Þjóðviljinn - 14.02.1981, Blaðsíða 21

Helgin 14.— 15. febrúar 1981 ÞJÓÐVILJINN — SIÐA 21
bábar áttir kringum torgið og !
ömögulegt aö átta sig á umferö-
arljósum fyrir einfalda tslend-
inga, sem ekki þekkja flóknari
umferö en á Lækjartorgi. Skyndi-
lega stöðvaði okkur alvopnaður
lögregluþjónn af hreinu indiána-
kyni. Eftir nokkurt þref kom hann
okkur i skilning um aö við hefðum
ekið yfir einhvern hluta hring-
torgsins á rauðu ljósi. Nokkrir
bilar óku á eftir okkur, en voru
ekki gripnir, en tekið skal fram aö
bilar meðbandarisku númeri eru
vinsæll fengur fyrir lögreglu-
menn. Sá vopnaði tjáði okkur að
sekt fyrir þetta alvarlega brot
væri 500 pesosar, en aleiga okkar
i mexikanskri mynt var þá 800
pesosar. ökuskirteini bilstjóra
vildi lögreglumaður fá, stakk þvi
inn á sig og heimtaði greiðslu.
Bilstjóri vildi fá kvittun, en hún
fékkst ekki. Við sögðum sem var
að viö værum fátækir lslendingar
og ættum ekki fyrir sektinni.
Neitaöi þá lögginn að afhenda
örkuskirteinið. Lauk þrefi þessu
með þvi að við urðum 500 pesos-
um fátækari, en lögreglumaður
sömu upphæö rikari til persónu-
legrar neyslu.
Siöar kom i ljós að hæsta upp-
hæð sektar hefði átt að vera 100
pesosar. Þannig lauk fyrstu
kynnum okkar af lögreglunni 1
Mexikó, en þau kynni áttu eftir að
vaxa talsvert. Tiu minútum siðar
vorum við stöövuð öðru sinni af
tveimur lögreglumönnum i bil.
Grétu þá sumir af skelfingu,
illsku og vonbrigðum með þetta
hræðilega land, sem við höfðum
álpast til. 500 pesosar aftur og 300
pesosar aleigan? Eftir nokkurt
þras var okkur gert ljóst að við
heföum vist framið skelfilegt
brot, og var okkur skipað að
fylgja laganna vörðum. Hvert
vissum við ekki.
1 þann mund birtist skyndilega
þriöji lögreglumaöurinn á fljúg-
andi ferð. Var sá óeinkennis-
klæddur, en dró upp skilriki nokk-
ur. Jókst nú skelfing mörlandans
mjög og virtust endalokin nærri. 1
ljós kom þó að sá þriöji var okkar
frelsandi engill, settur til höfuðs
einkaframtaki i tekjuöflun ein-
stakra lögreglumanna. Bað hann
okkur afsökunar á framferði
kolleganna og skipaði þeim siðan
að fylgja okkur heim á hótel, sem
þeir gerðu meö miklum virktum.
Bugtuðu þeir sig og beygðu og
brostu breitt að lokum, jafnvel
þótt „skyldustörfin” hefðu ekki
orðið þeim til fjár að þessu sinni.
Meiri
lögguhausar
Nokkrum dögum slðar áttum
viö erindi i miöbæinn. Húsfreyja
sat þá á ónefndum stað heima,
magasjúk af völdum matargerð-
arlistar innfæddra. Geröum við
hin ráö fyrir klukkustundarferð i
bæinn. Ferðin sú varð hinsvegar
sex timar. Tekiö getur langa
stund aö fá bilastæði i miðborg-
inni, enda bilar margfalt fleiri en
vegakerfið þolir.
Er við komum á götu eina mjóa
náiægt Avenida Juárez var þar
laust eitt stæði. Að visu var
stranglega bannað að leggja við
götuna, en Mexikanar taka slik
bönn ekki alvarlega. Lögðum viö
bilnum og þóttumst hafa sama
rétt og innfæddir. Meðan bilstjóri
brá sér frá til að erinda eitthvað,
birtist lögregluþjónn og skrúfaði
aöra númeraplötuna af. Kom þá i
ljós að sekta átti okkur fyrir ólög-
lega „parkeringu”.
Bilarnir fyrir framan okkur og
aftan voru hinsvegar ekki snértir.
Vildi löggi fá 500 pesosa i sekt án
kvittunar, en hámarkssekt fyrir
„stööubrot” sem þetta var 50
pesosar. Mótmælti bilstjórí
hástöfum og krafðist þess að eig-
endur annarra bila við götuna
yrðu sektaðir á sama hátt.
Hundskaðist löggi þá til að setja
sektarmiða undir rúðuþurrkur
hinna bilanna. Innfæddir hafa
hinsvegar fyrir sið að fleygja
slikum sektarmiöum og borga
aldrei stööusektir.
Eftir mikið þras við laganna
vörð gáfumst við upp og voru
börnin send eftir enskumælandi
lögreglumanni upp á Avenida
Júárez okkur til hjálpar. Heyra
þeir lögreglumenn til nýrri deild
lögreglunnar, sem hefur það
meginmarkmið að aðstoðá og
leiöbeina „túrhestum”. Tala þeir
allir eitthvert erlent mál. Börnin
La Lagunilia er sunnudagsmarkaður „tianguis” sem settur er upp
franian við hinn formlega markað með sama nafni sem nefndur er eftir
sjólóni sem hann er reistur á. La Lagunilla er flóamarkaður Mexikó-
borgar og þar kennir margra grasa, stoiinna, ekta, falsaðra o.s.frv..
Þar er hægt að gera góð kaup og láta stela af sér fé.
Viðarkolasali i verkamannahverfi.
Sunnudagur á aðaltorgi Taxco. Ferðamenn renna i gegn á bilum, en
heimamcnn slappa af viö brunninn. — Ljósm. vh
birtust i fylgd lögreglumanns og
hófst þá hið skemmtilegasta
sjónarspil. Deildu nú lögreglu-
mennirnir innbyrðis af miklum
móöi, en lögbrjótarnir islensku
fylgdust með og höföu nokkra
skemmtan af. Lauk viöureign
lögreglumanna á þann veg að sá
fyrri neitaði alfarið aö skila
númeraplötunni. Vildum við eigi
una þessum málalokum og fórum
aö ráðum Ingvars Emilssonar,
sem alltaf sagðist krefjast þess að
farið væri með hann á lögreglu-
stöð og þar gert út um málin. Sá
enskumælandi bauðst til að fylgja
okkur.
Fór hann siðan með okkur á að-
alstöövar umferðarlögreglunnar i
borginni. Var ekki linnt látum
fyrr en við náðum fundi æösta
manns þeirra mála. Tók hann
okkur vel. Sögðum við honum af
reynslu okkar af lögreglunni i
borginni og hló hann þá við. Sagði
hann að við gætum verið róleg,við
þyrftum engar sektir að greiöa.
Gaf hann okkur nafnspjald sitt
stórt og mikið og bauö okkur að
hafa við sig samband þegar litið
lægi viö. Númerið á bilnum sagöi
hann að yrði sent okkur morgun-
inn eftir. Fyrir hádegi næsta dag
birtist á hótelinu löggi einn með
númerið og bauð okkur aðstoð viö
að festa það á bilinn að nýju.
Góð bók og
nafnspjald
Eftir þetta höfum viö oft lent i
lögreglunni, oftast fyrir að fara
yfir á gulu ljósi. I hvert sinn höf-
um við mótmælt kröftuglega, og
boriö þeim á brýn ofsóknir á
hendur útlendingum. Oftast hefur
ekkert dugað fyrr en dregin hefur
verið fram bók ein góð, lög um
umferöarmál i rikinu. Hefur lög-
leið og enn sat aiit við sama, og
var þá beðið um þrjá daga til
viöbótar. Sáum við þá fram á að
eigi myndi viðgerð ljúka á næst-
unni. Hófum við þvi leit að öðru
húsnæöi, sem ekki tókst aö finna
fyrr en i lok nóvember, og voru þá
allir harla fegnir. Þess má geta til
gamans að um jólin litum við enn
viö á Presidente Carranza, þar
sem okkur hafði upphaflega verið
lofað húsnæöi. Sat þá enn allt við
sama, ekkert virtist hafa veriö
gert.
Sagt hefur verið að Mexikanar
séu afar viðmótsþýðir, en hins
vegar dugir litt aö treysta orðum
þeirra.
Löngum hefur orö farið af
lagni Mexikana, einkum er
handlagni þeirra viðbrugöið. Nótt
eina snemma i nóvember tókst
þeim að brjóta upp bil okkar,
stela úr honum tveimur svefn-
pokum, forláta steinoliueldavél
(Made in U.S.A.), verkfærakistu
og ýmsu fleiru. Og þritugasta
nóvember, daginn sem við flutt-
um af hótelinu i leiguhúsnæöið,
brugöum við okkur á ágætan
sunnudagsmarkað, „La
Lagunilla”. A 19. öld var þar
frægasti „þjófamarkaður”
heims, þar sem stolið góss var
selt vægu veröi. Ekki hefur þeim
aftur fariö Mexikönum. Góssiö er
ekki einungis margt stoliö, heldur
stela þeir hver af öðrum, og þó
helst útlendingahálfvitum, sem
eigi geta gætt sins fjár. Fimm
minútum eftir að viö höfðum
keypt fallega ódýra steingrimu
(sennilega stolna), uppgötvaði
húsbóndinn að i hliðartösku hans
var eigi lengur veski hans með
sex vegabréfum, ýmsum skjölum
varðandi bilinn, svo og 8000
pesosum. Höfðu handlagnir menn
skorið stórt gat á töskuna og f jar-
lægt veskið án þess nokkur yröi
ránsins var. Stóðu nú mörlandar
þrumu iostnir, án vegabréfa eöa
Timatal Aztekanna var ótrúlega nákvæmt og er varðveitt ma. á
almanakssteininum fræga.
reglumönnum löngum reynst
erfitt að finna orðum sinum staö
samkvæmt lögum þessum og ná
fram æskilegri sekt fyrir meint
brot. Hafi bókin ekki dugaö hefur
ávallt verið gripið til þess
örþrifaráðs að draga upp nafn-
spjald lögreglustjórans, segjast
vera vinir hans og krefjast þess
að ná hans fundi. Hefur niður-
staðan ávallt oröið sú sama; er
lögreglumenn sjá nafnspjald
æösta yfirmanns sins.missa þeir
þá áhugann og biðja okkur vel að
lifa að lokum.
Teljum við okkur vera nokkuð
hólpin i framtiðinni er viö verðum
ákærð fyrir óframin umferðar-
brot.
Sjö vikna
húsnæðisleit
En fleira hefur á dagana drifiö
en meint umferðarbrot. Þaö tók
sjö vikur að finna húsnæði.
Reyndar var okkur i fyrstu vik-
unni lofaö húsi einu gömlu á góð-
um stað i borginni. Viögeröir
stóðu yfir og átti að hraða þeim.
Töldu verkamenn að þrjá til fjóra
daga tæki að ljúka þeim og gæt-
um við þá þegar flutt inn. Aö þeim
tima loknum virtist enn meira
ógert en fyrr, og var okkur tjáð að
enn þyrfti þrjá daga til aö ljúka
verkinu. Þá var enn allt i sama
fari, og var nú gert ráð fyrir viku
til lúkningar viðgeröum. Sú vika
annarra skilrikja, en jafnframt
fullir aðdáunar á fingrafimi inn-
fæddra, sem eigi verður nógsam-
lega lofuð i skráðum heimildum.
Við gáfum skýrslu um stuldinn
á næstu lögreglustöö og óskuðum
aðstoðar við að endurheimta góss
vort og gersemar. Að skýrslutöku
lokinni kom i ljós að skýrslan var
meira og minna vitlaus. Kvörtuö-
um við undan slappri skýrslu-
gerð, en lögreglumaöur kvað það
engu skipta þó ýmislegt vantaði
og annaö væri rangt. Aöalatriöið
væri að gera einhverja skýrslu.
Varð okkur þá ljóst, aö lögreglu-
yfirvöld höfðu engan áhuga á
raunum okkar. Siðar var okkur
tjáö að lögreglan i hverfinu lægi
undir þeim grun aö vera i vitorði
meö handlægnum mönnum á
þeim margfræga þjófamarkaði
„La Lagunilla”. Við gerum okkur
þvi enga von um endurheimtur á
eigum okkar.
Á Frelsishæð
Undir kvöld þann 30. nóvember
fluttum viö loks inn i húsnæðið aö
Frelsishæð númer 321 og urðú þá
þáttaskil i dvöl okkar hér i Mexi-
kó. Siöar munum við senda fleiri
pistla, og þá ekki eingöngu af
mörlandanum. _ . ,
Bestu kveðjur.
Puerto Angel,
Oaxaca7. jan. 1981
Jóna og Siguröur.