Dagblaðið Vísir - DV - 10.06.1995, Blaðsíða 4

4
LAUGARDAGUR 10. JÚNÍ 1995
Fréttir
DV
Linda Simonardóttir Wiium, fyrrum friðargæsluiiði, í einkaviðtali við DV:
Eg ætla að berjast
við norska herinn
- hún var rekin fyrir að hafa sofið hjá félaga sínum í friðargæsluliðinu í Líbanon
Linda Simonardóttir Wiium var rekin úr friðargæsluliði Sameinuðu þjóð-
anna í Líbanon fyrir kynmök við félaga sinn. Hún var i Líbanon árið 1993
á vegum norska hersins. Hún telur sig hafa verið beitta miklum órétti og
hefur því ákveðið að segja sögu sína. DV-símamynd
Gísli Kristjánsson, DV, Honefoss:
„Ég var orðin þreytt á aö ljúga, leið
og þreytt á að þegja endalaust um
það sem gerðist og þann órétt sem
ég var beitt. Ég ákvað því í samráði
við kærastann minn að ganga fram
fyrir skjöldu og segja alla söguna eins
og hún er,“ segir Linda Símonardótt-
ir Wiium, 24 ára gömul íslensk stúlka
sem rekin var úr friðargæsluliði
Sameinuðu þjóðanna í Líbanon fyrir
kynmök við félaga sinn. Hún var í
Líbanon árið 1993 á vegum norska
hersins.
„Tilgangurinn er fyrst og fremst
að hreinsa mannorð mitt og einnig
að vara aðrar konur'við hvers þær
mega vænta í friðargæsluliðinu og
hernum. Þar ríkir karlaveldi og við
konurnar erum alveg réttlausar,"
segir Linda í samtali við DV. Hún
býr nú í þorpinu Sokna rétt viö Hone-
foss í Noregi.
Linda er létt í bragði og vígreif. Hún
segir að hennar bíði „stríð næstu
mánuðina" því hún ætlar sér að
hreinsa sakaskrá sína í norska hem-
um. „Ég var saklaus þvinguð til að
segja upp stöðu minni og verð nú að
búa við að hafa lokið herþjónustu
með smán. Því ætla ég ekki að sitja
undir lengur,“ segir Linda.
Stöndum með þér, Linda
Saga Lindu hefur vakið mikla at-
hygli hér í Noregi síðustu tvo daga.
í gær var mál hennar reifað á opinni
línu hjá útvarpsstöðinni P4, vinsæl-
ustu útvarpsstöð Noregs. Fjöldi fólks
hringdi og lýsti nær undantekninga-
laust yfir stuðningi við hana í barátt-
unni við yfirmenn norska hersins.
„Eftir að ég ákvað að segja sögu
mína í Forsvarets forum, málgagni
hersins, hefur síminn vart þagnað
hjá mér. Fjölmiðlar eru aö hringja
og einnig bara venjulegt fólk sem
vill styðja mig. Ég hef ekki fengið
eitt einasta „leiðinlegf ‘ símtal," segir
Linda.
Þaö er líka greinilegt á götum
Honefoss að hún hefur náð athygli
þjóðarinnar. Á göngugötunni í mið-
bænum slær fullorðin kona á öxl
hennar og segir: „Við stöndum með
þér, Linda.“
„Það er mjög gott fyrir mig að finna
þennan stuðning. Ég veit samt að
málið vekur mesta athygli vegna
þess að kynlíf kemur við sögu. Ég
svaf hjá félaga mínum í friðargæslu-
liðinu og það var upphaf allra vand-
ræðanna. Ég hika samt ekki við að
segja sannleikann," segir Linda
ákveðin.
Varaði ættingjana við
„Eftir að ég haföi tekið ákvörðun
mína hringdi ég í foreldra mína til
að vara þá við því sem væri í vænd-
um. Þetta er einnig viðkvæmt mál
fyrir sjö ára gamlan son minn. Mér
þykir mest um vert að hann og öldr-
uð amma mín verði ekki fyrir áfalli.
Foreldrarnir eru vanari að heyra af
uppátækjum mínum. Ég talaöi einn-
ig við foreldra kærasta míns. Þetta
er ekkert skyndiupphlaup. Ég er bú-
in að undirbúa mig í tvö ár,“ segir
Linda.
Linda fór til Noregs árið 1990 „í
leit að ævintýrum", eins og hún seg-
ir. Á þeim árum var kreppa í Noregi
og ekki auðvelt að finna vinnu. Hún
ákvað því að ganga í herinn frekar
en að ganga um atvinnulaus.
„Mér líkaði mjög vel í hernum þótt
veran þar væri erfiö. Ég hafði ekki
hugmynd um hvað her var og var
alveg að gefást upp á æfingunum í
byrjun. Við vorum látin ganga langar
leiðir með 30 kílóa þunga bakpoka
og þunga byssu. Einu sinni leit ég
bara á fætuma á mér og spurði:
„Hvað er ég að gera hér?“ En ég gafst
ekki upp og langaði til að fara á her-
skóla að herþjónustunni lokinni.
Fyrst ætlaði ég þó að komast í frið-
argæslu og það tókst. Ég var send til
Líbanon árið 1993 en var þar bara í
þrjá mánuði. Andinn í sveitum Norð-
mannanna þar var hreint hrikalegur
og agaleysið algert. Strákar, sem
virtust hinir bestu menn í hernum
heima, breyttust í hálfgerð villidýr
og fyllirafta. Það er merkilegt með
Norðmenn að þeir eins og umbyltast
við að komast út fyrir landamærin,"
segir Linda og hlær.
Óvinsælir Norðmenn
„Strangar reglur giltu í friðar-
gæsluliðinu um hegðun og þar á
meðal átti áfengisneysla að vera
bönnuð. Svo var þó ekki í raun.
Norðmennirnir voru óvinsælir með-
al heimamanna, þóttu hrokafullir og
auk þess alltaf fullir. Svíar voru með
lið á sama stað en þar ríkti agi enda
voru þeir virtir og vinsælir meðal
heimamanna.
Ólán mitt byrjaði eftir eitt fylliríið,
sem ég tók þó ekki þátt í sjálf, var
bláedrú. Ég hafði kynnst einum
strákanna í liðinu áður en við fórum
út og við urðum vinir. Þessa einu
nótt sváfum við saman en aldrei ann-
ars, hvorki fyrr eða síðar.
Við töluðum aldrei um það sem
gerðist en samt fóru að berast út
gróusögur um mig. Einn laugardags-
morgunn kom sveitarforinginn inn í
skálann til mín og fór að spyrja mig
nærgöngulla spurninga, einkum um
kynlíf. Hann vildi vita hvort ég hefði
sofið hjá öllum strákunum í sveitinni
og hvort ég seldi mig heimamönn-
um,“ segir Linda.
„Smám saman komust sögur um
mig og meint lauslæti mitt á allra
varir og það var litið á mig eins og
ég væri dýna fyrir alla sveitina. Her-
lögreglan tók mig ítrekað í yfir-
heyrslu og sakaði mig um að sofa hjá
hverjum sem er í herbúningnum og
auk þess að hafa sent tvö bréf til lí-
banskra stúlkna frá foreldrum
þeirra. Það var satt, ég gerði það eins
og allir aðrir þótt í óleyfi væri. Þetta
var sjálfsögð hjálp við heimamenn.
Yfirheyrslurnar og eineltið fóru
þannig með mig að ég brotnaði niður
og féllst á endanum á að skrifa undir
játningu þar sem ég viðurkenndi að
hafa sent bréfin og að ég ætti við
„persónuleg vandamál" að stríða
sem var lygi. Ég spurði herforingj-
ann hvort ég ætti að ljúga í játningu
minni og hann svaraöi einfaldlega
, já“ og bætti því við að hann ætlaði
að öðrum kosti að sjá til þess að ég
yrði rekin.
Ég reiknaði fyrst með að fá bara
sekt eftir játninguna en svo var ekki.
Ég fékk ekki að koma aftur. Strákur-
inn, sem ég svaf hjá, sætti hins vegar
engri refsingu og hann var í eitt ár
til viðbótar í Líbanon. Það þykir mér
mikiö óréttlæti," segir Linda.
Tveggja ára uppbygging
Eftir heimkomuna til Noregs sum-
arið 1993 tóku við erfiöir tímar hjá
Lindu. Hún segist hafa átt erfitt með
svefn og ekki getað losnað við hugs-
unina um óréttlætið sem hún var
beitt. Á endanum leitaði hún til sái-
fræðings.
„Sálfræðingurinn sagði að ekþert
gengi að mér. Ég væri fullfrísk and-
lega. Hann ráðlagöi mér að bíða og
byggja mig upp og láta þá til skarar
skríöa; fá mér lögfræðing og sækja
rétt minn. Þetta hef ég gert. Ég er
nú orðin nógu sterk til að horfast í
augu við það sem gerist. Ég veit að
mín bíður mesta stríð lífs míns en
ég er óhrædd og ætla mér aö vinna,“
segir Linda.
Besti lögmaður Noregs
Hún hefur verið í sambandi við
kunnan norskan lögfræðing, sem
m.a. tókst í vetur að fá sýknudóm
yfir Per Liland, manni sem dæmdur
var saklaus í ævilangt fangelsi fyrir
tvö morð. Norska ríkið verður að
greiða manninum á annað hundraö
milljóna íslenskra króna í skaðabæt-
ur.
„Þetta er klókur lögmaður og hann
vill taka mál mitt að sér en hann er
dýr. Ég ætla því að sækja um að fá
gjafsókn. Við sjáum svo hvað gerist
þegar dómstólar fara að fjalla um
mál mitt,“ segir Linda.
Sjálf er hún ákveðin í að hefja nám
í lögfræði í Ósló í haust. Hún lauk
menntaskólanámi í Honefoss nú í
vor.
„Óréttlætið, sem ég varð fyrir, er
orsökin fyrir því að ég ætla í lögfræð-
ina. Ég hef tekið öll námskeið í lög-
fræði, sem í boði eru hér við mennta-
skólann, og er staðráðin í að halda
áfram. Ég ætla ekki bara að treysta
á aðra í baráttunni sem nú er fyrir
höndum. Ég ætla að berjast við
norska herinn," segir Linda.
Mál Lindu hefur vakið mikla athygli í Noregi. Hér má sjá úrklippu úr mál-
gagni hersins, Forsvarets forum. Stærsta blað Noregs, Verdens gang, tók
máliö upp og það hefur verið reifað á opinni línu hjá vinsælustu útvarps-
stöð Norðmanna, P4.
w----------- - -I -----------==■-= —--—-
Hadde sex ■ ble senat hjem
Sóknamefndir Kotstrandar- og Hveragerðisprestakalla:
Kalla Jón í annað sinn
köllunin kærð aftur til ráðuneytisins
Sóknarnefndir Kotstrandar- og
Hveragerðisprestakalla hafa í ann-
að sinn kallað séra Jón Ragnarsson
til að gegna embætti sóknarprests
en eins og alkunna er lýsti dóms-
málaráðuneytið fyrri köllunina
ógilda vegna formgalla. Egill Hall-
grímsson, sóknarprestur í Skaga-
strandarprestakalli, brá skjótt við
þegar sóknarnefndin kallaöi í ann-
að sinn og kærði köllunina aftur.
„Ég hef sent inn í dag nýja stjórn-
sýslukæra þar sem ég tel að sú
lagatúlkun sem er að baki ákvörð-
un biskups og kjörmanna standist
ekki,“ segir Egill.
„Ég fer þess á leit við dómsmála-
ráðherra að hann felli úr gildi til-
teknar ákvarðanir sóknarnefnd-
anna og Biskups íslands og ef hann
verður við þessum óskum mínum
þá hlýtur prestakalliö að verða
auglýst og þá hefur réttlætið náð
fram aö ganga," segir hann.
Egill, sem hefur gegnt embætti
sóknarprests á Skagaströnd síð-
ustu fjögur árin, er uppalinn í
Hveragerði. í ljósi þess vaknar sú
spuming hvort hann ætli að sækja
um embættið ef það veröur auglýst.
„Ég tek ekki endanlega ákvörðun
um að sækja um prestakall fyrr en
það er auglýst. í þessu tilviki eru
hins vegar miklar líkur á því að ég
hefði sótt um. Þetta mál snýst fyrst
og fremst um það að brotiö hefur
verið gegn lögvöröum rétti okkar
presta þjóðkirkjunnar til að sækja
um laust embætti," segir Egill.