvöddust þau með
kossi. En þessi koss kveikti mjög
sterkar tilfinningar hjá Leslie.
Hann bauð henni því út næsta
kvöld.
Þótt Leshe væri orðinn tuttugu
og sjö ára var hann htt reyndur í
ástamálum. í raun hafði hann að-
eins einu sinni verið með konu,
gleðikonu, og eins og hann sagði
sjálfur síðar: „Hvað tilfinningar
snerti hefði hún eins getað selt mér
eitt pund af tómötum.“
Sambúð
Kvöldið eftir að þau hittust á
kránni fór Leshe út með Diane og
því kvöldi lauk með kennslustund
í listinni að elska. Henni gat hann
ekki gleymt og nokkrum dögum
síðar fluttist hann inn til Diane.
Hann setti það ekki fyrir sig þótt
hún væri tíu árum eldri en hann
og ætti fjögur börn, Peter, þrettán
ára, Jenny, ellefu ára, Susan, níu
ára, og Gihian, sjö ára. Nú var
Diane orðin hans og þau gætu ver-
ið saman framvegis.
Eftir nokkurn tíma gerði Leshe
þá játningu fyrir Diane að laun
hans sem bílaviðgerðarmanns
dygöu engan veginn til þess að
standa undir útgjöldum hans og því
færu þeir Brian stundum í inn-
brotsferðir á kvöldin. Diane tók
þessu ekki þunglega og nokkru síð-
ar gerðist hún bhstjóri hjá þeim
félögum þegar þeir fóru í innbrots-
ferðimar. Og ekki leið svo á löngu
þar til Peter, sonur Diane, slóst í
för með þeim sem aðstoðarmaður.
Leshe hefði gjarnan viljað kvæn-
ast Diane en hún leit hins vegar svo
á að ekki lægi neitt á. Næstu níu
árin bjuggu þau svo saman en þá
varð breyting á högum þeirra.
Efnamaðurinn
Ein kunningjakonu Diane kynnti
hana dag einn fyrir Henry Ward,
sem var fjörutíu og niu ára, það er
þremur árum eldri en Diane var
þá orðin. Hann var að nokkru fatl-
aður en Diane leist vel á hann og
ekki gerði það Henry síður áhuga-
verðan að hann átti talsvert fé.
Diane fannst það góður kostur,
enda var hún orðin dáhtið þreytt á
innbrotsferðunum en þeim fylgdi
að sjálfsögðu nokkurt álag og
reyndar ætíð sú hætta að þau yrði
gripin og færu í fangelsi. Hugðist
hún nú söðla um og hætta afbrot-
um.
Diane vhdi hins vegar ekki segja
Leshe frá nýja vininum. Þess í stað
kom hún sér undan því að fara í
innbrotsferðimar. Meðan þær
stóðu yfir hitti hún Henry á laun.
Dag einn stóð svo fyrir dymm
innbrotsferð til Norfolk og þá greip
Diane tækifærið tíl þess að giftast
Henry. Hann var að vísu dáhtiö
undrandi yfir því að hún skyldi
vhja að þau yrði gefin saman á laun
en hún skýrði máhð þannig fyrir
honum að hún vhdi koma bömum
sínum á óvart með nýja eiginmann-
inum.
Henry.
Mannránið
Strax eftir hjónavígsluna fluttist
Diane heim th Henrys en hann bjó
þá í myndarlegu húsi í Castleford
í Yorkshire. Hugðust þau njóta þar
hveitibrauðsdaganna í ró og næði.
En þeirri ró var skyndhega raskað
klukkan þrjú um nótt.
Nokkru áður höfðu þeir Leslie og
Peter komið heim úr innbrotsferð-
inni. Þegar í ljós kom aö Diane var
ekki heima og Leshe gat hvergi
fundið hana gekk hann á Peter.
Hann viðurkenndi loks að móðir
hans hefði átt vingott við annan
mann og hefði nú líklega gifst hon-
um. Leshe fékk heimihsfangið hjá
Peter og lagði síðan af stað ásamt
Brian vini sínum th að ná í konuna
sem hann elskaði.
Leslie var staðráðinn í að enginn
skyldi taka Diane frá honum. Þegar
hann kom að húsi Henrys í Castle-
ford braust hann inn í það án þess
að láta mikið til sín heyra. Kom
hann að hjónunum nýgiftu í rúm-
inu. Brian hélt hinum hálffatlaða
Henry föstum í því en Leshe stöðv-
aði öll mótmæh Diane með nokkr-
um kinnhestum. Hann bar hana
síðan á náttkjólnum út í bíl þar sem
hann skipaði Brian að hafa auga
með henni í aftursætinu.
Með lögregluna
áhælunum
Leshe tók stefnuna á Norfolk. Þar
bjó frænka hans á fáfömum stað.
Leiðin var um þrjú hundruð khó-
metrar en það hafði í fór með sér
að tekið var að birta af degi áður
en komið var á leiðarenda. Um
nokkra bæi og þorp var að fara og
í síðasta bænum, sem þau fóru um,
vom götuvitar. Á einu hominu
varð Leshe að stöðva bhinn og bíða
eftir grænu ljósi. Þá var orðið bjart
og fólk komið á kreik. Kona, sem
leið átti um homið, sá bhinn og að
í aftursætinu sat kona í náttkjól.
Þóttist hún viss um að konan hefði
hreyft varirnar á þann hátt að hún
væri að biðja um hjálp. En áður en
vegfarandinn gat nokkuð gert var
bíhinn þotinn af stað. Kommni
tókst þó að ná skrásetningarnúm-
erinu. Hún sneri sér þegar th lög-
reglunnar og lýsti því sem hún
hafði séð. Enginn vafi væri á því
að konan hefði horft á sig biðjandi
augum og sagt „hjálp“ á sinn þög-
ula hátt.
Þegar athugað var hver ætti bh
með þessu skrásetningarnúmeri
kom í ljós að það var Leslie Kend-
ah. Kom lýsing konunnar á bhnum
einnig heim og saman við það sem
vitað var um bhinn.
Handtakan
Er hér var komið hafði Henry
Ward fyrir ahnokkru skýrt frá ráni
Diane og var nú verið að koma
upplýsingum um það til fjölmargra
lögreglustöðva. Var því hafin leit
að mannræningjanum með konuna
á náttkjólnum.
Slóðin var rakin heim að húsi
frænku Leslies og þar fyrir utan
stóð bíhinn. Þar voru Leshe og
Brian handteknir en ráðstafanir
gerðar til að koma Diane aftur
heim til manns síns.
Þar eð þeir Leshe og Brian höfðu
gerst brotlegir við lögin voru tekin
af þeim fingraför. Þau voru síðan
send til fingrafarasafns lögregl-
unnar ef vera kynni að þeir tengd-
ust fleiri afbrotum.
Nú var því þannig farið að Leslie,
Brian, Peter og Diane höfðu aldrei
notað hanska við innbrotin. Þau
höfðu heldur aldrei verið staðin að
verki og fingraförin því aldrei tekin
fyrr en nú af þeim Leshe og Brian.
En þegar svar barst frá fingrafara-
dehdinni voru þau á þá leið að þeir
Leslie og Brian væru innbrotsþjóf-
ar sem lengi hefði verið leitað.
Varðhald og dómur
Leslie og Brian voru úskurðaðir
í varðhald og thskipun gefin út um
handtöku Peters sem var svo yfir-
heyrður skömmu síðar. Og þegar
þeir höfðu gert játningu sína var
ljóst að Diane hafði einnig komið
við sögu afbrotanna. Saksóknari
gaf fljótlega út ákæru á hendur
þeim öhum.
Verjandi Leslies sagði meðal ann-
ars eftirfarandi í réttinum í Leeds:
„Þetta var fyrsta raunverulega
ástarævintýri Leshes Kendahs. í
raun er hér um að ræða langa og
ástríðufulla ástarsögu og það er
staðreynd að fólk hegðar sér stund-
um fáránlega þegar ástin er annars
vegar. Diane hafði ekkert að óttast
af hálfu Leslies eftir að hann rændi
henni. Hann elskaði hana allt of
mikiö th þess.“
MacDonald dómari komst ekki
við af þessum orðum og sagði með-
al annars:
„Rétturinn lítur svo á aö hér hafi
verið um alvarlegt afbrot að ræða
og það verði ekki afsakað með ást.
Ég ráðlegg Leshe Kendah að nota
tímann í fangelsinu til þess að
hætta með öhu aö hugsa um þessa
konu því ræni hann henni aftur
verður dómurinn mun þyngri en
sá sem hann fær núna.“
Dómarnir
Leshe Kendall fékk nægan tíma
til að hugsa ráð sitt. Hann fékk
þriggja ára fangelsisdóm fyrir að
ræna Diane og ársdóm fyrir inn-
brotin. Brian Gaines fékk hálfs
annars árs fangelsisdóm fyrir að
taka þátt í ráni Diane og ársdóm
fyrir innbrotin.
Peter og Diane fengu vægari
dóma. Dómarinn kvaðst taka thlit -
til að þau hefðu verið undir áhrif-
um frá Leshe og væri hæfilegt að
þau fengju hálfs árs fangelsi hvort,
skilorðsbundið.
Eftir réttarhöldin gátu Diane og
Peter haldið heim.
Henry Ward haföi ekki uppi nein-
ar ásakanir á hendur konu sinni.
En skömmu síöar fluttust þau th
annars bæjar þar sem minni líkur
væru á að Leshe fyndi þau ef hann
heföi ekki lært sína lexíu þegar
hann fengi frelsið aftur.