Dagblaðið Vísir - DV - 08.07.2000, Side 32

32
LAUGARDAGUR 8. JÚLÍ 2000
Helgarblað_____________________________________PV
„Finnst ég aldrei hafa
unnið ærlegt handtak“
„Mér finnst miklu máli skipta aö vita aö ég sé aö gera gagn meö vinnu minni. Kannski ekki svona einn og sér en ég
veit aö ég er aö taka þátt í starfi sem skiptir máli,“ segir Omar.
Ómar Váldimarsson er
þjóðþekktur blaða-
maður. Hann hefur
unnið á mörgum fjöl-
miðlum landsins og
var formaður Blaða-
mannafélags íslands í
mörg ár. Hann hefur
einnig unnið sem um-
boðsmaður fyrir ís-
lenskar hljómsveitir
og skráði sögu fyrstu
íslensku bítlanna án
þess að fá krónu fyrir
það. DV hitti Ómar
þegar hann var stadd-
ur hér á landi í sum-
arfríi en hann er í dag
búsettur í Bangkok
þar sem hann starfar
sem forstöðumaður
upplýsingadeildar
Rauða krossins í Suð-
austur-Asiu.
„Ef það væri ekki svona gaman í
vinnunni þá væru launin sjálfsagt
miklu hærri. Það er í rauninni böl
blaöamannastéttarinnar hvað það er
gaman i vinnunni," segir Ómar
Valdimarsson sem hefði léttilega get-
að skrifað þetta viðtal sjálfur enda
með miklu lengri reynslu í fjölmiðla-
bransanum en undirrituð. „Ég er bú-
inn að vera í þessum bransa í 30 ár
og mér finnst ég aldrei hafa unnið
ærlegt handtak, ég hef bara alltaf
verið að skemmta mér. Ég hef alltaf
verið í svo óskaplega skemmtilegri
vinnu að ég hef aldrei litið á vinnuna
sem vinnu af því að það hefur verið
svo gaman,“ segir Ómar brosandi og
sannar að með eins skemmtilega
menn eins og hann sem viðtalsefni
er blaðamennskan svo sannarlega
ekki leiðinlegt starf.
Skiptinemi fyrir
tilstilli Olafs Skúlasonar
Ómar, sem er nýorðinn fimmtug-
ur, er fæddur og uppalinn í Reykja-
vík. Foreldrar hans eru ættaðir úr
Vestmannaeyjum og ólst hann upp
með tveimur eldri alsystrum sínum
en í heildina eru hálfsystkini hans
fimmtán talsins. Útþráin togaði
snemma í drenginn og eftir gagn-
fræðapróf lá leið hans til Bandaríkj-
anna sem skiptinemi.
„Á þeim tíma var alls ekki algengt
að unglingar færu út sem skiptinem-
ar, hvað þá að fólk væri að ferðast er-
lendis yfirleitt. Ég hafði tekið þátt í
æskulýðsstarfl Bústaðakirkju undir
stjóm séra Ólafs Skúlasonar og það
var eiginlega hann sem benti mér á
að fara,“ segir Ómar sem sá alls ekki
eftir þeirri ákvörðun.
Þegar hann kemur til baka til
landsins, altalandi á ensku, fer hann
fljótlega að vinna sem blaðamaður á
Vikunni.
„Mér fannst strax sem unglingur
blaðamannastarfið vera óskaplega
heillandi. Ég hafði gaman af því að
skrifa og var bókhneigður og sá að í
blaðamennskunni myndi ég fá útrás
fyrir fyrir það sem mér þótti
skemmtilegast að gera. Ég fór á
námskeið hjá Blaðamannafélaginu
og var fljótlega eftir það boðin afleys-
ingavinna á Vikunni, sem þá var
helsta tímarit landsins," segir Ómar.
Hann átti ekki í vandræöum með að
fá vinnu eftir Ameríkudvölina þar
sem enskukunnátta var eftirsótt á
þeim tíma enda var hún ekki eins al-
menn þá og hún er í dag. Eftir að
Ómar byrjaði á Vikunni var ekki aft-
ur snúið, blaðamennskan átti hug
hans allan. Sumarstarfið varði í þrjú
ár.
Skrifaði bók um Hljóma
Tónlist var annað aðaláhugamál
Ómars á þessum tíma og var því eðli-
legt að hann sæi um að skrifa um
popptónlist á Vikunni. Hann var
sjálfur í söngflokki sem kallaði sig
Nútimaböm og varð nokkuð vinsæll.
Einnig vann hann eitt ár við um-
boðsmennsku og skrifaði bók um
sögu hljómsveitarinnar Hljómar.
„Ég var beðinn um að skrifa sögu
Hljóma og sló til umhugsunarlaust.
Bókin seldist gifurl.ega vel enda voru
Hljómar á þessum tíma gríðarlega
vinsælir um allt land. Eitthvað dróst
hins vegar að ég fengi launin greidd
og stóð í stappi um þaö fram eftir
sumri. Um haustið hélt útgefandinn
svo mikla popphátíð haustið ‘69 þar
sem Björgvin Halldórsson sló m.a.
eftirminnilega í gegn. Daginn eftir
hélt svo útgefandinn af landi brott
bæði með gróðann af bókaútgáfunni
og tónleikunum og hefur ekki sést
síöan,“ segir Ómar sem
hafði ekki fengið nein laun fyrir
bókarskrifin og var því hundsvekkt-
ur.
„Það varði þó ekki lengi þar sem
ég var einungis 19 ára gamall og
þurfti ekki að sjá fyrir neinum nema
sjálfum mér og boröaði hjá
rnörnmu."
Geirfinnsmálið
eftirminnilegast
Bókin um Hljóma er ekki eina
bókin sem Ómar hefur skrifað, held-
ur hefur hann skrifað nokkrar aðrar
bækur, m.a. endurminningar Guð-
mundar ,jaka“ og Guðna rektors
Guðmundssonar - en enga skáldsögu
þó. „Ég held að flestir blaðamenn
gangi með þann draum í maganum
að gefa út skáldsögu. Menn segja að
hinir skynsömu láti söguna vera
þar,“ segir Ómar og hlær.
Blaðamennskan hefur lika verið
mun ríkari í honum en ritstörfin,
sem sannast á því að hann starfaði
við fréttamennsku í 20 ár á hinum
ýmsu miðlum m.a. á Alþýðublaðinu,
Helgarpóstinum, Tímanum, Morgun-
blaðinu og Stöð 2. Hann tók líka þátt
í stofnun Dagblaðsins árið ‘75 og var
þar fréttastjóri í nokkur ár. Einnig
gegndi hann formennsku í Blaða-
mannafélagi íslands í 8 ár.
„Eftirminnilegast frá þessum 20
ára starfsferli mínum í frétta-
mennsku er sennilega tíminn á Dag-
blaðinu og þá ekki sist Geirfmnsmál-
ið og allt sem því fylgdi. Það var
óskaplega gaman að vera blaðamað-
ur á þessum tíma og ekki síst á Dag-
blaðinu sem var stofnað í andstöðu
við flokksblöðin sem voru þá allsráð-
andi í landinu. Geirfmnsmálið átti
vafalaust sinn þátt í því hve Dagblað-
ið náði mikilli útbreiðslu og hafði
mikinn stuðning í landinu," segir
Ómar sem minnist þess að vinnuað-
staðan á þessum árum hafl verið
hræðileg og segir hann að það hafi
verið 5-6 blaðamenn í hverju her-
bergi sem voru pínulítil. „Ástandið í
landinu á meðan Geirfmnsmálið
gekk yfir var mjög undarlegt. Það
gengu allskonar sögur um alla skap-
aða hluti og vendingarnar í þessu
máli voru alveg ótrúlegar.Það var
ótti í landinu og mikill æsingur og
menn sáu allskonar pólitísk tengsl
og spillingu og samsæri í hverju
horni. Þessu fylgdum við daginn út
og inn. Sumt af því sem birtist í Dag-
blaðinu hefði kannski betur verið
ósagt - það sér maður nú þegar hægt
er að líta á hlutina úr fjarlægð.
Stundum kom fyrir að logið var að
okkur af hálfu fólks sem við höfðum
fulla ástæðu til þess að ætla að mætti
treysta og það var ábyggilega ekki
alltaf gert í góðum tilgangi," minnist
Ómar.
Heldurðu að þetta mál leysist ein-
hvern tímann?
„Það er náttúrlega búið að dæma í
málinu fyrir löngu síðan. Aðferðim-
ar við að upplýsa málið hafa líklega
verið óhefðbundnar... og þó. Kannski
hafa þær verið hefðbundnar á þeim
tíma en ég leit þó alltaf svo á að þeg-
ar hæstaréttardómurinn féll í því þá
væri málið búið. Það má vel vera að
svo hafi ekki verið en ég er ekkert
viss um að ný réttarhöld myndu
leiða til annarrar niðurstöðu. Þegar
dómurinn féll í málinu þá sagði þá-
verandi forsætisráðherra Ólafur Jó-
hannesson að martröö væri létt af
þjóðinni og ég held að það hafl verið
rétt. Það var svakalega erfitt fyrir
þjóðina að ganga í gegnum þetta af
því að þetta mál reyndist vera svo
flókið, allskonar pólitísk átök og
sögusagnir."
Úr blaðamennsku
í almannatengslin
Blaðamennskan er mikið breytt
frá því að Ómar var upp á sitt besta
í bransanum.“Þegar ég var að byrja í
bransanum þá var aldrei borguð yfir-
vinna og maður vann sex daga vik-
unnar. Sumarleyfi voru tiltölulega
takmörkuð og öll réttindamál vinn-
andi fólks í landinu voru miklu verri
en núna.
Fæðingarorlof og veikindadagar
fyrirfundust ekki og lífeyrissjóðir
urðu ekki til fyrr en í kringum 1970,“
segir Ómar sem greinilega man tím-
ana tvenna. Vinnuaðstaðan á dag-
blöðunum var líka allt önnur en í
dag. Ekki var óalgengt að menn
reyktu við skrifborðin sín og
drykkju á vinnutíma.
„Það var mikið bóhemalíf á fyrstu
árum Dagblaðsins,“ segir hann og
glottir.
„En blaðamennskan sjálf var mjög