Dagur - 22.12.1969, Blaðsíða 21

JÓLABLAÐ DAGS
21
milli bæjanna, en þar var gömul myUa.
Stúlkan hvarf við lækinn og fór okkur
að gruna, að ekki væri aBt með felldu
um hana og gættum vandlega að, hvað
af henni hefði orðið en sáum þó ekkert.
Hún gat naumast hafa gengið okkur úr
greipum og hygg óg helzt, að þetta hafi
verið svipur.
Varstu aldrei myrkfælinn?
Nei, enda kom það sér vel í skugga-
legum torfbæjum. Það var eitt sinn á
meðan ég enn átti heima á Litlu-Há-
mundarstöðum, að ég var nýlega 'kom-
inn frá Akureyri og hafði keypt mér
byssu. Átti ég( nú þrjár byssur. Rak ég
nagla utan í baðstofubita og setti byss-
urnar þar, tvær voru á sama bitanum
en sú þriðja á öðrum. Eina nóttina
brökk ég upp við byssuskot, að mér
fannst, og þótti kynlegt. Pabbi vaknaði
líka og kallaði til mín og ræddum við
ögn um, hvað þetta gæti verið um há-
nótt. Bað pabbi mig að líta eftir byss-
unum og gerði ég það og voru þær á
sínum stað, í öðru herbex-gi. Svo sofn-
aði ég en allt fer á sömu leið og í þriðja
sinni. Varð ég þá gramur og raúk fram
úr, rúminu og aðgætti byssumar á ný
og mannaferðir en varð einskis var. Um
morguninn aðgættum við í nýföilnum
snjó, hvort við sæjum spor eða önnur
- HJÁSETAN —
Framhald af blaðsíðu 12.
því þar var mannráð nokkurt, og geldfé
Gunnólfsvíkurbænda gekk nokkuð í
fjöllunum og Fossdal. Tvíbýli var þá í
Gunnólfsvík, og varð bændum þar ekki
vel við fréttirnar, en töldu þó víst, að
ræningjar þessir væru á brott, þar sem
nú vom umliðnir tveir sólarhringar frá
því Valgeir varð fyrir árásinni. Morg-
uninn eftir fóru þeir þó 4 vaskir menn
á bát út með fjaili, og hugðust rann-
saka málið og vegsummerki, ef fyrir
væm. Tóku þeir með sér haglabyssur
tvær, því annað var ekki vopna. Man
ég það, að mér var mjög órótt, er ég
snemma morguns fór upp úr rúmi
mínu út að glugga og sá föður minn
ganga niður túnið með byssu á öxl.
Gerði ég mér í hugarlund, að til bar-
daga kæmi og einhverjir gætu faliið.
Ég var þá farinn að heyra og lesa fs-
lendingasögur og Riddara. Og glaður
varð ég þegar þeir komu ailir heilir
aftur seinni hluta dags. Lítil vegsum-
merki um ferðir manna, en svo var
ekki. En ekki var langt á daginn liðið
þegar gestur kom á bæinn, kunningi
okkar. Hafði hann heyrt um byssu-
kaupin og bað að lofa sér að sjá. Ég
lofaði honum að skoða byssumar mín-
ar. Hann tók þær niður, hvei-ja fyrir
sig og athugaði þær í krók og kring,
allar þrjár. Þrjár byssur — þrjú skot —
hugaði ég.
Við tökum upp léttara hjal, á meðan
við súpum úr síðasta kaffibol'lanum, er
dóttir Jóns og þeirra hjóna, Svanhvít
að nafni, sem enn býr með foreldrum
sínum, ber fram. En Jón og Þórey kona
hans, hin myndarlegasta húsmóðir, eiga
tvær aðrar dætur, Sóleyju, búsetta á
Akureyri og Rósu Guðrúnu, búsetta á
Hjalteyri, og fimmtán bamaböm.
Áður en ég kveð spyr ég Jón, hvort
hann vilji eitthvað segja að lokum.
Hann segir: Nú er ég farinn að eldast
nokkuð og dagur senn að kveldi kom-
inn. Maður er hættur að hugsa til þess
með tilhlökkun, að á morgun verði sjó-
veður gott og báti ýtt úr vör. f þess
stað ornar maður sér við minningamar,
og þegar ég hugleiði farinn veg, er ég
þafcklátur bæði guði og mönnum, segir
Jón að lokum og þakka ég honum við-
ræðurnar. E. D.
Gamall viðburðnr
merki höfðu þeir séð, aðeins nokfcur
spor í Arnarbrík, eftir stígvélafót og
ræksni af færeyska blaðinu Dimma-
letting. Annað var þar ekki að sjá um
venju fram. Skammdalinn rannsökuðu
þeir ekki, en líklegt er, úr því ræn-
ingjarnir fóru með Valgeir upp í Sand-
gil, að þeir hafi farið þaðan, yfir fjallið
og niður í Sbammdalinn, um skriður
þær í botni hans, sem áður er getið.
Sú leið var þarna stytzt til sjávar suð-
austan fjallanna.
Valgeir Bjamason fluttist af Langa-
nesi á þrítugsaldri, til Hornafjarðar,
með séna Þórði Oddgeirssyni, er hann
fékk Bjamarnes vorið 1913, að mig
minnir. Hann fluttist þaðan að Höfn,
kvæntist ágætri konu, og bjó þar síðan.
Hann er látinn fyrir 2—3 árum. Hann
á þar afkomendur. Valgeir þótti jafnan
hinn röskvasti maður.
Raufarhöfn, 20. nóvember 1969.
- Konimgsgröfin
að Kálfsskinni
Framhald af blaðsíðu 15.
þú svo til, að þú vitir víst að Hrærekur
komi aldrei síðan lífs til Noregs, en ger
það því aðeins, að þú sérð engin önnur
föng á.
Þegar á leið sumarið fór Þórarinn
til íslands, en sigldi fyrir sunnan land
og ætlaði til Grænlands. En fékk volk
mikið og tók síðast land í Breiðafii'ði.
Þorgils Arason kom þá fyrstur virð-*
ingaimanna til þeirra, en Þórarinn seg-
ir honum orðsendingu konungs og vin-
áttu og biður hann taka Hrærek. Þor-
gils gerði svo og gerði vel til Hræreks,
sem þó undi illa hag sínum. Var
Hrærekur þar um veturinn. Bað
Hrærekur þá, að verða fluttur norður
í Eyjafjörð, til Guðmundar á Möðm-
völlum og var það gert. Tók Guðmund-
ur vel á móti konungi en það fór á
sömu leið, að konungur undi þar ekki
og vildi ekki vera þar lengi og var hann
þá fluttur á vist á litlum bæ, er heitir
Kálfsskinn og var þar fátt hjóna. Þar
var Hrærekur hinn þriðja vetur, og
sagði hann svo, að hann hefði þar verið
svo, að honum hefði bezt þótt, því þar
var hann af öllum mest metinn. Eftir
um sumarið fékk Hrærekur sótt, er
leiddi hann til bana. Svo er sagt, að sá
einn konungur hvílir á íslandi.
Hrærekur dó á Kálfskinni sumarið
1022 og sér enn fyrir haugi hans á litl-
um hól milli Stærra-Árskógar og
Kálfsskinnsbæja, ekki langt frá þjóð-
veginum. Konungdómur og barátta
Hræreks virðist ekki hafa haft nein
áhrif á sögu okkar þjóðar, enda kom
hann hingað, sem fátækur, valda'laus og
blindur útlagi. Engu að síður er saga
hans áhrifamikil og á margan hátt
merkileg. Hún varð þjóðskáldinu frá
Fagraskógi yrkisefni, svo sem kunnugt
er, og kom hann oft að gröf Hræreks
blinda og reisti honum í bundnu máli'
verðugt minnismerki. En sá hkitur
liggur þó enn eftir, að girða hólinn
hans, setja minnismerki á gröf hans og
vegvísi þangað frá þjóðvegi. Fer vel á,
að í þeirri sveit sé minnismerki' hans,
sem hann undi bezt hér á landi og var
vel metinn af öllum, og á þeim stað, er
hann hvílir, einn manna með konungs-
nafnbót í íslenzkri moldu.
E. D.