Dagblaðið Vísir - DV - 19.04.1997, Qupperneq 28

Harri Pfeifer var þrjátíu og átta
ára og hafði þekkt Christiane Horch
í tíu ár. Hún var tólf árum yngri en
hann. Árið 1993 gengu þau í hjóna-
band. Harri hafði aldrei kvænst
áður en Christane átti misheppnað
hjónaband að baki og litla dóttur,
Katharinu. Harri var mjög hrifinn
af Christiane en hann var iíka hrif-
inn af litlu stúlkunni sem hann
gekk nú í föður stað. Reyndar héldu
sumir því fram að hann nánast til-
bæði hana. Það leið hins vegar ekki
á löngu þar til vandamál komu upp
á heimilinu. Meginvandinn tengdist
því að allt frá þvi Christiane var
sextán ára hafði hún verið í sérsöfn-
uði. í raun var um bókstafstrúarfólk
að ræða sem tók mið af Nýjatesta-
mentinu. Það var skoðun Christiane
að sá boðskapur sem hún meðtók í
söfnuðinum hefði gefíð lífi hennar
nýjan tilgang. Sá boðskapur var
Harri hins vegar ekki að skapi.
Vildi fá hann í söfnuð-
inn
Christiane gerði mikið til að fá
mann sinn til að frelsast, eins og
hún kallaði það, og hvatti hann
stöðugt til að ganga í söfnuðinn.
„Vertu með,“ sagði hún. „Þetta er
ekki hjáguðadýrkun. Við erum að-
eins í minnihluta en reynum að lifa
eftir viija Guðs.“
En sá „vilji Guðs“ var ólíkur vilja
Harris. Hann gerði sér aðrar hug-
mndir um lífið og þar kom að hon-
um fannst ýktur guðsótti Christiane
vera orðinn sér byrði.
„Stundum held ég,“ var haft eftir
Christiane Pfeifer.
honum, „að Christiane hafi aðeins
gifst mér til þess að geta fengið mig
til að lifa eins og söfnuðurinn vill
lifa. Hún vísar í Hebreabréfið og
segir að hjónasængin skuli óflekkuð
því Guð muni dæma hórkarla og
friilulífsmenn.“
íbúð hjónanna var í húsinu við
Grosshausener Strasse 16 í smábæn-
um Inchenhofen í Þýskalandi. Þar
var nú oft rifist, einkum þó þegar
Christiane kom heim af Scifnaðar-
fundi en þá sótti hún tvisvar í viku.
A öndverðri skoðun
„Mér fannst næstum að ég væri
kominn í kirkju þegar hún byrjaði
predikanir sínar,“ sagði Harri,
„einkum þegar hún talaði um hve
miklu það skipti fyrir fjölskyldulíf
okkar að ég gengi í söfnuðinn. Vís-
aði hún þá í fyrsta Kórintubréfið
um langlyndi kærleikans og að
hann væri ekki raupsamur, hreykti
sér ekki upp, hegðaði sér ekki
ósæmilega, reiddist ekki, væri ekki
langrækinn, gleddist ekki yfir
óréttvísinni en samgleddist sann-
leikanum. Hann breiddi yfir allt,
tryði öllu og umbæri allt.“
En túlkun og siðir safnaðarins
höfðuðu ekki til Harris og eitt sinn
lét hann þau orð falla við Christiane
aö Satan væri hans guð og að hann
hefði engan áhuga á að kynnast vin-
um hennar í honum.
„Þá var fjandinn laus,“ sagði
Harri síðar. „Ég hlaut fordæmingu
eins og ég væri hinn vondi sjálfur
Christiane ásakaði mann sinn,
stjúpföður barnsins, um að hafa
myrt það og lögreglan sá ástæðu til
að handtaka hann. í sjö vikur sat
hann í varðhaldi en var þá sleppt.
Því var aftur haldið fram af hálfu
verjanda að engar sannanir hefðu
fundist gegn skjólstæðingi hans.
Hann hefði ekki verið heima í fleiri
klukkutíma þegar komið var að
ar, og afleiðingin yrði stundum sú
að voðaverk, sem sannkristnir
menn forðuðust, þættu þjóna til-
gangi safnaðarins. Því væri alls
ekki hægt að útiloka að einhverjir í
söfnuði Christiane hefðu ætlað að
„frelsa“ litlu stúlkuna með því að
koma henni úr þessum heimi.
Kenningin skýrð frekar
Verjandi Harris, Thomas Fey,
sýndi fram á það í réttinum að einn
textanna, sem söfnuðurinn læsi
gjarnan, væri í Gamlatestamentinu,
Jesaja, 26:19. Þar stæði: „Menn þín-
ir, sem dánir eru, skulu lifna, lík
þeirra rísa upp. Vaknið og hefjið
fagnaðarsöng, þér sem búið í duft-
inu, því að döggin er þín dögg ljóss-
ins og jörðin skal fæða þá sem dauð-
ir eru.“
Verjandinn sagði fyrirheitið fag-
urt og spumingin væri sú hvort
túlkun þess innan safnaðarins
tengdist á einhvem hátt dauða
Katharinu. Og í ljósi slíkrar túlkun-
ar gæti það nánast þótt miskunnar-
verk að „frelsa“ vesalings barnið frá
„vondum og syndugum" stjúpfóður.
Ætla mætti að innan safnaðarins
hefði komið fram sú skoðun að
dauði þess yrði aðeins stutt milli-
bilsástand en síðan fylgdi endurfæð-
ing í paradís og í hana fengi stjúp-
faðirinn ekki að koma.
Katharina litla.
og eftir þennan dag var hjónaband
okkar aðeins til á pappírnum."
Og ekki bætti það ástandið þegar
í ljós kom nokkru síðar að Harri
hafði leikið í klámmynd í Múnchen
áður en hann gekk í hjónabandið.
„Vinir Christiane söfnuðust um
Christiane eins og þeir vildu vernda
hana fyrir hinum illu áhrifum mín-
um,“ sagði Harri þegar hann lýsti
ástandinu eins og hann sagði það þá
hafa verið orðið.
Og það var einmitt um hin
meintu illu áhrif hans sem réttar-
höldin sem síðar urðu snerust um
að hluta.
Barnið í andarslitrunum
Hálfum mánuði eftir að ljóst varð
að Harri hafði leikið í klámmynd-
inni kom Christiane inn í svefnher-
bergi fjölskyldunnar til að vekja
Katharinu af síðdegisblundi. Þá var
hún meðvitundarlaus og átti í önd-
unarerfiðleikum. Christiane greip
hana og hljóp hrópandi til ná-
granna. Hann hringdi þegar á
sjúkrabíl.
Þegar Harri kom heim skömmu
síðar, en hann hafði verið á verk-
stæði með bílinn sinn, var bæði lög-
reglu- og sjúkrabíll' \fyrir framan
húsið. Christane sat grátandi í eld-
húsinu.
Litlu stúlkunni varð ekki bjargað.
Nokkrum tímum síðar lést hún á
sjúkrahúsi í Augsburg. Robert
Fessel réttarlæknir lét í ljós þá
skoöun að dánarorsökin hefði verið
tvöfalt höfuðkúpubrot eftir högg
með bitlausu áhaldi sem gæti hafa
verið vafið í klæðisbút.
Verjandi hans, Thomas Frey, lýsti
því yfir að skjólstæðingur sinn væri
saklaus. „Hann hefur ekkert með
dauða stjúpdóttur sinnar að gera,‘-‘
Thomas Frey.
sagði lögmaðurinn. „Og nú íhugum
við að höfða skaðabótamál.“
Fyrir rétt
Skaðabótamálið var aldrei höfðað
því nokkrum mánuðum síðar kom
Harri Pfeifer fyrir landsréttinn í
Augsburg, sakaður um morðið á
Katharinu litlu. Hann var þó ekki í
varðhaldi meðan réttarhöldin stóðu
og gat farið heim til sín sem frjáls
maður á hverju kvöldi þar til þau
voru til lykta leidd. Engu að síður
beindi saksóknarinn spjótum sínum
mjög að honum.
Katharinu meðvitundarlausri og
hann hefði ekki haft minnstu
ástæðu til að gera barninu mein.
„Ég veit ekki hver myrti Kathar-
inu,“ sagði Harri í réttinum, „en
það var ekki ég.“ Svo bætti hann
því við að hann teldi það þó hafa
verið einn eða fleiri úr sérsöfnuði
Catharine. Þegar dómarinn bað
hann að rökstyðja það nánar sagði
hann að í viðræðum við konu sína
og safnaðarfélaga hefði komið fram
að þeir tryðu statt og stöðugt á að
þeir sem hvíldu í gröfinni væru
eins óhultir og börn í móðurkviði.
Þeir myndu brátt fæðast á ný til lífs
á paradísarjörðu.
Trúarofstæki?
Þessi ummæli Harris leiddu til
þess að þeirrar spurningar var
spurt hvort verið gæti að félagar úr
söfhuðinum, hugs-
anlega þá án vit-
neskju Christiane,
hefðu gerst svo
öfgafullir að vilja
„frelsa“ barnið
undan meintum
neikvæðum áhrif-
um stjúpföðurins.
Gat verið að þessir
bræður og systur í
söfnuðinum hefðu
blindast svo af
þeim boðskap sem
fluttur var í hon-
um að þau hefðu
misst sjónar á
veruleikanum?
Umræðan um
þennan möguleika
vakti enn meiri at-
hygli á málinu en
það haföi til þessa
fengið og má nú
segja að fólk hafi
skipst í tvo hópa í
afstöðu sinni; ann-
ars vegar þá sem
töldu að Harri
Pfeifer hefði talið
sig hafa verið
blekktan þegar
hann gekk í hjóna-
bandið og viljað hefna sín. Og hins
vegar þá sem sögðu það orð lengi
hafa farið af ýmsum sérsöfnuðum
að í þeim viðgengist mistúlkun á
kenningum kristninnar. Sumar
væru teknar fram yfir aðrar, sumar
gleymdust og eftir stæði staglkennd
bókstafstrú, sem væri í raun af-
skræming hinnar raunverulegu trú-
Samlíkinain við söguna
um Davío og Golíat
Niðurstaða réttarins varð ekki
sú að félagar úr söfnuðinum hefðu
myrt Katharinu. Nánar aðspurður
sagði Robert Fessel réttarlæknir
að vera mætti að hún hefði ekki
verið slegin með bitlausu áhaldi
eða barefli, sem klæðisbút hefði
verið vafið utan um, heldur gæti
verið um að ræða þverhandarhögg.
Og í framhaldi af því skýrði sak-
sóknarinn frá því að Harri Pfeifer
stundaði austurlenskar bardagaí-
þróttir en þar kæmu slík högg
mjög við sögu.
Dómarinn féllst að lokum á
þessa skýringu og taldi hana vega
þyngra en það sem bent gat til þess
að einhver annar en Harri Pfeifer
hefði framið morðið. Hann dæmdi
síðan sakbominginn í tíu ára fang-
elsi.
Christiane og þeir úr söfnuðin-
um, sem fylgst höfðu með réttar-
höldunum, glöddust yfir úrskurðin-
um en Harri Pfeifer grét. „Ég tapaði
í baráttu Davíðs við sérsöfnuðinn
Golíat," sagði hann þegar hann var
leiddur burt úr réttarsalnum.
Harri Pfeifer.