Dagur - 22.12.1969, Blaðsíða 19

JÓLABLAÐ DAGS
19

• *
Nýleg hnfnargerö
við Flatasker
n Litla-Arsliógssandi.
(Ljósm. E. D.)
Gunnlaugur sonur hans, það var gott að
vinna með slíkum mönnum á sjó.
Þú hefur eflaust lifað mörg ævintýri
á sjónum?
Ekki var það nú beinlínis og sem bet_
ur fór missti ég aldrei mann og aldrei
sigldi ég skipi í strand og er ég þakk-
látur fyrir þá gæfu. Auðvitað lenti
maður stundum í vondu veði'i, jafnvel
mannskaðaveðri, en það var svo sem
etekert sögulegt, sem betur fer. Það
mætti þó kannski nefna það sögu'legt,
þegar ég var stýrimaður á Dröfn. Við
ætluðum á veiðar vestur fyrir land og
lögðum af stað frá Akureyri seinni
hlluta dags í góðu veðri. Þegar komið
var vestur undir Siglufjörð var farið
að dimma og veðurútlit hið versta. Ég
Stakk upp á því, að við færum inn til
Siglufjarðar og héldum áfram morgun-
in eftir, í stað þess að taka fllóann undir
nóttina. Skipstjóri var Mikael Guð-
mundsson, sem áður er nefndur og vildi
hann hraða för og halda beint vestur.
Ræddum við þetta góða stund og á
meðan jós hann upp kviku og fór þá
einnig að hríða og hvessa af norðri.
Varð það því að ráði, að haldið skyidi
til Siglufjarðar. En þegar við vorum að
flara fyrir Helluna, breyttist vélarhljóð-
ið skyndilega. En vélin gefck og við
héldum ti'l Siglufjarðar og lögðumst við
bryggju innan á Eyrinni. Fengum við
tíkkur nú kaffi og létum fara vel um
okkur. En ég heyrði þá eitthvert
skvamp og þótti það tortryggilegt.
Undir kojunni var hleri í gólfi og tók
ég hann upp. Sá ég þá, að alLmikill sjór
var kominn í skipið. Við athugun kom
í ljós, að annað skrúfublaðið hafði losn-
að af og þá breyttist véllarhljóðið. í
bátnum var 40 hestafla Dan-vél og var
útbúnaður þannig, að ef skrúfublað fór
af, komst sjór inn. Ég vai' þafcklátur
fyrir, að við fórum inn á Siglufjörð og
ekki lengra. Það gerði aftakaveður og
stytti ekki upp fyrr en eftir viku. Við
hefðum liklega drepið okkur, ef við
hefðum haldið upphaflegri áætlun og
ekki farið inn á Siglufjörð. En þar með
var ekki afllt búið. Á Siglufirði féllu
snjófióð og íbúðarhús, gegnt Siglufirði,
sópaðist út í sjó. Við sátum við spil um
borð eitt kvöld og áttum okkur ekki lUs
von, þegar feikna mikill hnykkur kom
á skipið og einhver ósköp, sem við viss-
um ekki hvað var. Þutum við upp á
þilfar og vorum við þá lausir við
bryggju. Bátur okkar átti að vera vel
bundinn og höfðu böndin kubbast
sundur. Rétt á eftir sáum við, að ís rak
að okkur. Það sem gerðist var þetta:
Snjóflóð hafði fallið í sjó fram og geysi-
lega mikil flóðalda myndaðist við það.
Það var hún, sem truflaði spilin okkar
og sleit bátinn lausan. En hún gerði
meira, því hún lyfti bátnum yfir
bryggjuna eins og ekkert væri og fóru
fleiri bátar þá leiðina. En svo breiddi
snjóflóðið úr sér í sjónum á eftir.
Nokkru síðar fórum við til Akureyrar
með háiffullt skip af trjáviði úr hús-
inu, sem snjóflóðið bar til sævar. Mig
minnir að þctta væri '1919.
Var ekki róstusamt stundum á Siglu-
firði?
Fremur þótti }>að á þeim árum, sem
Siglufjörður var mikill síldarbær og
margt var um útlendinga, t. d. í land-
legum, maður heyrði löluvert um það.
Margir neyttu þá víns í miklu óhófi og
misstu vitið meira og minna og sáust
þá lítt fyrir. Sjálfur þorði ég aldrei að
hætta mér í slíkt, segir Jón og hlær við.
Einu sinni kom ég þar að, sem nokkrir
ÍSlendingar voru að spana Norðmann
einn og fóru hálfilla með hann. Hann
mátti sín ekki mikils þótt hraustur
væri. Ekki veit ég fyrir víst um upp-
tökin, enda bar þeim ekki saman. En
þetta var ljóttir og ójafn leikur og nefndi
ég það við landa mína, að gera nú efck-
ert það, sem þá síðar myndi iðra. Hit-
inn rénaði heldur við fortöluinar og
svo kom lögreglan og ekkert óhapp
varð. í annað sinn sá ég hvar áttust við
íslendingar og Norðmenn. Man ég eftir
einum Norðmanninum, sem hafði sig
mjög í frammi og sló ekki síður með
fótum en höndum. Hann var fótfimur
og sótti eftir að slá menn höfuðhögg
með fætinum. Jú, og einu sinni voru