Dagblaðið Vísir - DV - 30.06.2001, Blaðsíða 15

LAUGARDAGUR 30. JÚNÍ 2001
15
DV
Helgarblað
Föstudagsmorgunn.
Erró-safnið verður
opnað á morgun og
Erró er staddur á land- §
inu til að vera við opnun
þess. Það hefur ekki far-
ið fram hjá neinum. Að
þessu sinni eru fjölmarg-
ir list- og Erróvinir
komnir til íslands. Marg-
ir þeirra nánir vinir
hans en aðrir þekkja
hann minna, hafa bara
kynnst honum og heill-
ast. Hann er vin-sæll. Á
hverjum degi vinnur
hann í tíu tíma á vinnu-
stofu sinni en á kvöldin
snæðir hann með vinum
sínum. Hluti af þeim er
hingað kominn til að sjá
opnun sýningarinnar og
landið sem ól listamann-
inn.
Mannabein í mag-
anum
Þeir eru kannski ekki
margir sem gætu fyllt
sextíu manna rútu af vin-
um sínum, sérstaklega ef
tekið er tillit til þess að
þetta fólk var ekki í boði
Errós, það greiddi sjálft
fyrir ferðina til íslands.
Rútan stendur fyrir utan
Hótel Sögu og býður þess
að aka vestur í Stykkis-
hólm með mannabein í
maganum, að mestum
hluta frönsk mannabein.
Og franskar tungur.
Ég sit með ljósmyndar-
anum aftarlega í lang-
ferðabifreiðinni, fyrir
framan okkur situr vin-
kona Errós sem er af
rússneskum aðalsættum,
líklega prinsessa. í
aftasta sætinu situr lög-
maður Errós, herra
Bern, sem er einnig lög-
maður margra annarra
listamanna í París.
Hestur flassar
Klukkan er átta þegar
rútan rennur af stað.
Leiðsögumaðurinn segir
góðan daginn sem eru
síðustu orðin á íslensku
sem mælt eru í hljóð-
nemann þennan daginn.
Franskan tekur við og
allt í einu er eins og mað-
ur sé staddur í útlöndum
í túristaferð. Bílstjórinn
ekur vítt og breitt um
Reykjavík sem kynnir
sig fyrir fólkinu. Leið-
sögumaðurinn vísar veg-
inn um reykvíska staði
tengda Frökkum og
franskri sögu. Þegar við
höfum ekið fram hjá
kirkjugarðinum við Suð-
urgötu, Höfða og franska
spítalanum er stefnan
tekin út úr borginni. Síð-
asti staðurinn í Reykja-
vík sem leiösögumaður-
inn bendir á eru Korp-
úlfsstaðir en þar stóð
einmitt til að Erró-safnið
yrði. Á sömu slóðum
heilsar íslenskur hestur
gónandi fólki í gluggum
rútunnar meö því að
sleppa lim sínum lausum
svo hann strýkur nær jörðina. Hann
vekur litla athygli og minni lukku.
Ljósið við enda ganganna
Frönsk menntaskólastelpa situr
nálægt okkur með frænku sinni sem
er pirruð út í loftræstikerfi rútunnar
sem er frekar hávært (ég veit núna
að þetta á eftir að angra hana alla
ferðina). Hún er áhugasöm um um-
hverfið og hlær að jarðhýsinu á
Vallá á Kjalamesi. Annars virðist
hún frekar alvörugefin, langyngst
ferðalanganna og lætur fara lítið fyr-
ir sér.
Göngin undir Hvalfjörðinn eru
löng og fólk andvarpar þegar bíllinn
hellir sér niður í undirdjúpin.
Frænkan talar í síma og manni
finnst það dálítið merkilegt að hér er
hún stödd marga metra undir sjón-
um á íslandi og er að tala við ætt-
ingja eða vin í Frakklandi.

im**'**m*

f

Hringleikahús
Errós
Eftir nokkra stund í göngunum
upplifir maður að venju þessa til-
finningu sem maður hefur heyrt lýs-
ingu á hjá fólki sem hefur verið ná-
lægt dauðanum: þessi tilfinning þeg-
ar maður sér ljósið við endann á
göngunum. Rútan siglir upp neðan-
jarðarbrekkuna og upp í sólskinið.
Staur og Lindu-buff
Við nemum staðar í Hyrnunni í
Borgarnesi. Þar ríkir alvöru íslensk
vegamenning. Sjoppurnar eru lestar-
stöðvar íslands þar sem allt blandast
saman. Oft hefur maður staðið í
þessari sjoppu og séð túristahópana
ryöjast inn í leit að æti og upplifun.
Nú er ég aldrei þessu vant I hinu lið-
inu, innrásarliðinu. Og innrásarliðið
er vel skipað af listamönnum, lög-
fræðingum, listgagnrýnendum og
stærsta blindrammaframleiðanda
Parisar.
Erró fer í búðina og kaupir Staura
og Lindu-buff handa öllu liðinu.
Fólki finnst það gott og japlar á ís-
lenska namminu þangað til við leggj-
um af stað aftur, út á mýrarnar í átt
að fjöllunum.
Flúið frá hákariinum
Malbikiö tekur sér langt híé þegar
farið er yfir Kerlingarskarð.
„Welcome to Iceland," segir einhver
um leið og við hristumst áfram. Þeir
sem eru hægra megin í rútunni sjá
Kerlinguna en aðrir biða heimferð-
arinnar til að berja hana augum.
Sólin hefur dregið sig í hlé. Veðr-
ið er samt gott og Breiðafjörðurinn
er fallegur með öllum sínum eyjum.
Við lendum í Bjarnarhöfn þar sem
Hildibrandur bóndi og veiðimaður
tekur á móti okkur; segir frá sögu
staðarins; sýnir okkur kirkjuna og
síðast en ekki síst: gefur okkur há-
karl og brennivín. Frakkar hafa
ótrúlega háan sársaukaþröskuld
hvað mat varðar og því eru bara
tveir sem hlaupa út úr húsinu með
miklum hljóðum, ótrúlega miklum
hljóðum miðað við það hvað þeir
halda fast um munninn á sér. Rúss-
nesku prinsessunni líkar þetta ágæt-
lega og spjallar við Erró um landsins
gagn og nauðsynjar.
Hákarlahjallamir eru heimsóttir
við mikla hrifningu Frakkanna. Þeir
fara undir hjallana og flýja svo und-
an þeim vegna stækrar lyktarinnar.
Að lokum hrúgast fólk upp í rútuna
og kveður Hildibrand.
„Hann safnar fólki“
Halló, Stykkishólmur. Óperu-
Bjarni og konan hans eiga von á
Erró og fylgdarliði til að vígja nýjan
stað sem þau eru með við höfnina í
Stykkishólmi. Þau taka vel á móti
okkur og við snæðum
góðan málsverð áður
en við höldum um borð
í bát.
Á meðan beðið er eft-
ir miðum í bátinn
spjalla ég við Susan
Firestone sem er
bandariskur listamað-
ur. Mér, plebbanum,
finnst hún ekki síður
merkileg fyrir þær sak-
ir að það er gúmmílykt
af eftirnafninu. Hún er
í alvöru af ætt dekkja-
framleiðendanna. Hún
segir að Erró sé sjálfur
mjög merkilegur ekki
síður en list hans.
„Hann safnar fólki,“
segir hún og brosir,
„hann er yndislegur."
Susan er í kompaníi við
amerískan listunnanda,
Watermann, en hann á
eitt stærsta safii sýn-
ingarskráa í heiminum.
Sagan segir að hann
hafi áður safnað lista-
verkum en hætt því
þegar listamaður stakk
undan honum, þá hafi
hann snúið sér að
annarri og áhættu-
minni iðju.
„Þegar maður
eignast svona
vin“
Báturinn siglir af
stað og gestimir gleypa
landslagið með augun-
um. Hvert sker er í aug-
um þeirra eins og
módemískt málverk.
Lebel, besti vinur Errós
í rúm 40 ár, er heillað-
ur. „Ef einhver settist
einfaldlega niður og
málaði mynd af berg-
inu og litbrigðum þess
yrði það eitt fegursta
verk sem málað hefur
verið.“ Skömmu síðar
bendir hann á berg-
myndir sem hann segir
fyllilega jafhast á við
samtíma höggmynda-
list. Um Erró og vináttu
þeirra segir hann: „Þeg-
ar maður eignast svona
vin þá sleppir maður
honum aldrei."
Iðandi líf í munnf
Hápunktur ferðar-
innar er þegar skipverj-
ar draga upp úr hafinu
hörpuskel og annað
góðgæti úr undirdjúp-
unum. Frakkarnir
verða óðir. Þeir grípa
skeljarnar og opna,
skafa fiskinn úr þeim
og éta. Skandinaviskur
hópur horfir undrandi
á aðfarirnar og lætur
sér nægja að éta
vöðvann sjálfan. Frakk-
amir éta allt sem inni í
skelinni er. Myndarleg
kona í fóruneyti Errós
opnar skelina sína,
fiskurinn er enn lifandi
og spriklar ótæpilega.
Hún hikar smástund en
tekur svo af skarið og
stingur dýrinu iðandi
af lífi upp í sig, kyngir
og skolar niður með hvítvíni.
Eftir allt átið sljákkar í fólki og
værð færist yfir mannskapinn. Bát-
urinn rýfur spegilsléttan sjóinn og
heldur til lands þar sem hann skilar
gestum sínum í næsta vélknúna far-
artæki sem flytur hópinn aftur til
Reykjavíkur þar sem sýning Errós
verður opnuð eftir 24 klukkustundir.
Aö taka þátt
Við opnun sýningarinnar í Hafn-
arhúsinu er fjölmenni. Margir list-
þenkjandi menn eru þangað komnir
til að berja verkin og Erró augum.
Hvítvín rennur niður vélindu, orð
flækjast á milli manna. Orð manns í
listakreðsunni festast í höfði mér:
„Þegar Erró kemur til landsins þá er
alltaf hringleikahús. Og það eina
sem maður getur gert er að taka
þátt.“
-sm
DVWNDIR EINAR J.