Dagblaðið Vísir - DV - 27.03.1995, Qupperneq 26

38 MÁNUDAGUR 27. MARS 1995 ’
Fréttir Menning DV
Eyjafjörður:
Þrírþriggja
bfla árekstrar
Gylfi Kristjánsson, DV, Akmeyri:
Þrír þriggja bíla árekstrar urðu í
Eyjafirði um miðjan dag á laugardag,
en þá gerði snarvitlaust veður í rúm-
ar tvær klukkustundir með snjó-
komu og skafrenningi.
Ökumenn áttu í hinu mesta basli
með að sjá út úr bílunum og má rekja
árekstrana til þess að ökumenn urðu
að stöðva bifreiöar sínar á veginum
og skipti þá engum togum að næstu
bílar óku á þá. Einn árekstranna
varð við Kristnes í Eyjaijarðarsveit,
annar við Lónsbrú á bæjarmörkum
Akureyrar og sá þriðji á Moldhauga-
hálsi skammt norðan bæjarins. Eng-
in slys urðu á ökumönnum í þessum
árekstrum.
Akureyri:
Ókyfirfót
ákonu
Gylfi Kiistjánsson, DV, Akuieyri:
Ökumaður bifreiðar sem ók yfir fót
á konu fyrir utan skemmtistaðinn
Sjallann á Akureyri í fyrrinótt stakk
af en lögreglan hafði uppi á honum
síðar um nóttina.
Konan fór sjálf á sly sadeild þar sem
gert var að meiðslum hennar, hún
var talsvert illa marin enda hafði
hjól bifreiðarinnar farið yfir ristina
á henni. Hún slapp þó óbrotin frá
þessu. Ökumaður bifreiðarinnar gat
enga skýringu gefið á því hvers
vegna hann hafði stungið af.
Pólland:
Meistarinn
mokaði til sín
verðlaunum
Tveir aðalleikaramir í uppfærslu
Kjartans Ragnarssonar á leikritinu
Ég er meistarinn í Gdansk í Póllandi
hlaut æðstu verðlaun sem þarlend-
um leikurum getur áskotnast. Leik-
ritið hefur verið á fjölunum í allan
vetur og notið mikilla vinsælda.
Verðlaunaathöfnin fór fram í gær í
Ráðhúsinu i Gdansk. -kaa
Aktu eins ocj þú vilt
ðð 3Út
að aorir aki
okum eins oc U(NI
D
Magnaður metall
Þeim, sem hafa lesið bækur Einars Kárasonar um lífið í braggakampin-
um, líður fjölskyldan í gamla húsinu víst seint úr minni. í daglegu amstri
og örlögum söguhetjanria endurspeglast sú þjóðfélagsbylting sem átti sér
stað um miöja öldina.
Tveimur menningarheimum lýstur þarna saman. í gamla húsinu búa
spákonan Lína og karlinn hennar sem er kaupmaður í braggahverfinu.
Leiklist
Auður Eydal
Gógó, dóttir Línu, flutti til Ameríku og skildi eftir slatta af börnum, sem
gömlu hjónin ala upp. Eldri kynslóðin þekkir aðeins púl og puð en krakk-
arnir gefa lítið fyrir slíkt.
Lýsingar Einar.s á bardúsi þessa fólks eru óborganlegar. Þær eru fullar
af grátglettnum stundum kaldhæðnislegum húmor, en um leið skín alls
staðar í gegn full samúö með örlögum persónanna og skilningur á því
forkostulega ástandi sem ríkir á miklum uppbrotstímum í þjóðfélaginu.
í leikgerðinni, sem Kjartan Ragnarsson vann upp úr bókunum, stíga
sögupersónurnar svo sannarlega ljóslifandi fram og atriöin þræða helstu
viðburði í lífi fiölskyldunnar. Mikilsvert er að fanga þann óbærilega létt-
leika tilverunnar, sem ríkir í bókunum, tíðarandann og einstakt sam-
bland af skopi og harmi sem þar kemur fram.
Þegar Djöflaeyjan var frumflutt á sinum tíma í stórri skemmu vestur
í bæ var sýningin svo samofm umhverfinu að manni þótti sem aðeins
þar ætti hún heima.
Kolbrún K. Halldórsdóttir, sem leikstýrir sýningu LA að þessu sinni,
sannar hér enn einu sinni ágæti sitt og útsjónarsemi þegar hún púslar
öllu þessu fiölskrúðuga mannlífi á sviðið í Samkomuhúsinu þannig að
aldrei verður vart þrengslatilfinningar.
Þvert á móti virðist hálfur kampurinn kominn þarna og nýtur Kolbrún
þar ágætrar leikmyndar Axels Hallkels Jóhannessonar, sem þegar best
lét veitti snilldargóðar lausnir á víðáttuspursmálum leikgeröarinnar auk
þess sem hann sá um búningahönnun í stíl tíðarandans sem oft var for-
kostuleg í sjálfu sér.
Sigurveig Jónsdóttir og Þráinn Karlsson léku Línu og Tomma. Báðar
þessar persónur eru þau svolítið utan og ofan viö hinn hversdagslega
heim. Sigurveig fær hér sjaldgæft tækifæri og nýtir það til fulls. Það
mátti hreinlega finna álagakraftinn í heitingum kerlu þegar sá hamurinn
var á henni.
Þráinn er eins og oft hefur sannast einn af okkar stórleikurum og sýndi
það vel í þessu hlutverki. Persónan verður hreinlega upphafin, gæskan
og þolinmæðin uppmáluð. Sporin þegar hann gengur frá gröf Danna eru
þung og Þráinn skapaði þarna óvenjulegt augnablik í leikhúsinu.
Þórhallur Gunnarsson leikur Badda og hefur sterk og góö tök á túlkun
þessa ógæfusama en um leið sjarmerandi piltungs sem athygli fiölskyld-
unnar, einkum Línu, hverfist meira og minna um.
Dofri Hermannsson fær líka gullið tækifæri sem Danni og hefur ekki
áður gert betur. Dofri leikur á rólegu nótunum og nær einkar vel utan
um tragískan undirtón hiutverksins. Fín vinna og heilsteypt persónusköp-
un.
Bergljót Amalds er líka fantagóð sem fiðrildið Dojlí og það geislar af
henni lífskrafturinn. Barði Guðmundsson leikur kómíska persónu, Gretti
eymingjann Ásmundarson, mann Dollíar, sem er fótaþurrka flestra og
skilar því mjög vel.
Rósa Guðný Þórsdóttir náði líka í mörgu tilliti vel utan um hlutverk
ólánsmanneskjunnar Þórgunnar þó að mér fyndist eitt átakanlegasta atr-
iði verksins fara fyrir lítið vegna þess aö þar var yfirkeyrt í áherslunum.
Þessu brá oftar fyrir, einkum í kómíkinni, og ef eitthvað má að sýning-
unni finna er það helst að stundum var farið oífari í skrípaganginum.
Það var raunar alveg að óþörfu þar sem öllu fínlegra skop skilaði sér
mæta vel í allri sýningunni og vó salt við alvöruna.
Úr sýningu Leikfélags Akureyrar á Þar sem Djöflaeyjan rís.
Sigurþór Albert Heimisson náði hárréttum áherslum í hlutverki Grjóna
og Guðmundur Haraldsson var athyglisverður og kraftmikill Dóri. Þá eru
aðeins ótahn þau Aðalsteinn Bergdal, sem lék Tóta og Sunna Borg í hlut-
verki Fíu. Þó að þessar persónur séu settar upp sem hreinræktaðar grín-
figúrur segja þær margt um aldarandann og þau Sunna og Aðalsteinn
fóru á kostum í hlutverkunum.
í heild er þessi sýning bæði athyglisverö og skemmtileg. Söngatriði eru
vel heppnuð og hleypa fiöri í mannskapinn, leikurinn er mjög góður og
enn einu sinni hefur Kolbrún K. Halldórsdóttir unnið athyglisverða leik-
stjórnarvinnu.
Leikfélag Akureyrar sýnir:
Þar sem Djöflaeyjan ris
Leikgerö Kjartans Ragnarssonar á skáldsögum Einars Kárasonar, Þar sem Djöfla-
eyjan rís og Gulleyjunni
Lýsing: Ingvar Björnsson.
Tónlistarstjórn: Kari O. Olgeirsson
Leikmynd og búningar: Axel Hallkell Jóhannesson
Leikstjórn: Kolbrún K. Halldórsdóttir
Hvað er að gerast í
skemmtanalífinuP

Alllll

9 9*17•00
hagnýtar upp/ýsingar þegar þér hentar
Verð aðeins 39,90 mínútan.
Fiðluleikur
á Jazzbarnum
Dan Cassidy er amerískur fiðluleikari sem hefur verið búsettur hér um
töluverða hríð. Hann leikur á fiðlu og hefur verið að spila ýmsa tónlist
af léttara taginu með íslenskum spilurum. Á Jazzbarnum á fimmtudaginn
var hann með tríó og með honum voru þeir Kristján Guðmundsson á
píanó og Einar Sigurðsson á bassa. Þeir eru ekki margir hérlendis, fiðlar-
arnir í þessum geira tónlistarinnar.
Jass
Ársæll Másson
Auk Dans er það borgarlistamað-
urinn Szymon Kuran, sem er af
pólskum ættum, en innfæddir
skrapa annars staðar nú til dags.
Tríóið hefur góða sveiflu, þótt eng- ________________________________
ar séu trommurnar, en efnisskrá
þeirra er töluvert blússkotin og svíngtempóið er allsráðandi. Sem sýnis-
horn má nefna AU of Me, Black Orpheus, Blue Monk, Time’s A-Wastin
og How High the Moon. Kristján hefur lipran stíl á píanóið, minnir jafn-
vel á Guðmund Ingólfsson, og er meiri djassmaður en Dan sem fraserar
meira í einhvers konar þjóðlagastíl þótt sveiflan sé lipur og góð. Þeim
bættist svo liðsauki á miðju kvöldi; Sigurður Jónsson tenórsaxófónleik-
ari, sem þekktur er sem Milljónamæringur, blés með þeim nokkur lög,
fyrst án Dans, Nostalgy in Times Square Mingusar, og síðan bættist fiðlan
i hópinn. Þá fluttu þeir einn blús og svo St. Thomas sem mér fannst besta
númer kvöldsins. Reyndar var öll dagskrá kvöldsins lipurlega flutt og
góð tilbreyting að heyra í fiðlu á Jazzbarnum.