Dagblaðið Vísir - DV - 15.06.2002, Blaðsíða 50

5
Helgorblciö JO’V LAUGARDAGUR 15. JÚNÍ 2002
►
[ .>

M.
K
fer
Það er engin tiluiljun að ati/innuástand er
bágt íþeirri stétt manna sem stoppar upp
fiska. Metnaðarfullir 1/eiðimenn hafa
nefnilega miklu meiri áhuga á þi/íað segja
frá 30 pundaranum sem þeir fengu á
fluguna heldur en að benda á tittinn með
spúninn fsporðinum á stofuveggnum.
£n allar veiðisögur, sannar sem lognar,
eru runnar afsömu rót - nefnilega bakk-
anum sjálfum. Það væri að minnsta kosti
bfræfinn Iggari ímeira lagi sem segði frá
hetjudáðum með stöng án þess að hafa
nokkurn tímann kastað fgrir fisk. Nú geta
hvorir tveggja unað sáttir við sitt, menn
sem hgggja á veiðiferðir og aðrir sem
hugsanlega vilja koma sér upp fgrirhafn-
arlftið þekkingu á staðháttum og aðferð-
um ítilhæfulausa montsögu. Út er nefni-
lega komin Stangaveiðihandbókin. Hún er
allt f senn hafsjór af praktfskum fróðleik,
staðregndum og veiðisögum um nánast
hvern fiskgengan vatnsdropa á sunnan-
verðu landinu. Helgarblaðið ræddi við
höfundinn, Eirfk St. Eiríksson.
Stangaveiðibiblían
og áttunda boðorðið
EIRÍKUR HEFUR ÁÐUR SKRIFAÐ bókina Á ís-
landsmiðum. Hún kom út hjá Skerplu, sama forlagi
og gefur út Stangveiðihandbókina, fyrir jólin. Sú bók
var byggð á viðtölum hans við skipstjóra, úrval nýj-
ustu viðtalanna eftir 16 ára starf sem blaðamaður á
Fiskifréttum. Skerpla hefur nýlega gefið út Hálendis-
handbókina, sem notið hefur mikilla vinsælda, og í
kjölfar var ákveðið að gefa út bók um stangaveiði á
svipuðum nótum. Boltinn var þá sendur til Eiríks og
hann gerði út um leikinn upp á sitt eindæmi. Það
hljómar kannski ankannalega en ekki er annað hægt
en inna Eirík eftir hvort hann sé sjálfur haldinn
veiðidellu.
„Já, allt frá því ég byrjaði að geta gengið. Þetta er
í fjölskyldunni, sérstaklega fóðurættinni þar sem eng-
inn hefur verið talinn maður með mönnum nema
hann hafi bæði veitt á stöng og skotið af byssu.“
Bókina byggir Eiríkur að einhverju leyti á eigin
reynslu og einnig á upplýsingum frá stærri veiðifé-
lögum. Þar sem hins vegar er um að ræða hverja ein-
ustu sprænu og poll frá Brynjudalsá i Hvalfirði aust-
ur á Skeiðarársand, alls um 170 ár, lækir og vötn, er
augljóst að Eiríkur varð að leita fanga víðar.
„Ég hafði einnig samband við landeigendur og
veiðiréttarhafa þar sem þörf var á og spurði eftir upp-
lýsingum um viðkomandi vatnsfall. Þær upplýsingar
sem ég hafði voru komnar nokkuð til ára sinna og i
flestum tilfellum nauðsynlegt að komast að hvernig
staðan væri í dag. Því hringdi ég í eitthvað um 95%
eða meira þess fólks sem tengt er viðkomandi veiði-
svæði á einhvem hátt. Oftar en ekki var viðkvæðið
reyndar „Æ, elskan min, það er engin veiði hérna!“
Léstu það þá bara gott heita?
„Já, en ég tók þá oft mið af eldri upplýsingum og
tók fram hvort einhvern tímann hefði öldin verið
önnur á viðkomandi svæði. í svona bók verður aö
segja satt og rétt frá. Mönnum sem nota svona bók er
engin þægð í því að logið sé til um veiðivonina,“ seg-
ir Eiríkur og hlær. Hann lýsir því næst viðbrögðum
gamallar konu, ábúanda á jörð við Hestvatn við Hest-
fjall, við fyrirspurnum um hvernig veiðin væri í vatn-
inu:
„Hún sagði okkur að því miður væri nú engin veiði
í vatninu. Hins vegar væri þar nóg af minki og spurði
hvort við vildum ekki bara veiða hann.“
Miinchhausen í vöðlum
Eiríkur tekur fram að drjúgur hluti bókarinnar sé
byggður á hans eigin reynslu og sérvisku sem veiði-
maður.
„Ég hef veitt í fjöldamörg ár. Sú reynsla og einnig
samræður við aðra veiðimenn í áranna rás hefur
byggt upp ákveðið magn fróðleiks og upplýsinga. Eitt-
hvað af þessu reynir maður að láta fylgja með ..."
Nú, þú átt við veiðisögur. Eru þær ekki frægar fyr-
ir karlrembu, ýkjur og samviskulausar lygar - eigin-
lega næst því sem nútíminn kemst Múnchhausen bar-
óni? Er þá nokkurt mark takandi á bókinni?!“
Eirikur glottir: „Auðvitað var ég afar gagnrýninn á
það sem ég lét frá mér fara í bókinni. Veiðisögur eru
auðvitað veiðisögur og maður tekur þeim með eðlileg-
um fyrirvara. Margar eru stórlega ýktar en þó sann-
leikskorn í einhverjum, kannski flestum. Ef málin
eru skoðuð í samhengi og bornar saman upplýsingar
úr mörgum áttum fæst þó, að ég held, nokkuð raun-
sönn mynd, sérstaklega þegar sá háttur er hafður á að
hafa beint samband við fólkið sem býr á viðkomandi
svæði, eins og ég lýsti áöan. Ég vil samt vekja athygli
á þvi að bókin segir oft frá hlutunum eins og ég upp-
lifi þá. Hún er því enginn stórisannleikur, fjarri því,
heldur tekur iðulega mið af þeim áhrifum sem ég hef
orðið fyrir.“
Mesti kostur Stangaveiðihandbókarinnar er, að
sögn Eiríks, sá að ekki vantar mikiö upp á að umfjöll-
unin sé tæmandi fyrir svæðið sem tekið er fyrir.
Einnig komi þar fram praktiskar upplýsingar - verð,
símanúmer, stangafjöldi, kort, upplýsingar um hent-
ugar flugur og annað agn - sem komið geta að góðum
notum fyrir þá sem hyggja á landvinninga í veiðinni.
Bókin sé þvi góður grunnur til að byggja á.
Maðurinn er breyskur og því vaknar spurningin
hvort hugsanlegt sé að einhverjir hafi annaðhvort
ekki sagt allan sannleikann eða málað sitt svæði öðr-
um og bjartari litum en efni eru tU? TUgangurinn
væri þá annaðhvort að fæla fólk frá góðum svæðum
sem viðkomandi vUl sitja einn að eða þá, þveröfugt,
að gabba fólk til að fjölmenna í Dauðahöfin?
„Einn maður sagði við mig: Nú ertu að rústa leyni-
staði fyrir mörgum. En það verður þá bara svo að
vera. Það er hagur þeirra sem eiga og/eða leigja út
svæðin að koma þeim tU vitundar almennings. Áhugi
á stangaveiði er líka svo mikill að mér sýnist ekki
veita af að menn geti farið sem víðast tU veiða. Við
ákváðum líka í upphafi að reyna eftir megni að gera
minna þekktum veiðisvæðum hærra undir höfði en
hingað tU hefur verið gert, þó án þess að það væri á
kostnað þekktari svæða.“
Hringnum lokað
Eins og fyrr er getið tekur hin nýútkomna Stanga-
veiðihandbók fyrir hluta af landinu og því kannski
eðlUegra að kalla hana fyrsta bindi bókarinnar. Vit-
anlega verður ekki látið staðar numið þar heldur er
ætlunin að segja frá afgangjinum af veiðisvæðum
landsins í tveimur öðrum bindum.
„í þessu bindi eru tekin fyrir svæðin i námunda
við stærstu þéttbýliskjarnana. Þetta eru Gullbringu-
og Kjósarsýsla, Árnessýsla, RangárvaUasýsla og Vest-
ur-SkaftafeUssýsla. í næsta bindi verður farið norður
á bóginn frá Reykjanesskaga og sagt frá Vesturlandi,
Snæfellsnesi, Vestfjörðum og væntanlega aUa vega
Vestur-Húnavatnssýsiu. Sú bók kemur sennUega út
eftir ár. Hringnum verður svo lokað með þriðju bók-
inni síðar meir. Nú vonum við bara að viðtökurnar
við þessari bók verði það góðar að þær blási okkur í
brjóst stórhug, bjartsýni og dugnaði með framhaldið."
-frn