Dagblaðið Vísir - DV - 22.05.1999, Side 22

22
LAUGARDAGUR 22. MAÍ 1999 H>"V
sakamál
Þeir voru þöglir þar sem þeir
gengu gegnum skóginn. Faðirinn
gekk á undan en sonurinn var um
fimm skrefum fyrir aftan hann. Þeir
höfðu verið að sækja eldvið og voru
á leið að bílnum sem þeir höfðu lagt
við skógarjaðarinn. Þeir ætluðu
heim. Skyndilega staðnæmdist fað-
irinn, hinn fimmtíu og fimm ára
gamli Martin Schuster, sneri sér að
syni sínum og sagði: „Frá og með
morgundeginum verður þú sjálfur
að borga þína húsaleigu. Ég er að
flytjast að heiman þvi ég ætla að
kvænast vinkonu minni. En fyrst
ætla ég að drepa hana móður þína.
Og þú átt að hjálpa mér við það.“
Á valdi sterkra
tilfinninga
Syninum, hinum tuttugu og fjög-
urra ára Johanni Schuster, fannst
sem hann ætlaði að springa af heift.
Áralangar ögranir og hótanir á heim-
ilinu, misþyrmingar á móður hans,
háð og niðurlæging, dagleg rifrildi,
ógnarstjóm sem átti fáar hliðstæður
og nær stöðug ölvun fóðurins kölluðu
fram viðbrögð sem Johann gat ekki
hamið. Hann kastaði viðarbút af alefli
í höfuð fóður síns. Búturinn lenti í
hnakkanum og Martin Schuster féll
Eldri sonurinn
fór að heiman
Þau hjón eignuðust tvo syni,
Martin, sem er nú þrjátíu og eins
árs, og Johann. Þegar Martin varð
sjálfráða fluttist hann að heiman
því hann þoldi ekki grimmd fóður
síns. Hann hafði ungur fengið nóg
af framkomu hans. Yngri bróðirinn,
Johann, hélt hins vegar áfram að
búa heima. „Hann bjó hjá móður
sinni til þess að geta bjargað henni
ef það myndi reynast nauðsynlegt,“
sagði réttarsálfræðingur sem kom
að málinu á lokastigi.
Martin Schuster var harður við
soninn sem varð eftir heima og Jo-
hann fór að öllum fyrirmælum föð-
ur síns til þess aö móður hans yrði
hlíft. Á sumrin varð drengurinn að
vera heima. Hann mátti hvorki
leika sér við önnur böm né fara í
sund. Hann mátti ekki leika knatt-
spymu, ekki fara í bíó, ekki ganga í
frístundaklúbb og ekki vera í
íþróttafélagi. Bryti hann gegn ein-
hverju af þessum fyrirmælum föður
síns bitnaði það strax á móðurinni.
Hún fékk þær skammir sem annars
hefðu bitnað á drengnum. „Þetta er
sonur þinn og þú berð ábyrgð á að
hann fari eftir því sem ég skipa hon-
um,“ sagði Schuster og barði konu
sína að syninum ásjáandi.
Matnum oftast
ábótavant
Þegar Maria bar mat fyrir mann
sinn fannst honum oftast eitthvað
að honum. Setti hún fyrir hann
súpu þynnti hann hana með vatni.
„Hún er allt of þykk og enn einu
sinni hefurðu misst piparbaukinn
niður í pottinn." Ef hún bar fyrir
hann kjötrétt kryddaði hann með
pipar og salti. „Þetta er alveg bragð-
laust,“ sagði hann.
Síðustu tíu árin höfðu verið móð-
ur og syni mjög erfið. Martin
Schuster var hættur að leggja nokk-
uð til heimilisins. „Þið standið sam-
an gegn mér,“ sagði hann. „Hvers
vegna ætti ég að vera að láta ykkur
hafa peninga?“ Þá leyfði hann sér
að koma með ýmsar vinkonur sínar
heim. Óttinn við reiði hans og bar-
smíðarnar sem því myndu fylgja
urðu til þess að Maria sagði ekkert
og lét það viðgangast. Einu sinni
reyndi hún að mótmæla en þá fékk
sonurinn að sjá hve bræði fóður
hans gat orðið mikil. Hann greip
hníf, gekk að konu sinni og hrópaði:
„Ef þú segir eitt orð enn skal ég sjá
til þess að þú þegir um alla tíð.“
Skilnaðarstund. Maria fékk leyfi til að kveðja son sinn einslega í réttinum eft-
ír að dómur var kveðinn upp.
Annarlegt ástand
Lífið á heimili Schusters-fjöl-
skyldunnar hafði því á stundum
yfir sér draugalegan blæ. Johann
talaði aðeins við móður sína. Hann
leit ekki við föður sínum. Mat sinn
tók Johann með sér inn á herbergi
sitt. Að loknum kvöldverði læsti
hann að sér og kom ekki fram fyrr
en næsta morgun. Einu undantekn-
ingarnar voru þær að hann fór fram
ef hann heyrði að faðir hans fór að
rífast við móður hans frammi í eld-
húsi. Þá gætti Johann þess að hann
gerði henni ekki mein. „Oft varð ég
að halda föður mínum frá móður
minni,“ sagði Johann Schuster síð-
ar fyrir rétti.“ Þá bætti móðir hans
við svo lágri röddu að vart heyrðist
til hennar: „Maðurinn minn var
glaður og ánægður þegar hann fékk
fram á við í snjóinn og lá þar hreyf-
ingarlaus. Johann hraðaði sér að bíln-
um og sótti hníf. Þegar hann kom aft-
ur á skógarstíginn var faðir hans enn
meðvitundarlaus. Komið var að stund
hefndarinnar eftir áralanga ógn og
ótta. Réttarlæknar töldu síðar ellefu
hnífsstungur í og við hjartað.
Fengu að bóa í húsinu
vegna samúðar
Schusters-fjölskyldan hefði getað
haft það gott. Bæði hjónin og sonur-
inn höfðu vinnu og ágæt laun. Þau
höfðu á leigu hús við almennings-
garð bæjarins og það var mál
manna að fallegra hússtæði fyndist
vart í hinum fallega ferðamannabæ
Bad Kissingen í Bæjaralandi í
Þýskalandi. En eigandi hússins,
Hildegard Rakob, sem hafði verið
ritari en var komin á eftirlaun,
skammaðist sín fyrir leigjendurna.
„Öskrin og lætin í herra Schuster
voru ekki til að halda út,“ sagði
hún. „Svo ekki sé minnst á rifrildin.
Og ætið fyrir opnum gluggum. Ég
leyfði fjölskyldunni að halda húsinu
af þeirri ástæðu einni að ég haföi
samúð með Mariu.“
Maria var hin fimmtíu og sex ára
gamla eiginkona Schusters. Þau
höfðu gifst þegar hún var aðeins
tuttugu og fjögurra ára og strax þá
var Martin farinn að drekka of mik-
iö. Maria hélt hins vegar að hann
myndi hætta því eftir að hann væri
orðinn heimilisfaðir en sú varð ekki
raunin.
Martin Schuster, til vinstri, með tveimur starfsfélögum.
Maria.
Krafa um fimm ára
fangelsi
kom fram af hálfu ákæruvaldsins
þegar Johann Schuster kom fyrir
réttinn. Verjandi hans hélt því fram
að hún væri alltof hörð því taka
ætti tillit til þeirra aðstæðna sem
ríkt hefðu á heimili sakbornings allt
frá því hann var ungur, sem og auð-
vitað þess að faðir hans hefði lýst
yfir þeim ásetningi að myrða móður
hans og sagst vilja fá aðstoð hans
við það. Sú yfirlýsing heföi gengið
svo nærri Johann að hann hefði um
stund misst alla stjórn á sér, og því
hefði farið sem fór. Réttlátara væri
að tala um tveggja ára skilorðs-
bundið fangelsi. Þá hélt verjandnn
því fram að Maria hefði nú meiri
þörf fyrir stuðning sonar síns en
nokkru sinni áður.
Rétturinn dæmdi Johann Schust-
er til tveggja og hálfs árs frelsis-
sviptingar.
ástæðu til að berja
mig. Til þess að
koma í veg fyrir að
kæmi til voðaverks
hafði sonur minn
tekið stærsta eld-
húshnífinn í sína
vörslu.“ Þannig
gekk lífið fyrir sig
hjá fjölskyldunni,
að þeim stundum
frátöldum þegar
Martin Schuster
kom ekki heim úr
vinnu. Það kom
alloft fyrir og þá
vissi Maria að hann
var hjá einhverri af
þeim vinkonum
sem hann átti. Fyrir
kom að hann var að
heiman dögum sam-
an og þá var ró á
heimilinu.
Játningin
Rannsóknarlögreglumennirnir
byrjuðu á því að yfirheyra þá sem
þekktu til fjölskyldunnar. Það tók
langan tíma því leita varð að þeim
fáu sem höfðu raunveruleg kynni
af henni. Yfirheyrslurnar urðu
hins vegar árangurslausar. Þá var
sonurinn, Johann, tekinn til yfir-
heyrslu á ný. Hann hafði áður
nefnt að hann hefði farið í skógar-
ferð með foður sínum til að ná í
eldivið. „Hvað gerðist svo?“ spurði
sá sem rannsókninni stýrði.
„Hvenær komuð þið heim?“
Þegar hér var komið greip Jo-
hann með báðum höndum fyrir
andlitið og féll saman. „Ég myrti
hann, gróf gröf á engi og setti lík-
ið í hana,“ sagði hann. „Hann ætl-
aði að drepa mömmu og ég átti að
hjálpa honum við það.“
17. mars 1998, rúmum þremur
mánuðum eftir hvarf Martins
Schuster, fór Johann með lög-
reglufulltrúunum að enginu þar
sem líkið var grafið. Fyrir utan
þær ellefu hnífsstungur sem rétt-
arlæknar fundu í og við hjartað og
sagt er frá að framan fundust sex
stungur á hálsinum. Vegna
ástands líksins var ekki hægt að
ganga úr skugga um það með fullri
vissu hvenær morðið hafði verið
framið.
Grunsemdir
Þegar Martin
Schuster hafði verið
að heiman í rúma
viku varð eigandi
hússins, Hildegard
Rakob, óróleg. „Ég
spurði Mariu hvar
maðurinn hennar
væri,“ sagði hún.
„Þá yppti hún bara
öxlum og sagði að
hún vissi það ekki.
Og hennar vegna
mátti hann svo sem
vera eins lengi að
heiman og honum
sýndist," bætti
Hildegard við.
En húseigandinn Johann.
var ekki ánægður
með svarið. Hún fór aftur á fund
Mariu og sagði henni að við svo
búið mætti ekki standa. Hún yrði að
tilkynna lögreglunni hvarf eigin-
mannsins.
Lögreglan tók við tilkynningunni
og fór að kynna sér aðstæður á
heimilinu. Er ljóst var orðið hvern-
ig heimilisfaðirinn hafði hagað sér
lá við að lögregluþjónarnir misstu
allan áhuga á að leita mannsins en
Hildegard Rakob sagðist vilja að
birt yrði lýsing á Martin Schuster
því hann hefði aldrei verið svona
lengi að heiman. Og þvi fór málið til
rannsóknarlögreglunnar.