Dagblaðið Vísir - DV - 16.12.1995, Blaðsíða 28

28
LAUGARDAGUR 16. DESEMBER 1995 JjV
Kafli úr bókinni Milli landa:
Hjá drykkjusjúkri dol
- Nína Gautadóttir listakona segir frá
Milli landa heitir nýúkomin bók þar sem sagt er frá lífi
fimm íslenskra kvenna í París. Þaö er Fróði sem gefur bókina
út en Guðrún Finnbogadóttir skrifar. DV fékk leyfl til að birta
hluta úr kafla þar sem fjallað er um listakonuna Nínu Gauta-
dóttur.
Þáttaskil
Kvöld nokkurt, eftir hlaup á milli spítala allan daginn, sat
hún ein síns liðs á Select kaffihúsinu sem var skammt frá
„hjúkkuhúsinu". Þetta var í fyrsta sinn sem hún fór á Select,
hún vissi vel að þar komu landar hennar saman á kvöldin, en
hún hafði ekki haft í hyggju að leita uppi íslendinga og um-
gangast þá eingöngu. Hún var ekki kominn til Parísar með
ærnum tilkostnaði og fyrirhöfn til þess að umgangast eingöngu
landa sína, þá hefði hún bara getað verið kyrr heima á íslandi.
En þetta kvöld gerði hún undantekningu vegna þess að það
hafði gripið hana einhver tómleiki og hún var dauf í dálkinn.
Einn dagurinn enn var að kvöldi kominn og enn höfðu eftir-
grennslanir hennar engan árangur borið og engin lausn á
vandamálunum í sjónmáli.
Átti hún að gefast upp, leggja árar i bát og fara heim? eða
fara til Svíþjóðar? Henni hafði aldrei geðjast að því að leggja
niður skottið og laumast burt ef á móti blés. Hún fann að Par-
ís var hennar borg og að þar vildi hún vera áfram. Og þótt
hjúkrun væri gott og göfugt starf hafði hún frá unga aldri ætl-
að að verða listamaður.
En hvað átti hún til bragðs að taka?
„Ertu ekki íslensk?" sagði þjónninn sem afgreiddi hana.
Hún tók ekkert undir það. Það voru fleiri rauðhærðir en ís-
lendingar. „Þeir sitja alltaf þarna inni í horninu," bætti hann
við.
En hún ætlaði ekki að láta undan og hreyfði sig ekki. Henni
Nína Gautadóttir listakona.
var líka farið að líða betur í glaðværðinni og mannmergðinni
á kaffihúsinu og fann ekki lengur fyrir einmanaleikanum sem
hafði gripið hana svo skyndilega fyrr um kvöldið.
Ókunnugi maðurinn
Þar sem hún sat þarna í þungum þönkum var hún skyndi-
lega ávörpuð af manni sem spurði hvort hann mætti setjast við
borðið hjá henni. Maðurinn var um sextugt, virðulegur maður
með alskegg, klæddur svörtum flauelsjakka. Einn af lista-
mönnunum sem vöndu komur sínar á Select. Hún kinkaði
kolli og hann settist við hliðina á henni. það var samt vissara
að vera ekki of vingjamleg, allur var varinn góður.
En hún sá fljótlega að þarna bjó ekkert undir. Maðurinn
með skeggið sagðist vera myndhöggvari. Hann var skrafhreyf-
inn og mjög hlýlegur maður og áður en varði hafði Nína sagt
honum allt um sína hagi, að hún væri nýkomin frá íslandi til
þess að verða listamaður en hefði ekki kjark til þess að fara í
Listaháskólann, ekki einu sinni til þess að leita sér upplýsinga.
Myndhöggvarinn sagðist sjálfur hafa stundað nám þar, hann
þekkti nokkra kennara þar og væri reiðubúinn til þess að
fylgja henni þangað daginn eftir.
Morguninn eftir hittust þau á rue des Beaux Arts, fyrir
framan Listaháskólann. Það kom i ljós að Nína var orðin of
sein að sækja um inngöngu þetta árið en hún fékk þó í hend-
ur gögnin fyrir umsókn næsta ár. Umsækjendur skiptu hund-
ruðum á hverju ári og aðeins örfáir standast inntökuprófin en
hún ætlaði samt að reyna. Hún kvaddi þennan alúðlega mann
fyrir utan skólann og þau hittust ekki aftur.
„Ég hef séð þennan mann tilsýndar á listsýningum í París í
gegnum árin en við höfum aldrei talað saman aftur. Hann er
vel þekktur hér, að minnsta kosti á meðal listamanna. Hann
var svo hlýlegur að ég sá strax aö ég gat treyst honum fuUkom-
ViÓ höfum opnaö nýjan, ferskan skyndibitastaö ab
" ' Jfjggj : '
Fókafeni 11, Hjá okkur fær&u nýbakaba
Bostonbáta meá ótakmörkuáu
■jMpfe. nýskornu áieggi eöa Ijúffenga
BATAR & BORGARAR1
FAKAFENI 1 1
3 --
—’f \\: nSf "77^ "" * r