Dagur - 22.12.1969, Blaðsíða 25

JÓLABLAÐ D AGS
25
vissuna fyrir því, að ég hafði rétt fyrir
mér.
— Þú getur nærri, að ég hef engu
gleymt frá þessu kvöldi. Ég gat lesið
bæn þína úr augum þínum og svip. Ég
var alveg viss um að þarna var ósvikin
ást, sem óg átti, og ég reyndi að svara
þér á sama hátt og þú spurðir, og það
hefur tekizt. Síðan hef ég verið þín trúa
unnusta, og neitað fleirum en einum,
sem leitað hfa ráðahags við mig. — Guð
blessi þig fyrir það, sagði Pétur. — En
ég hef líka sannarlega verið þér trúr
unnusti. Og það svo, að fóstra mín
heldur að mig vanti eitthvað, sem aðrir
menn hafa. Henni finnst ekki einleikið,
að ég skuli ekki líta við neinni stúlku.
Ég hugsa að hún biðji Guð daglega að
gera kraftaverk á mér svo að ég verði
ekki einstæðingur, þegar hún fellur frá.
Og hver veit hve mikinn þátt bænirnar
hennar eiga í sameiningu okkar. Ég
trúi því, að hann sé einhver. Það er
kannski ekkert undur þótt hún haldi,
að eitthvað sé bogið við mig. Ég hef
ekki farið á ball síðan þetta umrædda
kvöld. Fyrst voru það veikindi og frá-
fall fóstra míns, sem snertu mig svo
djúpt, og svo að byggja þetta blessað
hús, sem ekki er nærri fullbúið. Og svo
varst þú ek-ki heima í vetur, og til hvers
var þá að fara á ball?
— Heldurðu að fóstra þín verði
ánægð með mig sem konu þína?
— Áreiðanlega, því það hefur verið
fyrst og fremst þú, sem ég átti að
höndla. — Það er ágætt, ég skal sann-
arlega ver-a henni góð.
— Ég á von á mönnum á þriðjudag-
inn til að vinna við húsið, svo það fer
nú að ganga. Þess vegna vildi ég fá þig
strax, svo þú gætir haft hönd í bagga
með alla tilhögun, ef ég á annað.borð
fengi þig. Veiztu annars, að það er af-
mælið mitt í dag. Nei, það vissi hún
eklki. — Ég er 26 ára í dag, og þú gef-ur
mér sjálfa þig í afmælisgjöf Hann fékk
vel útilátinn afmæliskossinn, og hún
fór ekki varhluta af þakklæti fyrir
gjöfina.
— En skyldi nokkur stúlka hafa
fengið annað eins bónorðsbréf eins og
ég fékk frá þér. Hún tók sendibréf upp
úr veski sínu, fletti sundur blaði úr
skrifblokk og las:
Góða ungfrú!
Ég sendi þór þessar línur og spyr þig:
Viltu verða konan mín? Ég get bætt því
við, að þú ert eina konan, sem mig hef-
ur langað til að eiga. Ef þú játast mér,
vil ég að við giftum okkur strax. Ég
óska að fá svar um hæl.
Vinsamlegast,
Pétur Guðmundsson.
— Svo möi'g eru þau orð, ekki eitt
orð um ást. Pétur brosti. — Þú móðg-
aðist samt ekki, sagði hann.
— Nei, ég er búin að bíða svo lengi
eftir að heyra frá þér, svo skildi ég þig.
Þú treystir á að óg vissi betur, en orðin
sögðu til um. Svo fann ég líka fleira.
Stoltur og ærukær, hugsaði ég.
En nú kom Jóhanna inn. — Ætli ekki
sé nú mál að drekka aímæliskaffið?
— Jú, áreiðanlega, -sagði Pétur. — Og
nú máttu óska mér til hamingju, því
Stina ætlar að verða konan mín.
Það var glöð manneskja og Guði
þakklát, sem stóð við gluggann á Borg-
um og horfði á eftir hjónaefnunum, sem
riðu úr hlaði til að gifta sig, morgunin
eftir.
— Það var þó aldeilis viðbragð, sem
hún tók, blessuð stúlkan, þegar hún
hafði lesið bréfið, sagði Jóhanna við
sjálfa sig, og hún hló svo hún táraðist.
Enda hefur það ekki verið neitt rusl.
Hann kann nú að koma fyrir sig orði,
blessaður drengurinn. — Ástin okka-r
er ekki orðin gatslitin af atlotum áður
en presturinn sameinar okkur að lög-
um, hafði hann -sagt við Stínu í morg-
un. Það var orð að sönnu, það fannst
Jóhönnu spá góðu um framhaldið.
&
I-
&
I
I
I
I
I
i
I
i
I-
í
I
s
I-
i
I
i
t
i
t.
I
t:
i
t
FIMMTI OKTOBER:

bmákvæöi
Birtain frá himinsins blikandi djúpi,
blómkrónur ýmsum í lit,
samofnar verijldum hækkandi hljóma,
hlýjuðu daganna glit. •
Vorblærinn ómaði — englar á flugi —
öldublak fagnaðar söng
veturinn brottu; osr vonirnar glaðar
vakti mér sólnóttin lcing.
Ylurinn, líkn hinna lifandi róta,
luktist um gróandi jiirð.
Sóldægra för milli blaða og blóma
í blikinu skugglaus var gjörð.
Verða mér aldrei á firnindum fjarri
fagnaðarstundirnar þar
sem lýsigull árroðans ljómaði fegurst
og lífsins Paradís var.
Koma nú ár, eftir langdegið liðið
þótt Ijóminn frá vori sé nær.
Öldunnar reisir á eilífðarboða
ókunnur tímanna sær.
Blánandi stjörnunótt blikar í ómum
sem berast frá klukknanna stól.
En-glar í hljómunum umhverfis svífa,
— enn eru bjiirt þeirra jól.

I
f
f
I
f
I
|
f
í
l
I
í
f
?
!
I
f
f
f
1
!
f
<?