Dagur - 22.12.1969, Blaðsíða 12

12
JÓLABLAÐ DAGS
brjóst. Þegar hann reyndi að leggjast
niður, og láta þá draga sig, spörkuðu
þeir í hann, með stígvélatám og hælum.
Dasaðist drengurinn mjög við þessa
meðferð, og urðu ránsmennirnir að
draga hann á milli sín, eins mikið og
hann bar fyrir sig fætur, en þeir börðu
hann og spörkuðu, ti'l að fá hann til
að ganga, á milli þeirra. Þeir voru af
og til að reyna að tala við hann, og
hann taldi sig hafa skilið ögn af því,
sem eldri maðurinn sagði og taldi að
upp úr honum hefði hrokkið eitt og
eitt íslenzkt orð, en þegar þeir töluðy.
saman, skildi hann ekkert. Þeim sóttist
seint ferðin, því bæði áttu þeir á bratt-
ann að sækja, og drengurinn tafði þá
mjög, með mótþróa sínu, og þreytti.
Þeir stefndu sunnan við Hlíðólfsfjall,
á Sandgil. Sól var runnin í haf, og
skuggi komin í birtu, er þeir náðu með
Valgeir upp í sandgil. Hann var þá orð-
inn illa til reika, af misþyrmingum, al-
blóðugur um andlit, af blóðnösum, og
ekki með fullri meðvitund, enda báru
mennirnir hann á milli sín síðast.
Þreyttust þeir nú á þessu, og fleygðu
honum loks í laut eða lítinn hvamm,
við ána í Sandgilinu. Bærði hann þá
ekki á sér, en þeir spörkuðu í hann
nokkrum sinnum með fótunum, en
drengur reyndi að stilla sig um að gefa
frá sér hljóð. Honum skildist á eldri
manninum, að þeir teldu hann að dauða
kominn, og skildist helzt, að til umræðu
væri, að gera út af við hann, og fleygja
honum í ána, en honum fannst að eldri
maðurinn mundi því mótfaLlinn. Taldi
þó Valgeir þetta ekki örugga skynjan
sína, þar sem hann skildi svo lítið af
máli kvalara sinna. Valgeir lá nú kyrr,
og hreyfði hvorki legg né lið. Hann
taildi að á sig hefði aftur runnið ómegin,
eða horfið meðvitund, því þegar hann
veit næst af sér, er allt hljótt, nema
hann heyrir til fugla. Áræðir hann þá
að hreyfa sig og líta upp. Sér hann þá
engan mann, og minni skuggi er í birt-
unni, en er hann vissi síðast af sér.
Farið að elda aftur. Reis hann nú á
fætur, en var mjög stirður og þrekaður
og með kuldahrolli. Dró hann sig nú
að ánni og laugaði andlit sitt og fannst
hressing í. Hann litaðist nú vel um, tif
allra átta, en sá engan mann. Kvalarar
hans voru með öllu horfnir. Bjartur
dagur var nú aftur að koma, og dreng-
ur hugðist snúa heimleiðis, en hann var
stirður til gangs og kenndi til í lærum
og hnjám og einnig í höfði. Skólaus var
hann orðinn á öðrum fæti, skórinn far-
ið einhversstaðar á leiðinni upp í fjöll-
in. Smalahundurinn var heldur ekki
hjá honum, enda hafði drengur, eftir
að lagt var af stað reynt að skipa hon-
um heim, en vissi ekki hvort hann hefði
hlýtt, en ekki var tóm til að hyggja að
slíku á leiðinni. Og fyrst hundurinn var
horfinn, hafði hann ekkert annað farið
en heim, og þá hlaut heimilisfólkið að
skynja, að eitthvað óvenjulegt hefði
fyrir sig komið, og leit verða hafin.
Vailgeir vildi nú reyna að draga sig í
áttina heim að Grund, og gerði ráð fyr-
ir að geta þá mætt leitarmðnnum. Hann
klæddi sig úr sokknum á skólausa fæt-
inum, þótt hann væri raunar orðinn lé-
legur, og haltraði af stað, berfættur á
öðrum fæti.
Nú víkur sögunni að Grund. Heimil-
isfólk þar var þá amma mín, Sigur-
björg, en hún var þá, er þetta gerðist,
stödd í Gunnólfsvík, hjá móður minni,
sem nýlega hafði alið barn, synir henn-
ar tveir og ein dóttir og kona eldra
bróðurins, þau þá nýlega gift, og Val-
geir.
Þegar smalinn kom ekki með ærnar,
á venjulegum mjaltatíma, fór heimilis-
fólkið að undrast um drenginn, því
hann var ekki vanur að koma of seint,
frekar of snemma, einkum ef þoka var
eða þykkviðri, svo ekki sá til sólar.
Hundur hans var líka heim kominn,
síðari hluta dags. Þetta þótti allt dálítið
dularfullt, og heimiiisfólkinu nokkurt
undrunarefni, enda um það rætt. Það
var verið að keppast við að taka saman
hey á túninu á Grund, og því síðar en
ella farið að grennslast um smalann og
ærnar. Nokkru fyrir miðnætti var þó
yngri bróðirinn, piltur rétt innan við
tvítugt, sendur af stað, að hyggja hvort
ekki sæist til smalans_. Hann hafði ekki
langt farið, er hann fór að rekast á
nokkuð af kvíaánum, á dreif beggja
vegna við Lónsána, þar sem sumar
þeirra voru farnar að draga sig heim-
undir. Kom hann því, af ánum, sem
fyrir honum varð til kvía, en nú varð
ljóst, að ekki var einleikið með smal-
ann, og datt fólkinu helzt í hug að hann
hefði dottið svo illa að hann hefði fót-
brotnað, og lægi þannig ósjálfbjarga
uppi í landi. Hestur var heima við, og
tóku bræðurnir hann og höfðu með sér,
svo og smalahundinn, og væntu að
hann mundi helzt finna smalann. Þeir
fóru nú á það svæði, sem þeir hugðu að
smalinn hefði haldið ánum. Þeir leituðu
svæðið og kölluðu af og til, en fyrir
ekki kom, og hundurinn vildi ekkert
frá þeim fara. Þeir töldu nú næstum
víst, að drengurinn væri ekki lengur
lí'fs, og mundi hafa orðið bráðkvaddur,
því sagnir voru til um að slíkt hefði átt
sér stað, um svo ungan mann, þótt mjög
sjaldan hefði skeð. Þeir voru nú að
snúast þarna um svæðið neðan við og
uppundir Hvannstaði, um og fram yfir
lágnættið, án árangurs. Þegar albjart
var orðið vom þeir staddir fram af
Hvannstöðum, og kölluðu enn, við og
við. Tóku þeir þá eftir að hundurinn
fór að sperra eyrun og horfði mjög til
fjallanna og virtist óróast. Stönsuðu
þeir þá og kölluðu enn. Heyrðu þeir þá
sem óm af kalli, í stefnu á suðurenda
Hlíðólfsfjalls, upp af svonefndum
Kvosum. Héldu þeir á hljóðið, og er
þeir nálguðust, varð þeim ljóst að þar
mundi Valgeir vera, og á lífi. Þegar
þeir komu til móts við hann leizt þeim
sannarlega ekki á hvernig hann var til
reika, með opið sár á augabrún, og far-
inn að bólgna um nef og munn, með sár
á öðru hné, sem blætt hafði úr, og mjög
máttfarinn, en þó hvergi beinbrotinn.
Síðar komu fram marblettir víða á
líkama hans, bæði á útlimum og bol.
Bræður settu drenginn nú upp á hest-
inn, sem þeir höfðu meðferðis, og
teymdu undir honum heim að Grund.
Þar var honum komið í rúm sitt og
hjúkrað eftir föngum. Hresstist hann
furðu fljótt, var ekki í rúminu nema 2
eða 3 daga, minnir mig, en stirður og
sár var hann til hreyfinga no'kkra daga
á eftir. Ekki sat Valgeir ærnar framar
það sumar, því þegar hann varð gang-
fær, fór hann að smala þeim kvölds og
morgna, og þær hafðar mest vestan
Lónsár, lengra frá fjöllunum.
Sagan barst fljótt út. Sent vai> strax
til hreppstjórans, sem þá var Sæmund-
ur Sæmundsson bóndi á Heiði, en hiann
taldi þýðingarlaust að gera út leiðang-
ur til að leita þessarra útlendinga, aust-
an fjalla, sem vafalaust hefðu verið af
veiðlskipi, sem þá væri horfið til hafs.
Næsta dag fréttist frá Fagranesi, sem
stendur við sjóinn austan fjaÍIanna, að
þar hefði sézt fljóta með landi innvols
úr kind. Reyndist það vömb með ristli
og tilheyrandi. Einnig að smalinn á
Fagranesi sem sat ær í framlandinu, í
SeJfjallinu, hefði séð skip liggja grunnt
undan Fossdalnum. Sent var til Gunn-
ólfsvíkur með þessar fréttir, frá Grund,
Framhiald á blaðsíðu 21.