Dagblaðið Vísir - DV - 13.11.1999, Blaðsíða 42

LAUGARDAGUR 13. NÓVEMBER 1999 V
%ðta!
„Þegar ég var flugmálastjóri þurfti
.. égaö taka á móti hópi útlendinga í
hverri viku og stundum oft í viku. Oft
voru þaö norrœnir samstarfsaöilar, en
viö erum nú fimm Noróurlöndin og
kannski stundum sex eöa sjö eftir því
hvemig á þaö er litió. Þetta voru iöu-
lega svona tíu manna hópar í heildina
og ég var oft í stökustu vandrœóum
meö aö halda fundina af því aö hótelin
voru allt of stór og hentuöu því ekki.
Ég hef þess vegna mótaö Hótel Tinda-
stól sem fundarsetur, utan um fundi af
þessari stœrð af því ég veit aö þörfm er
fyrir hendi. Og líka þaó aö þegar þjóö-
höföingjar koma til íslands er varla
nokkur vegur aö fara meó þá út fyrir
Reykjavík, nema þá á Þingvöll, í Val-
höll. Þaö er hvergi hentugur aöbúnaö-
ur, og ég vil oróa þaö þannig, en
gamli Tindastóll er lúxustilboð fyrir
bœöi kónga og almenning, þaö er
sama hvort er. Hér er hœgt aö vinna
og hafa ánœgju af dvölinni, njóta
Skagafjarðarins í leiöinni. Vœntingar
mínar viö húsiö eru þœr aó þaö sé
þörffyrir þaö í íslensku þjóðfélagi.
Innanlandsmarkaöurinn kemur af
sjálfu sér, en viö Svanfríöur œtlum aö
einbeita okkur aö Bretlandsmarkaöi
og höfum nú þegar lagt töluveröa
vinnu í þaö,“ segir Pétur Einarsson í
Hótel Tindastóli, en brátt verður opn-
að gistihús í þessu sögufrœga húsi og
Jarlsstofan í kjallara hússins, sem
einnig á aö verða ráöstefnusalur, var
opnuö formlega á dögunum.
Ætlaði aldrei að verða opinber
starfsmaður
Pétur er mjög forvitnilegur maður
og blaðamaður DV átti samtal við
hann á dögunum. Þar barst einna fyrst
í tal hvenær hann hefði orðið þjóð-
frægur maður, hvort það hafi ekki
einmitt verið þegar hann gegndi starfi
flugmálastjóra?
„Jú, ég held að það sé engin spum-
ing. Ég lenti í nokkuð hörðum deilum
við stéttarfélög flugumferðarstjóra,
það var í öllum fjölmiðlum mánuðum
saman eða árum saman.“ Pétur neitar
þvi að starf flugmálastjóra hafi reynst
honum erfiðara og öðruvísi en hann
hafði búist við, en hins vegar hafi það
verið röð tilviljana sem réð því hvem-
ig hann fékk starfið. „Ég skrifaði mína
lokaritgerð í lögfæði um flugrétt og
hafði stofnað flugskóla ásamt
nokkrum félögum mínum. Ég rak
mina eigin lögfræðiskrifstofu og rakst
á auglýsingu um starf flugmálastjóra,
reyndar var varaflugmálastjóri að fara
í leyfi, og ég fór og talaði við Agnar
Kofoed-Hansen, þáverandi flugmála-
stjóra. Hann tók mér afskaplega vel.
Svo hófst svona tilviljanakeðja. Ég ætl-
< aði aldrei að verða opinber starfsmað-
ur. Ég varð fyrst sérstakur fulltrúi í
flugmálastjóm síðan varaflugmála-
stjóri og loks flugmálastjóri."
- En nú hefur heyrst að þegar þú
hættir í starfi flugmálastjóra haflrðu
verið búinn að lenda í ansi harðri
glímu við Bakkus konung?
„Nei, það var löngu seinna. Ég lýsti
þvi yfir þegar ég var skipaður flug-
málastjóri að ég yrði ekki í þessu starfi
nema sex ár, en ég stóð ekki við það,
var í tæþ 10 ár, og bara hætti og ætiaði
aö byrja að vinna aftur sjálfstætt eins
og ég hafði gert. Og ég byrjaði sem lög-
fræðingur og alþjóðlegur ráðgjafi og
ýmislegt þess háttar, en lenti síðan í
slysi 1993, missti annað augað.
Skömmu seinna brennur svo ofan af
mér húseign sem ég átti og ég stóð eig-
inlega uppi mjög illa klemmdur, líkam-
lega, andlega og félagslega. Lenti síðan
I mjög langri sjúkrahúsvist. Og þetta
einhvem veginn endaði með því sem
v þeir kalla á botninum, þriggja mánaða
erfitt. Þetta vom
fimm vikur sem ég
var þama og ég var
reyndar kominn út
yfir öll mörk sem
gestur, gestatíminn
er nú yfirleitt ekki
nema vika. Fyrstu
tvær vikimar vom
erfiðar en þá fór
maður að skilja af
hveiju munkar eða
nunnur ganga um
með „mónulísu-
bros“ á vör. Við mat-
arborðið var mikil
kurteisi og það
þurfti aldrei að biðja
um neitt, því þegar
þú ætiaðir að ná í
eitthvað þá var þér
rétt það og fljótiega
komstu í sama mót-
ið og hinir. Það sem
faðir Leon kenndi
mér, sem var minn
lærifaðir þama, var
hvemig maðurinn
getur aukið sál sína
og öðlast frið, áttað
sig á því að líkam-
inn og hugurinn eða
heilinn er tæki sem Hamingjusamt par. Pétur og sambýliskona hans,
við getum stjómað." Svanfríður Ingvadóttir danskennari, við vfgslu Jarls-
Ja, humh,“ segir stofunnar á dögunum. DV-myndir ÞÁ
hömlulausum drykkjuskap," segir Pét-
ur og bætir við að þetta sé nú bara
venjuleg saga þess manns sem lendir í
vandræðum með áfengi.
r
I klaustur til Frakklands
- Var það eftir þetta sem þú fórst í
klaustur til Frakklands?
„Já, það var nú eftir að ég var búinn
að fara í mina meðferð hjá SÁÁ, sem
var afskaplega góð, og ég mun aldrei
sjá eftir því að hafa gert það. Þegar ég
kom úr meðferðinni út af Staðarfelli,
eftir tæpan einn og háifan mánuð, þá
stóð maður uppi heimilislaus og at-
vinnulaus. Svo fékk ég vinnu til
skamms tíma. Þetta var í október 1996
og ég átti við að stríða geysilega marg-
ar flækjur, persónulegar. Ég sá þann
kost vænstan á þessum tíma að fara í
klaustur að gamni mínu. Ég talaði við
fóður Jakob hjá Kaþólsku kirkjunni,
frábæran mann, og hann leiðbeindi
mér inn í klaustur í Mið-Frakklandi
þar sem ég var í nokkrar vikur.
Klausturvistin var alveg dásamieg.
Þetta eru Benediktusar-munkar, sama
reglan og Kiljan var hjá í Clervaux í
Lúxemborg, enda þekktu þeir Kiljan
mjög vel. Þeir taka í einstaka tilfellum
við gestum og ég kom sem gestur og
fékk þar leiðsögn hjá einum af þeirra
elstu munkum og er sá sonur yfirverk-
fræðingsins sem annaðist framkvæmd
við gerð Súesskurðarins, stórgáfaður
maður. Þama voru 60-70 munkar og
ferill þeirra spannaði allt frá toppun-
um í læknisfræði
niður í verka-
mannastétt, allt þar
á miili. Þetta var
ákaflega einfalt líf í
klaustrinu. Það er
trúariðkun, menn
þjóna guði frá sólar-
upprás til sólseturs.
Það eru fimm til sex
guðsþjónustur á
dag, morgunverður,
hádegisverður og
kvöldverður með
mikilli bænaiðkun
og svo er svolítil lík-
amleg vinna einn til
þrjá tíma á dag -
þannig að menn eru
að mestu í bæna-
lestri.
- Fannst þér þetta
lærdómsríkur tími?
„Já, afskaplega,
en í byijun var þetta
Pétur eftir þessa
djúpu greiningu.
- Og þú hefur þá komið heim sem
nýr og endumærður
maður?
„Já, mér leið af-
skaplega vel og var í
miklu jafnvægi eins
og ég er enn.“
Áfund Drang-
eyjarjaiisins
- Var það fljótiega
upp úr þessu sem þú
fórst að stunda eyja-
líf á Skagafirði með
frænda þínum Jóni
Drangeyjaijarli?
„Ég fór að vinna,
skal ég segja þér, hjá
íslandslaxi í Grinda-
vík. Var þar í
hörkupúli í þijá
mánuði með mjög
skemmtilegum og
góðum náungum.
Lenti síðan fyrir tilviijun i því að fara
til Marokkó og reyndi að leysa þar ís-
lenskan togara úr hálfgerðri herkví.
Upp úr því byijaði ég að reka mína lög-
fræðiskrifstofu að nýju. Það var hins
vegar vorið 1998 sem Jón í Fagranesi
hringdi í mig. en við þekktumst þá lít-
ið frændumir," segir Pétur og rekur
skyldleika þeirra frændanna til Gunn-
hildargerðis á Fljótsdalshéraði. Eirík-
ur faðir Jóns mun hafa verið bróðir
Guðlaugar fóðurömmu Péturs. Þau
vom hér tvö systkinin í Skagafirði, Ei-
ríkur Sigmundsson og Þórey Hansen.
„En hvað um það, frændi minn bað
mig að tala við sig út af lögfræðilegum
málefnum. Ég var í réttarhaldi á Akur-
eyri og ætlaði að koma við hjá honum,
vera svona í klukkutíma, hélt að það
væri nóg, en þessi klukkutími hefur
verið svo langur að ég er hér enn.“
Ekki ómerkilegra en handritin
- Er það vegna þess að þið emð báð-
ir svo málglaðir frændumir eða hvað?
Pétur Einarsson, litrík ævi.
Flugmálastjórinn sem lenti á
botninum, fór í klaustur og
rekur nú Hótel Tindastól á
Sauðárkróki.
Við opnun Jarlsstofu í Hótel Tindastóli. Pétur ásamt Guðna Ágústssyni landbúnaðarráðherra og vini sínum og
frænda, Jóni Eiríkssyni Drangeyjarjarli sem heldur á mynd sem Sigurdór Sigurdórsson biaðamaður og fyrrverandi
fjósamaður á Fagranesi gaf Jóni Drangeyjarjarli. Myndin er af jariinum við húsið í eynni.
„Það er kannski vegna þess að
frændi minn er með eindæmum
skemmtilegur maður, fróður og vitur
maður. Hann bauð mér að sigla með
sér í Drangeyjarferðum og það var al-
veg óendanlega gaman. Ég fór margar
ferðir þetta sumar. Svo komu nú upp
nokkur lögfræðileg viðfangsefni héma
í Skagafirðinum og mér datt í hug að
reyna að reka lögfræðiskrifstofu á
Sauðárkróki og i Reykjavík. Gerði það
í nokkra mánuði, en það er nú eigin-
lega vonlaust dæmi út af réttarkerfinu.
Þegar réttarhald er i Reykjavík ertu í
Skagafirðinum og svo öfugt. Svo vegna
þess að ég er nú gamall húsasmíða-
meistari þá varð mér gengið stundum
fram hjá gamla Hótel Tindastóli. Það
var búið að benda mér á þetta hús sem
leiguhúsnæði, og einhvem veginn
fannst mér sniðugt að kaupa það og
fást við að gera það upp. Það gæti ver-
ið skemmtilegt viðfangsefni. Ég keypti
húsið og svo hefur það þróast út í það
að vera núna orðið eitt alfallegasta hót-
el landsins. Að auki finnst mér þetta
vera menningarvarðveisla, ekkert
ómerkilegri en handritin okkar.“
- Þetta er gamalt norskt timburhús?
„Já, Kristmundur Bjamason, fræði-
maður á Sjávarborg, ákaflega fróður
maður, hefur verið að skrifa sögu
hússins fyrir mig. Hann telur að húsið
sé ekki reist seinna í Grafarósi en 1835,
jafhvel 1829. Einnig sé til í dæminu að
það hafi verið flutt gamalt frá Noregi.
Húsið er tilhöggvið og þeir fluttu
svona hús á milli landa Norðmenn og
Danir. Svo að þetta er eitt af elstu
timburhúsum landsins?
Yndislegur tími í Skagafirði
Einhvem veginn sýnist mér að þú
hafir átt mjög skemmtilegt líf hér í
Skagafirði þessi misseri. Þegar við vor-
um á ráðstefnu um ferðamál hér i vor
þá baðst þú menn um að gleyma ekki
rómantíkinni. Hefur þetta verið þér
gefandi tími hér?
„Já, yndislegur tími. Ég kynntist
héma dásamlegri konu sem ég bý með,
Svanfríði Ingvadóttur danskennara, og
svo hefur fólk verið mér gott hér í
Skagafirði, ég hef reyndar alltaf verið
ákaflega heppinn maður í mínu lífi. Ég
hef mjög breytt afstöðu minni til
Skagaijarðar. Áður ók ég Varmahlíð
og yfir í Öxnadalinn og þekkti í raun-
inni ekki Skagafiörðinn, en eftir að
hafa dvalið héma í eitt og hálft ár þá
frnnst mér þetta aldeilis dásamlegur
staður, það er svo fiölbreytt mannlífið
og náttúran. Og þegar nú er kominn
vetur þá sé ég mikið af norðurljósum á
heiðskírum himni á frostnóttum,
hvergi nokkurs staðar hef ég séð eins
mikið af þessu stórkoslega náttúra-
undri. Og sólarupprásin héma maður
að sumrinu, mögnuð; þegar sólin hníg-
ur til sjávar skulum við segja en ekki
viðar, bak við Drangey, og kemur síð-
an upp svona tíu mínútum seinna
austan við eyna. Þetta er ofsalegt," seg-
ir Pétur og hlær.
- Þannig að þér finnst framtíðin
björt héma?
„Já, já. Þegar maður lifir sér til
ánægju eins og ég þá gerir maður það
sem maður viU hverju sinni. Þær von-
ir sem ég bind við þetta hótel er að
reksturinn gangi og ég er sannfærður
um það. Ég hef ánægju af því að um-
gangast fólk og veit því að þessi starf-
semi á við mig. Hótel Tindastóll gefur
svo góða möguleika að taka á móti
fólki eins og þér og mér og jafnframt
þeim sem ferðast á einkaþotum, þvi
við erum með alþjóðlegan flugvöll hér
við hliðina sem er opinn 98% af árinu
- þannig að þessir menn gætu einnig
komið og heimsótt okkur. Það er vel
þess virði."
Þórhallur Ásmundsson,
Sauðárkróki