Dagblaðið Vísir - DV - 17.04.1999, Blaðsíða 22

22
LAUGAKDAGUR 17. APRÍL 1999
sakamál
var þá spurð hvað fengi hana til að
halda það. Svar hennar var á þá
leið að Ingeborg hefði kvartað
undan því við sig og aðrar grann-
konur að dóttursonur hennar,
Steffen, sýndi sér hörku og grimm-
lyndi. Þannig hefði hún eitt sinn
sagt sér að hann hefði rekið henni
kinnhest og þá hefði henni komið
til hugar að gera hann arflausan.
hafði honum mistekist að koma
henni fyrir kattarnef. Hann yrði því
að fara öðruvísi að næst. Hann gekk
fram á gang og út úr húsinu, fór út
í verkfæraskúr og sótti jámstöng.
Með hana fór hann inn í húsið og
niður hin níu þrep kjallarastigans.
Er hann kom að ömmu sinni fór
hann að berja hana
með
að sér við að sjá hvemig amma
hans leit út.
í brunninn
Steffen bar líkið í teppinu upp
kjaUarastigann, fram ganginn, út
úr húsinu og að gömlum brunni.
Hann var fyrir löngu uppþornað-
ur, en dýptin var um þrír metrar.
Fyrir réttinum kom fram sú
spuming hvort verið gæti að Inge-
borg Nicht hefði enn verið með
lifsmarki þegar dóttursonur henn-
ar kastaði teppinu í brunninn.
Réttarlæknarnir sem fram-
kvæmdu líkskoðunina gátu ekki
sagt til um það, þvi þeir fengu lík-
ið ekki í hendur fyrr en það löngu
síðar að engin leið var fyrir þá að
segja af eða á.
Þegar Steffen hafði kastað tepp-
inu með ömmu hans í brunninn
fór hann að huga að því hvað
hann ætti að gera við morðvopn-
ið, stöngina. Beckwitz stendur
við fljótið Elbe, og niðurstaðan
af hugleiðingum hans varð sú
að áin myndi best geyma hana.
Hann gekk því niður á ár-
bakka og kastaði henni í fljót-
ið.
Til lögreglunnar
Tilgangur Steffens með
morðinu var að tryggja að
hann fengi hús ömmu
sinnar í arf. Til að svo
mætti verða þurfti að úr-
skurða hana látna og því
fór hann á fund lögregl-
unnar og tilkynnti að
amma hans væri horfin.
Tekin var niður lýsing
á gömlu konunni og
honum sagt
að svipast
yrði um eftir henni.
Niu dögum síðar hafði leitin að
Ingeborg Nicht engan árangur bor-
ið. Þá hafði það hins vegar spurst
út að hún væri horfin og þótti
ýmsum ljóst að eitthvað undar-
legt hefði gerst, því Ingeborg
hafði verið heimakær kona og
Ástæða kemur fram
Þungur dómur
Er málið kom fyrir
rétt voru allmörg vitni
leidd fram, þar á meðal
réttarlæknarnir. Báru
þeir að likið af Ingeborg
Nicht hefði verið iila leik-
ið, beinbrot og áverkar
margir. Reyndar var listi
læknanna yfir niðurstöður
rannsóknar þeirra svo lang-
ur að það tók stundarfjórðung að
lesa hann allan.
Stefifen Köhler sýndi lítil svip-
brigði í réttarsalnum. Honum
mátti vera ljóst frá upphafi að
hann yrði fundinn sekur, en allt
bendir til þess að hann hafi ekki
Hrint niður stiga
Þennan dag ætlaði Ingeborg nið-
ur í kjallara hússins. Steffen gekk
á eftir henni að stiganum og þeg-
ar hún var komin í efsta þrepið
gekk hann hratt aftan að henni og
hrinti henni niður stigann. Svo
beið hann til að sjá hvort það yrðu
ekki endalok hennar eins og hann
hafði búist við. Eftir að hún
hafði legið á kjall-
ara-
Nokkru eftir að hann skildi dó
móðir hans. Enn á ný huggaði
amman dóttursoninn, Steffen
Köhler. Hún taldi í hann kjark
sem fyrr og gekk reyndar enn
lengra. Hún sagði honum að hann
myndi að henni genginni erfa
litla húsið sem hann hafði búið í
næstum alla sína ævi. Amman,
Ingeborg Nicht, sagðist skyldu sjá
til þess að rétt yrði frá öllu geng-
ið. Hún gerði því boð fyrir lög-
mann og lét hann ganga frá erfða-
skrá með ákvæði um að húsið
yrði Steffens. Það eina sem hún
fór fram á sér til handa var að
gengið yrði frá yfirlýsingu um að
hún fengi að búa í húsinu svo
lengi sem hún lifði.
Steffen var glaður og það var
amma hans líka. Hún vissi að
dóttursonur hennar var hand-
laginn og þvi myndi hann geta
séð um viðhald á húsinu.
Þannig myndi hún spara sér
útgjöld. Það fé sem hún
myndi þannig spara sér
hugðist hún síðar láta
ganga til dóttursonarins.
Fyrir rétt
Fyrir nokkru kom Steffen
Köhler fyrir rétt, sakaður um að
hafa ráðið ömmu sinni bana. For-
sagan er ekki skemmtileg. Inge-
borg Nicht, sem varð sjötug, dó
skelfilegum dauðdaga. Steffen
hafði komist að þeirri niðurstöðu
að hann yrði að ryðja henni úr
vegi því hætta væri á því að hún
gerði hann arflausan og hann
stæði uppi húsnæðislaus og félít-
ill.
Atburðurinn gerðist í litla hús-
inu í Beckwitz við Elbe í Saxlandi
í Þýsklandi síðasta mánudaginn í
desember 1997. Eins og fyrri ár
hafði Steffen haldið jólin með
ömmu sinni og að vanda hafði hún
gólf-
inu í smá-
stund sneri hún sér
að honum og reyndi
að skríða að stiganum.
„Hvað kom fyrir?“
spurði hún. „Hrintir þú
mér?“ Augun lýstu furðu
því hún gat ekki gert sér í
hugarlund að dóttursonur
hennar gæti gert henni
slíkt. Svo rétti hún fram
höndina í von um að hann
hjálpaði henni á fætur. En
Steffen hjálpaði henni ekki.
Hann beið eftir því að amma
Grannkonan sem kom til lög-
reglunnar færði þeim sem með
rannsókn málsins fóru ástæðu til
að taka það nýjum tökum. Fram
var komið að Steffen gæti hafa
haft hagsmuna að gæta með því að
koma ömmu sinni fyrir kattarnef.
Var nú tekið að yfirheyra þá sem
til hans þekktu með það í huga að
fá fram hvort grannkonan hefði
rétt fyrir sér um að hann væri í
raun grimmlyndur maður sem
gæti hafa myrt ömmu sína.
Fyrrverandi eiginkona Steffens
var ein þeirra kvenna sem yfir-
heyrð var. Hún sagði að meginá-
stæðan til þess að hún hefði skilið
við hann væri sú að hann hefði
sýnt henni hörku í hjónabandinu
og sagði að i raun væri hann hald-
inn ofbeldishneigð.
Hann hafði alltaf fengið það
sem hann vanhagaði um frá
ömmu sinni. Hún tók við
honum ungum og sá um hann á
æskuárunum af því móðir hans
ákvað að ganga í kennaraskóla. Á
unglingsárunum sá amma hans
einnig um hann af þvi móðir hans
gat ekki tekið hann til sín.
Þar kom að hann sagðist ætla
að verða rafmagnsmaður. Þá
bauðst amma hans til þess að
styrkja hann til námsins. Og síð-
ar, þegar hann varð ástfanginn
og ákvað að kvænast, var það
amma hans sem hélt brúð-
kaupsveisluna. Þegar í ljós kom
svo síðar að hjónabandið myndi
ekki endast var það amma hans
sem huggaði hann.
„Sýndu styrk," sagði hún, „og
borgaðu það sem þú þarft að
borga vegna skilnaðarins. Hafðu
ekki áhyggjur af peningamálun-
um. Þú munt aldrei líða skort hjá
mér.“
Fyrirheit um örugga
framtíð
Leitin hert
Lögreglan tók nú málið fóstum
tökum. En ljóst var að meginfor-
senda þess að Steffen yrði sóttur
til saka fyrir að hafa myrt ömmu
sína, hefði hann þá gert það, væri
sú að líkið fyndist. Og nákvæm
leit í og við litla húsið leiddi loks
til þess að það fannst í brunnin-
um. Eitt af þvi sem fékk lögreglu-
mennina til að leita í honum
var sterk bensínlykt
sem barst úr honum.
Við yfirheyrslu
yfir Steffen kom fram
að hann hafði hellt
bensíni niður í
brunninn því hann
hafði ætlað sér að
brenna líkið til að
þurrka út öll spor. En
hann hafði frestað því
þar eð leit stóð yfir
nærri brunninum.
Líkið í hrunninum
gefið honum margar gjafir. Eng-
inn veit af hverju hann beið með
að hrinda fyrirætlun sinni í fram-
kvæmd fram yfír jól. Sumir ganga
svo langt að segja að hann hafi
viljað fá gjafirnar en aðrir eru
þeirrar skoðunar að þrátt fyrir þá
grimmd sem hann átti eftir að
sýna hafi hann ekki viljað ganga
til verks sjálfa jóladagana. En hver
svo sem skýringin kann að vera
beið hann fram til 29. desember.
hans kæmi upp stigann. Þá hrinti
hann henni aftur af krafti, þannig
að hún steyptist enn á ný niður
stigann. í þetta skipti fékk hún
slæma áverka og stundi af kvölum
þar sem hún lá á kjallaragólfinu.
Greip til annars ráðs
Um hríð stóð dóttursonurinn efst
í stiganum og virti ömmu sína fyrir
sér. Honum var ljóst að í annað sinn
stönginni. Og hann hélt áfram að
beija þar til hann taldi að hún væri
öll.
Þegar Steffen faldi sig hafa lokið
ætlunarverki sínu fór hann að huga
að því að koma líkinu úr húsinu.
Það mátti auðvitað ekki sjást og því
fór hann og sótti teppi. I það vafði
hann líkið, en áður hafði hann sett
plastpoka yfir hluta þess svo blóð
rynni ekki úr teppinu.
Er hann ræddi þennan þátt fyrir
rétti sagði hann að ógleði hefði sett
ólíklegt að hún hefði skyndilega
ákveðið að láta sig hverfa. Annað-
hvort hefði hún veikst einhvers
staðar þar sem hún hefði verið á
ferð eða þá að henni hefði verið
gert mein.
Einn nágrannanna, kona, fékk
miklar grunsemdir um að Inge-
borg hefði verið ráðinn bani, og
grunur hennar beindist að Steffen.
Hún hélt því á fund lögreglunnar
og sagðist telja að ekki væri um
hvarf að ræða heldur morð. Hún
verið undir það búinn að heyra
lífstíðardóm kveðinn upp yfir sér,
en saksóknarinn, Klaus
Schúddekopf, hafði farið fram á
þunga refsingu. Steffen Köhler fór
að gráta er hann heyrði dóminn.
Að lokinni dómsuppkvaðingu
sagði einn þeirra sem fylgst höfðu
með réttarhaldinu að enn einu
sinni hefði sannast hið gamla
spakmæli, sem er á þá leið að
sjaldan launi kálfurinn ofeldið.