Dagblaðið Vísir - DV - 16.12.1995, Blaðsíða 30

Sheila Hedley. E'na myidin sem til er af Wilfred var tekin þegar hann
gekk að eiga Eileen, konuna sem hann bjó með í tæpa
þrjá áratugi.
Gibbon Hedley. Valerie.
Hjónaband þeirra Gibbons Hed-
leys, fjörutíu og níu ára, og Sheilu
Hedley, sem var tíu árum yngri,
haföi staðið í fjórtán ár án þess að
hægt væri að greina annað en þau
væru eins hamingjusöm og þau
höfðu verið í upphafi. Þau áttu eina
dóttur, Valerie, sem var þrettán ára.
Hún var mjög hænd að báðum for-
eldrum sínum.
Gibbon var einn yfirmanna í
kolanámu í Northumberland á
Englandi og hafði góðar tekjur.
Hann lagðist þó ekki gegn því þegar
kona hans óskaði eftir að ráða sig til
starfa á sjúkrahúsi í Carlisle en þar
hafði hún verið hjúkrunarkona
þangað til hún gifti sig.
Þá peninga sem Sheila vann sér
inn á sjúkrahúsinu notaði hún til
eigin þarfa og hafði maður hennar
ekkert við það að athuga. Hún var
ekki síður ánægð með tilveruna en
fyrr því nú gat hún látið ýmislegt
eftir sér sem hún hafði ekki haft
efni á áður. Og aðeins nokkrum dög-
um áður en sú breyting varð sem
átti eftir að gerbreyta lífi þeirra
hjóna lýsti hún yfír því við vinkonu
sína að hún elskaði mann sinn enn
mikið.
Fundur við biðskýli
Kvöld eitt í ágúst var Sheila á leið
frá sjúkrahúsinu og beið í biðskýli
eftir strætisvagni til heimabæjarins
Backworth. Hún hafði ekki beðið
lengi þegar í skýlið kom maður. Það
var Wilfred Rutherford, fimmtíu og
fjögurra ára ekkjumaður, en hann
var merkjavörður við bresku járn-
brautirnar og var á leið heim til sín
að lokinni vinnu.
Rutherford var einmana maður. í
tuttugu og níu ár hafði hann verið
kvæntur en kona hans Eileen hafði
dáið fimm árum áður. Síðan hafði
hann búið einn í þorpinu Fordley
sem er fimm kílómetra utan við
Backworth. Og Wilfred var ekki að-
eins einmana í einkalífinu heldur
einnig í starfi sínu því hann var
ætíð einn við störf í vaktstöðinni
við Fisher Lane þar sem hann fylgd-
ist með ferðum járnbrautanna.
Þetta kvöld, þegar þau Sheila og
Wilfred biðu eftir strætisvagninum,
hafði komist óregla á ferðir hans og
á meðan þau biðu fóru þau að ræða
saman'. Og það leið ekki á löngu þar
til þeim varð ljóst að vel fór á með
þeim. En að lokum kom vagninn og
brátt hélt hvort sína leið.
Næsti fundur
Kvöldið eftir, þegar Sheila var á
heimleið frá vinnu, kom hún við í
biðskýlinu. Wilfred var þá ekki þar
og lét hún því fyrsta vagn sem kom
að halda sína leið og beið þess næsta
ef vera skyldi að Wilfred kæmi í
tæka tíð til að ná honum. Og það
gerði hann.
Viku síðar bauð hann henni heim
til tedrykkju og þáði hún boðið. Hún
sagði að sjálfsögðu ekki frá því
hvert hún væri að fara þegar hún
fór í heimsóknina. Þess í stað sagð-
ist hún þurfa að fara á fund á
sjúkrahúsinu vegna sérstakra verk-
efna sem hennar og fleiri biðu þar.
Og þá afsökun notaði hún alloft á
næstu vikum.
í fyrstu voru fundir þeirra Sheilu
og Wilfreds saklausir að mestu en
þar kom að þau tóku upp ástarsam-
band. Sheila lýsti ástæðunni til þess
síðar þannig að hún hefði „vorkennt
honum". Að auki hefði hún ekki ótt-
ast að verða ólétt og því hefði hún
ekki talið að afleiðingarnar þyrftu
að verða alvarlegar.
Að heiman
Haft er eftir vitrum manni að það
sé álíka erfitt að skilja viðbrögð ást-
fanginnar konu og að leita útgöngu-
leiðar úr völundarhúsi. Og að vissu
leyti mátti heimfæra þau orð upp á
Sheilu. Allt fram til þess kvölds sem
hún hitti Wilfred við biðskýlið hafði
hún verið ástfangin af manni sínum
en þrem mánuðum eftir að hún
kynntist Wilfred tók hún saman
föggur sínar og fluttist heim til
hans, ásamt dótturinni, Valerie.
Kvöld eitt í nóvember, þegar Gib-
bon kom heim, var enginn heima.
Þar beið hans bréf sem var á þessa
leið:
Kæri Gib.
Ég er farin að heiman til þess að
búa með öðrum manni sem ég elska
meira en þig. Reyndu ekki að frnna
mig. Ég kem ekki aftur til þín.
Kveðjur, Sheila
Gibbon Hedley fór á sjúkrahúsið í
von um að fá upplýsingar um dval-
arstað konu sinnar en fékk þá þar
þær fréttir að hún hefði sagt lausu
starfinu. Næst hélt hann í skólann
sem Valerie var í en fékk þá að
heyra þar að móðir hennar hefði
tekið hana úr honum án þess að
gera nokkra grein fyrir því í hvaða
skóla hún færi.
Gibbon kemst á sporið
Málinu hefði hugsanlega getað
lokið þegar hér var komið. Þótt
Sheila byggi aðeins skammt frá
Backworth gat fjarlægðin milli
hennar og manns hennar eins verið
þúsundir kílómetra. En hún hafði
ekki tekið tilfmningar Valerie með í
reikninginn. Hún elskaði fóðiu- sinn
og þegar hún hafði búið á nýja
heimilinu í þrjá mánuði ákvað hún
að heimsækja hann.
Gibbon tók dóttur sinni afar vel
og stuttu síðar hafði hún sagt hon-
um allt um hagi þeirra mæögna,
sem og hvað nýi sambýlismaður
móður hennar héti, hvað hann gerði
og hvar þau byggju.
„Mamma kemur ekki aftur til
þín,“ sagði Valerie. „Hún er hrifin
af þeim gamla. Ég hef heyrt hana
segja að hún ætli að bíða í þrjú ár
því þá geti hún fengið skilnað frá
þér og gifst Wilfred.“
Þegar Valerie var farin setti að
Gibbon mikla depurð. Sú hamingja
sem hann hafði kynnst í hjónabandi
sínu var nú greinilega á enda og
brátt komst hann að þeirri niður-
stöðu að sökin væri Wilfreds
Rutherfords, sem hefði stolið konu
sinni frá sér. Fyrir það skyldi hann
deyja, og þar eð hann sjálfur hefði
ekki lengur neitt að lifa fyrir væri
best að hann dæi um leið.
Dapurlegt
aðfangadagskvöld
í starfi sínu í kolanámunni hafði
Gibbon aðgang að dínamíti. Hann
varð sér þar úti um þrjú dínamíts-
hylki, hvellhettur, þráð og rafhlöðu.
Svo gerði hann sérsprengju.
Aðfangadagskvöld þetta örlaga-
ríka ár sat Gibbon einn heima með
sprengjuna fyrir framan sig og beið.
Enn átti hann sér örlitla von um að
konu hans myndi snúast hugur og
gerðist það væri hennar helst von
heim um jólin. En hann varð fyrir
vonbrigðum.
Á jóladagsmorgun kom Valerie
hins vegar í heimsókn.
„Mamma kemur ekki,“ sagði hún.
„Sendi hún mér ekki einu sinni
jólakveðju?"
„Nei, pabbi. Hún hefur engin not
fyrir þig lengur.“
Þessi ummæli urðu Gibbon um
of. Hann komst að því að tveimur
dögum fyrir gamlársdag yrði
Wilfred einn á vakt í skýlinu. Og
þangað fór Gibbon með sprengjuna.
Stund uppgjörsins
„Ert þú Wilfred Rutherford?"
spurði Gibbon, þegar hann kom að
skýlinu.
„Já, ég er hann. Get ég gert nokk-
uð fyrir þig?“
„Eg heiti Gibbon Hedley. Ég er
maður konunnar sem þú stalst."
Gibbon tók nú fram sprengjuna,
lagði hana á gólfið fyrir framan þá
báða og ýtti á hnapp sem hleypti
straum á hvellhetturnar. Það varð
mikil sprenging og báðir mennirnir
köstuðust á vegg í skýlinu, en kom-
ust fljótlega að því að fyrir eitthvert
kraftaverk var hvorugur alvarlega
slasaður.
Þegar Gibbon staulaðist á fætur
sá hann að maðurinn sem hann
hafði ætlað að taka inn í eilífðina
með sér var enn á lífi eins og hann
sjálfur. Hann tók því blikkkassann
sem dínamítið hafði verið í, réðst á
hann og barði hann án afláts með
honum þar til hann var viss um að
hann væri dáinn. Síðan gekk
Gibbon út úr því sem eftir stóð af
skýlinu og bað menn sem heyrt
höfðu sprenginguna og bar nú að
um að hringja á lögregluna. Þegar
hún kom gerði hann játningu sína.
Lyktir málsins
Gibbon Hedley kom fyrir rétt í Te-
esside. Að ráði verjanda síns lýsti
hann yfir því að hann teldi sig sek-
an um manndráp, en bætti svo við:
„Ég sé ekki eftir því sem ég gerði.
Það eina sem ég sé eftir er að vera
ekki dáinn líka. En maðurinn sem
ég lagði hatur á er ekki þessa heims
lengur og það færir mér hugarró.“
Boreham dómari var skilnings-
ríkur maður og sagði við dómsuppk-
vaðninguna: „Ég efast ekki um að
það hefur lagst þungt á þig að þurfa
að sjá á eftir konunni þinni og að
það hafi valdið þér alvarlegu þung-
lyndi. Ég er líka viss um að þú ert
ekki hættulegur umhverfinu lengur,
þar eð maðurinn sem olli reiði þinni
er látinn. En ég verð að virða réttar-
vitundina og þess vegna dæmi ég
þig í fimm ára fangelsi."
Eftir dómsuppkvaðninguna
spurði blaðamaður Sheilu hvort
hún myndi taka saman við mann
sinn þegar hann hefði afplánað dóm-
inn.
„Þér getur ekki verið alvara með
þessari spurningu,“ svaraði hún.
„Ég vil ekki sjá hann framar. Ég var
mjög ástfangin af Wilfred og maður-
inn minn svipti hann lífi. Nú á dög-
um myrðir maður ekki fólk af þeim
ástæðum sem hér voru fyrir hendi.
Maður fær skilnað og sættir sig við
orðinn hlut. Nú mun ég fara á ann-
an stað meö dóttur minni og reyna
að koma undir mig fótunum á ný.“
Hún þagnaði um stund, en bætti svo
við: „Engin kona getur gert neitt við
því þótt hún verði ástfangin. Ég
varð ástfangin af Wilfred, en nú er
hann dáinn."
En málinu var ekki alveg lokið.
Valerie taldi móður sína ekki án
ábyrgðar á því sem gerst hafði og
þegar faðir hennar kom úr fangels-
inu yfirgaf hún hana og fluttist
heim til hans.