Dagblaðið Vísir - DV - 01.06.1996, Side 15

V LAUGARDAGUR 1. JÚNÍ 1996
15
Sóknarnefndin var eitt bros og friður í þessari guðs útvöldu sókn virtist í sjónmáli. Nú var bara eftir að veita klerkinum náðarhöggið og fá annan samvinnuþýðari. Daginn eftir kom þó
babb í bátinn; prestur sagðist sitja sem fastast og ráðherrann kvaðst ekki hafa vald til að reka hann. Myndin er af formanni sóknarnefndar og sóknarprestinum á aðalfundi Langholts-
safnaðar. DV-mynd GS
Trúarbragðastríð hafa fylgt
manninum allt frá því sögur
hófust. Allt frá því mannskepnan
tók upp á því að trúa á stokka,
steina eða hvað annað það sem
þótti líklegt til að færa gæfu og
gjörvileika. Jafnvel er hugsanlegt
að einhverjir hafi talið mátt ein-
hverra hluta slíkan aö tryggð væri
eilíf sæla ef trúin á steininn væri
nógu sterk og einlæg. íslendingar
hafa verið blessunarlega lausir við
þær styrjaldir sem sprottið hafa af
deilum um trúarbrögð. Þar má þó
ekki gleymast að Jón Arason bisk-
up var hálshöggvinn í kringum
siðaskiptin. Lnnan lútersku kirkj-
unnar á íslandi hafa verið smá-
skærur af og til sem tekist hefur
að setja niður á tiltölulega skömm-
um tíma í flestum tilvikum. Þar
má nefna deilur innan Frikirkj-
unnar í Reykjavík þar sem prest-
urinn var á endanum flæmdur á
brott og sátt komst á í framhald-
inu.
í Langholtssókn í Reykjavík
hafa ófriðareldar geisað um
nokkra hríð. Þar eru í aðalhlut-
verkum sóknarpresturinn og org-
anistinn auk eiginkonu hins síðar-
nefnda. Þegar litið er fram hjá að-
alleikurum þess sjónarspils má sjá
hluta þeirra 5 þúsund einstaklinga
sem sóknina byggja. Þeir eru
margir hverjir utan við deiluna en
fylgjast undrandi með framvindu
mála.
Andspyrnuhreyfing
Eins og í öllum alvörustyrjöld-
um er í sókninni orðin til and-
spyrnuhreyfing sem nefnir sig
Velunnara Langholtskirkju eða
Þróttheimasamtökim. Þessi sam-
tök voru stofnuð prestinum til höf-
uös og í því markmiði að koma
honum úr starfi og úr sókninni. í
því skyni var hafíst handa við að
safna undirskriftum þar sem geng-
ið var í hús og fólki gerð grein fyr-
ir meintri niðurrifsstarfsemi
klerks og það beðið í guðanna
bænum að rita nafn sitt við áskor-
un til yfirvalda um að reka hann
úr starfí. Söfnunaraðilar tíunduðu
þau vandræði sem af veru klerks
stöfuðu. Kórinn fékk ekki að
syngja truflunarlaust og
mömmumorgnar í kirkjunni voru
í uppnámi. Svo mátti skilja að
þetta væri ómenni sem ekki væri
á vetur setjandi. Tæpur þriðjung-
ur sóknarbarna reit nöfn sín á
þessa áskorun sem þó leiddi ekki
til brottvikningar prestins heldur
áframhaldandi pattstöðu.
Lág glæpatíðni
Langholtssókn er meðal rólegri
hverfa borgarinnar og glæpatíðni
tiltölulega lág ef litið er til meðal-
tals á höfuðborgarsvæðinu. Raun-
ar er slikur friður í sókninni, ef
litið er fram hjá hinum geistlegu
málum, að athygli vekur þeirra er
koma að. Nokkurt afskiptaleysi
ríkti meðal íbúa hvers um annars
hag allt fram að því að styrjöld
organista og prests gaus upp. Síð-
an þá eru íbúaskýrslur grandskoð-
aðar og eitt aðalumræðuefhið er
hvort fólk sé með eða á móti prest-
inum. Fólk er síðan fordæmt á
víxl eftir því hver afstaða þess er.
Nágrannar sem áður áttu með sér
kunningsskap, þó ekki væri nema
á þeim grunni að bjóða góðan dag-
inn eða kvöldið eftir atvikum, tal-
ast ekki lengur við. Einstaklingar
sem aðeins nota kirkjulega þjón-
ustu í kringum skímir, fermingar,
giftingar og jarðarfarir eru með
hreina og klára afstöðu í þessari
makalausu deilu.
Púað á prestinn
Á aðalsafnaðarfundi í sókninni
hefur mæting á undanfornumn
árum verið afar slök eða frá 20 til
50 manns. Fólk hefur væntanlega
talið tíma sínum betur varið til
annarra hluta en sitja klukku-
stundum saman undir löngum
ræðuhöldum um afkomu orgel-
sjóðs eða annarra sjóða í vörslu
sóknarinnar. í síðustu viku brá þó
svo við að húsfyllir var í kirkj-
unni, enda hafði heyrst að megin-
Laugardagspistill
Reynir Traustason
vettvangur átakanna í sókninni
yrði á aðalfundinum. Það hafði
jafnvel spurst út að prestur yrði
settur í poka og fjarlægður úr
sókninni í því skyni að koma á
friði á ný. Allt myndi síðan falla í
ljúfa löð og söngur fuglanna óma
um hið friðsæla hverfi í bland við
söng kórs Langholtskirkju. Ná-
grannar myndu á ný brosa hver til
annars og bjóða góðan daginn í
tíma og ótíma. Andspyrnuhreyf-
ingin yrði aflögð og meðlimir
hennar tækju upp reglubundna
kirkjusókn í stað klíkufunda í
bakherbergjum.
Það var lævi blandið loft í guðs-
húsinu þegar aðalsafnaðarfundur-
inn hófst fyrir fullu húsi. Við há-
borðið sat sóknamefndin og það
mátti merkja af svip hennar aö nú
var runnin upp mikil alvörustund.
Á fremsta kirkjubekk sat hin for-
dæmdi klerkur auk organistans.
Presti til halds og trausts var
vigslubiskupinn í Skálholti sem á
stundum hefur verið kallaður for-
ingi svartstakka. Það hefði mátt
heyra saumnál detta þegar fundur-
inn hófst á því að prófastur sókn-
arinnar byrjaði fundinn með bæn.
Síðan upphófst darraðardansinn í
þessu húsi Drottins. Ýmist var
skorað á sóknarnefndina að segja
af sér eða prestinn að láta sig
hverfa. Einn fundarmanna vitnaði
í Egil Skallagrímsson sem hann
sagöi hafa birst sér í draumi og
beðið fyrir vísu á fundinn.
Öskrað af hlátri
Stór hluti fundarmanna klapp-
aði, tók bakföll og öskraði af
hlátri undir ræðunni. Aðrir sátu
þungir á brún undir lestrinum og
það var greinilegt að þeir töldu
hann lítt við hæfi. Þegar nokkuð
var liöiö á fundinn sté klerkur í
pontu og vildi gera að tillögu
sinni að varamenn í sóknarnefnd
færðust upp og tækju sæti í stað
þeirra sem sögðu af sér. Það lagð-
ist greinilega illa í suma fundar-
manna að prestur vildi hafa af-
skipti af málinu og frammíklöll
hófust auk þess að einn and-
spyrnumaðurinn púaði á klerk-
inn. Samkoman var nú farin að
líkjast svæsnum knattspyrnuleik
með tilheyrandi fótboltabullum á
bjórfylliríi fremur en safnaðar-
fundi þrátt fyrir bænir prófasts-
ins. Tillaga prestins var tekin af
dagskrá. í máli guðfræöings
nokkurs kom fram að sóknar-
presturinn hefði gerst svo djarfur
að fara á skrifborð sitt og nema
þaðan á brott bækur sem hann að
visu átti sjálfur. Það mátti heyra
andvörp í salnum við þessa upp-
ljóstrun sem talin var sönnun
þess að í presti bærðist fól. Guð-
fræðingurinn, sem hafði óljósan
starfsvettvang innan kirkjunnar,
lýsti síðan aðdáun sinn i á klerki
sem kennimanni en sagði hann
skorta hæfileika til mannlegra
samskipta. Undir lok fundarins
bar eiginkona organistans upp til-
lögu um að ráðherra kirkjumála
tæki sig saman í andlitinu og
ræki prestinn úr starfi. Sú tillaga
var samþykkt með miklum meiri-
hluta og þar með lauk fundinum
meö fullum sigri sóknarnefndar
og andófsmanna.
Það mátti sjá á Velunnurum
Langholtskirkju að þeir voru
ánægðir með þessi málalok. Sókn-
arnefndin var eitt bros og friður í
þessari guðs útvöldu sókn virtist í
sjónmáli. Nú var bara eftir að
veita klerkinum náðarhöggið og fá
annan samvinnuþýðari. Daginn
eftir kom þó babb í bátinn; prestur
sagðist sitja sem fastast og ráð-
herrann kvaðst ekki hafa vald til
að reka hann. Það fylgdi með í yf-
irlýsingum prestsins að hann væri
fyrst og fremst trúboði en ekki
trúður sem hefði það hlutverk að
skemmta fólki. Vonin um fugla-
söng og daglegar kveðjur ná-
granna voru þar með horfnar út í
veður og vind. Neðanjarðarsam-
tökin, sem þegar höfðu undirbúið
að leysast upp í frumeindir sínar,
sjá fram á annan stríðsvetur og
vígbúnað í samræmi við það.
Venjulegt fólk með meðalþarfir
til trúarlegra athafna mun enn um
hríð þurfa að spyrja sig að því
hvað í ósköpunum sé að gerast og
um hvað átökin snúist. Langavit-
leysan í Langholtinu verður leikin
af fingrum fram enn um hríð.