Dagblaðið Vísir - DV - 09.09.2000, Blaðsíða 33

41
LAUGARDAGUR 9. SEPTEMBER 2000
pv_________________________________________________________________________________________________Helqarblað

Veiðimennska fyrir bæði kynin
Veiðimennskan hefur alltaf verið eitthvaö sem karlarnir hafa viljað halda út af fyrir sig og flestar konur sitja heima á
meðan. Ég skil ekkert í þvi af hverju karimennirnir vilja hafa þetta svona og mér finnst fáránlegt að halda þessu
sporti frá konum, “ segir Fríða, unnusta Páls, en hún fór með honum í veiðiferöina til Afríku í sumar.
eins og að skjóta feilskoti.
„Svörtu aðstoðarmennirnir eru
alveg ótrúlegir. Þeir sjá bráðina í
mörg hundruð metra fjarlægð.
Erfitt er að skilja hvar þeir fá þessi
augu því jafnvel þó maður taki upp
kíki þá sér maður oft ekki það sem
þeir sjá, hvað þá heyra,“ segir Páll
með aðdáun. Siðimir og venjumar
eru þó allt aðrar í landinu í sam-
bandi við mannleg samskipti og
sumu er erfitt aö venjast. „Þú kem-
ur sem kúnni og átt bara að tipla á
þínum fínu skóm og ekki gera
neitt,“ segir Páll sem var ekki alveg
sáttur við það í byrjun að fá ekki að
bera sínar byssur sjálfur á milli
ökutækis og svefnstaðar. „Þetta er
allt önnur menning en hér heima og
mjög sérstök upplifun," segir Fríða
sem segist hafa veriö meðhöndluð
eins og drottning.
Gíraffar hafa tvo gira
Hápunktur ferðarinnar var að ná
gíraffanum sem vó um 1,7 tonn.
„Það eru líklega ekki mjög marg-
ir sem hafa skotið gíraffa á 35 metra
færi með skammbyssu, 44 magnum,
og það er eðlilegt að mönnum þyki
þetta sérkennilegt," segir Páil og er
greinilega stoltur. „Þegar við kom-
um á veiðisvæðið segir leiðsögu-
maðurinn að hann hafi fundið
ákveðinn gíraffa handa mér. Fyrsta
daginn keyrum við um svæðið og
sjáum fullt af gíröffum en ekki þann
rétta,“ segir Páll en gíraffinn sem
hann var að leita að var orðinn
gamall og því tímabært aö fella
hann. „Þegar homin eru orðin hár-
laus er það merki um að þeir séu
orðnir fullorðnir, auk þess að dýrin
verða dekkri," upplýsir Páll.
Ákveðiö var að halda leitinni að
giraffanum áfram daginn eftir en
strax klukkan sjö um morguninn,
áður en fólk var byrjað að borða
morgunmat, kemur leiðsögumaður-
inn askvaðandi og segir að hann sé
búinn að finna gíraffann. „Það er
strax ætt út og bílamir mannaðir.
Einn af aðstoðarmönnunum er
sendur upp í tré en dýrið finnst
ekki, sama hvernig er leitað. Þessi
gíraffi var greinilega mjög klókur
og það er erfitt að trúa því að hægt
sé að týna heilum gíraffa en það var
tilfellið þama. Þegar við fundum
hann loksins var reynt að komast í
færi strax en það gekk ekki. Það eru
bara tveir gírar á gíraffa. Annar er
mjög hægur og í hinum hlaupa þeir
- það er ekkert þar á milli. Gíraf-
finn setur í annan gírinn og það
byrjar þarna eltingaleikur, hann
hleypur en við erum á jeppanum.
Málið er með öll þessi sléttudýr að
þegar þú kemur að þeim þá færðu
viðbragö, hvort sem þau snúa sér í
hring eða hlaupa þá kemur alltaf að
þeim punkti að þau stoppa til að
meta aðstæðumar. Það er þetta
augnablik sem þú hefur og verður
að nýta því það varir kannski bara
í örfáar sekúndur og þá er dýrið far-
iö,“ segir Páll sem náði einmitt
gíraffanum á rétta augnablikinu.
„Hann stoppaði og sneri sér við. Ég
komst út úr bílnum, lagðist á hnén
og gat notað stuðarann sem stuðn-
ing og hleypti af. Hann fór 45 metra
áður en hann féll.“
Þá var klukkan kortér í átta
þannig að allt þetta var yfirstaðið á
45 mínútum.
Kjötiö Ijúffengt
Fjórir þaulvanir menn voru skild-
ir eftir hjá gíraffanum til að ganga frá
honum um morguninn en klukkan
hálffimm var fyrst lokið við að lima
hann í sundur. „Kjötið af öllum þess-
um skepnum sem veiddar eru er nýtt
og eru það landeigendurnir sem fá
það,“ segir Páll sem segist hafa verið
hissa á því hversu þykkt skinnið á
gíraffanum var, eða um 4 cm. Sjálf
smökkuðu þau Fríða ekki á gíraffa-
kjöti meðan þau voru þama suður frá
en aftur á móti fannst þeim antilópu-
kjötið afar ljúffengt og segja það
minna á blöndu af hreindýri og lambi.
Dreymfr um að ná Ijóní
Afríkuferðin sló síður en svo á
veiðidellu Páls og er hann nú þegar
farinn að skipuleggja næsta Afríkutúr
í huganum. Hann segir að draumur
flestra sem stunda veiðar í Afríku sé
náttúriega að ná konungi dýranna, al-
vöruljóni, en tíminn verði bara að
leiða í Ijós hvort hann lætur verða af
því.
„í grunninn er þetta mjög einfalt.
Ég upplifi það þannig að í þessu
skrýtna þjóðfélagi sem við lifum í í
dag eru menn að veiða allan daginn.
Við notum bara ekki lengur byssu eða
barefli til að fá útrás fyrir veiðieðlið.
Þú sem blaðamaður ert að veiða nýjar
sögur og skrýtna kalla, bisnesskall-
arnir em að reyna að gera betri við-
skipti en í gær. Þetta er sama hvötin,
þetta er sami veiðskapurinn, þetta er
grunnelimentið í okkur öllum. Þeir
sem vaxa frá því, það er bara leiðin-
legt fyrir þá, ég vona að ég vaxi aldrei
frá því,“ segir Páll að lokum.
-snæ
Skammbyssa eða riffill
Af þeim sex dýrum sem Páll felldi í feröinni voru þrjú felld með skammbyssu
og þrjú með riffli. Skotvegalengd var frá 30 metrum upp í 160 metra. Hér
eru Páll og Fríöa ásamt watérbuck (vatnahafri).
Betra að deyja heima
„Persónulega finnst mér dýrin sem enda í kjötborðum stórmarkaðanna drep-
in á mun verri hátt. Hver myndi ekki heldur vilja deyja í sínu náttúrulega um-
hverfi en í sláturhúsi?“ segir Páll sem er myndaður hér ásamt vörtusvíni
sem skotið var með Winchester Mod. 70.
Verðlaunadýr
Ein afmörgum myndum sem teknar voru afPáli og Fríðu í Afríku. Úrval af
myndum úr feröinni veröur fljótlega til sýnis í veiöideild Nanoq. Hér eru þau
með duiker-antílóþu sem fer í gullflokk hjá Safari Club International.
Þung veiði
Eland-antílóþur geta oröið 900 kíló aö þyngd og þessi slagar hátt upþ i þaö.
Það þurfti níu fullorðna karlmenn til að lyfta dýrinu upþ á bílinn.