Dagur - 22.12.1969, Blaðsíða 31

JÓLABLAÐ D AGS
31
góðan þurnk, allir voru því önnum
kafriir, það er því erfitt að kalki menn
frá slíku vei’ki. Nú er samt svo mikið
í 'húfi að ég hika ekki við áð biðja um
hjálp, enda verð ég ekki fyrir von-
brigðum. Þegar ég hefi borið upp bón
mína við unga bóndann í Byrgi, Sigur-
geir ísaksson, og óðar leggur hann frá
sér þau tæki sem honum sjálfum reið
þó á að halda áfram með af fullum
krafti. Hann segir mér óðara hvernig
við skulum haga leit ökkar, einnig
hverja hann telji líklega til að geta
kornið tafarlaust og hjálpað.
Klukkan er að verða hálf níu þegar
við rennum í hlað á Meiðavöllum, en
þar eru ungir menn líklegir’til hjálpar.
Við erum lílið búnir að stoppa á Meiða-
völlum, þegar síminn hringir frá Ás-
tjörn með l>ær góðu fréttir að dreng-
imir séu komnir heim heilu og höldnu.
En það var það sem ég bað ráðskon-
una um að láta ckkur vita strax ef
drengirnir kæmu heim af sjálfsdáðum.
Við þessar góðu fréttir var sem þungu
fargi af öllum létti, en nú þurfti ein-
hvern veginn að nálgast þá sem voru
að leita. Sigurgeir bóndi býður mér
hjálp við þessa lieit sem ég þigg með
þöklkum.
Þegar inn á heiðina er komið verður
það af ráði að ég bíði í bílnum en Sig-
urgeir fær flautuna og er horfinn úr
augsýn um leið. Innan stundar var
hann kominn með leitarfólkið að bíln-
um. Allir eru orðnir þreyttir en þó
glaðir yfir að hinir týndu voru fundnir.
Frá Asljörn. (Ljósm. Li. L).)
Nú var ef til vill mesta vandaverkið
eftir, það að áminna drengina. Bæði er
það, að þessi börn á maður ekki sjálfur,
Eldur í hver ju spori
í LAXÁRDAL hafa fyrrum eldsumbrot
orðið og hraun runnið. í dalnum öllum
er hraun og ná þau niður í Aðaldal og
út undir sjó. Er talið, að þau eigi
fremur upptök sín í dalnum, en þau
iiafi runnið frá Mývatnssveit. En í Lax-
árdal eru raðir af eldborgum og gjall-
hrúgum, víða með mjög fögrum rauð-
um og brúnum lit.
Það er í munnmælum haft, segir Þor-
valdur Thoroddsen, sem þarna var á
ferð upp úr 1880 og var þá kennari á
Möðruvöllum, að fyrir eldgosin ha.fi
Laxá ei runnið eftir dalnum, en þar hafi
verið eintómar seftjarnir, en þessu
mótmælir önnur munnmælasaga. Þegar
Garðar landnámismaður kom hér að
landi þótti honum Laxá furðu mikil á
og þó bergvatn. Sendi hann þá þræl
sinn einn til að grennslast eftir upp-
tökum ái'innar. Þrællinn gekk upp dal-
inn og síðan kringum Mývatn allt og
kom svo aftur. Garðari þótti þrællinn
ei hafa verið lengi burtu, hélt að svo
mikil á hefði meiri aðdraganda og að
þrællinn hefði svikizt um og skrökvað
að séi'. Þrællinn varð þá svo reiður, að
hann lagði á, að eldur skyldi sprettia
upp í hverju spori. Varð það að
áhrínsorðum, og brann þá við Mývatn
og í Laxárdal.
og svo hitt, að í svo stórum hóp verða
allir að hlýta sömu reglum.
Viðræður mínar við drengina leiddu
í ljós að þeir höfðu fyigt Jökulsá alla
ieið, þ. e. a. s. að þeir gengu á giibaiimi
langleiðis að Ástjörn, og voru því í
hættu allan tímann, því slík ganga er
ekki fyrir unga drengi og það aleina.
Eftir að hafa áminnt þá var ákveðið að
refsing þeirra yrði sú, að þeir yi'ðu að
li'ggja í rúminu í 3 daga, og einnig
skyldu þeir fara í viku bátabann,
þ. e. þeir fengu ekki að róa eða fara á
vatnið í eina vi'ku.
Þegar þessir drengir höfðu lokið
sinni rúmlegu, áttum við tal saman, og
kom þá í Ijós að báðir sáu að þeir höfðu
gert rangt í að óblýðnast, og báðu fyrir-
gefningar á hegðun sinni, sem auðvitað
var fúslega veitt af öllum aðilum, og
fannst mér þessir d-rengir leggja sig
fram þáð sem eftir var tímans að reyna
að vera góðir drengir. Og má að lok-
um segja að allt er gott, þá endirinn
allra beztur verður.
B. P.