Dagblaðið Vísir - DV - 08.03.2003, Page 11

LAUGARDAGUR 8. MARS 2003
11
Skoðun
Pringles
Laugardagspistill
„I messulok verður gengið til alt-
aris,“ sagði presturinn og horfði
yflr söfnuð sinn í upphafi sunnu-
dagsmessunnar. Sá samanstóð af
fermingarbömum og foreldrum eins
og gjaman á þessum árstíma. Stöku
amma og afl voru þama líka.
Krakkamir litu hver á annan með
spum í augum þegar presturinn
nefndi altarisgönguna. Þótt ferming-
arfræðslan væri komin vel á veg
virtist sem unglingamir stæðu ekki
alveg klárir á þeirri athöfn. Prestur-
inn tók eftir þessu og sagði alla vel-
komna að altarinu, unga sem aldna.
Dóttir mín pikkaði í mig og bað um
skýringar. „Ja, það er þannig,“
hvíslaði ég, „að maður borðar eigin-
lega likama Krists og drekkur blóð
hans.“ Stelpan horfði á mig skelfd-
um augum. „Ertu frá þér,“ sagði
hún loks, „hver heldurðu að borði
svoleiðis?"
Aðeins táknrænt
Krakkamir á bekknum fyrir
framan okkur höfðu snúið sér við,
svipaðir í framan og dóttir mín.
Þeim leist ekki á blikuna. Ég óttað-
ist að viðbrögð þeirra við skýring-
um mínum trufluðu athöfnina og
lagði flngur á munn. Kirkjukórinn
bjargaði okkur, sem betur fer, með
kröftugum sálmi. Sópraninn fór fyr-
ir en bassaraddimar römmuðu inn
kirkjutónlistina. Presturinn sneri
að altarinu og meðhjálparinn rísl-
aði við vín og oblátur. Helstu trún-
aðarmenn messunnar urðu því ekki
varir við uppnámið á bekkjunum
tveimur.
„Þetta er ekki svona í alvörunni,"
hélt ég áfram á lágu nótunum.
Krakkarnir sneru enn öfugt í
bekknum. „Þetta er táknræn athöfn
þar sem söfnuðurinn tekur í raun
þátt í síðustu kvöldmáltíð frelsar-
ans og postulanna. Við borðum vígt
brauð og drekkum. Það er kallað
líkami og blóð Krists," sagði ég og
vonaði að ég færi rétt með hin helgu
fræði frammi fyrir fermingarböm-
unum.
Það brakaði í heilanum. Efnið var
sótt í snarhasti inn á harða diskinn
enda 37 ár síðan faðir fermingar-
stúlkunnar stóö í sömu sporum og
fermingarbömin í kirkjunni þenn-
an sunnudagsmorgun.
Bikar og obláta
„Hvað drekkum við á eftir?“
spurði siðhærður fermingarstrákur
á fremri bekknum. Hann gleymdi
að hvísla sem varð til þess að mæð-
ur annarra fermingarbama sendu
okkur auga. Ég sussaði á piltinn en
þakkaði enn fyrir styrk kirkjukórs-
ins sem var, þegar hér var komið
sögu, í þriðja erindi góðkunns
sálmaskálds. „Þetta er einhvers
konar rauðvínsblanda," hvíslaði ég,
„kölluð messuvín." Neðri kjálkinn á
síðhærða fermingardrengnum seig
i messunm
,Ja, það er þannig, “ hvísl-
aði ég, „að maður borðar
eiginlega líkama Krists
og drekkur blóð hans. “
Stelpan horfði á mig
skelfdum augum. „Ertu
frá þér, “ sagði hún loks,
„hver heldurðu að borði
svoleiðis?“
niður við tíðindin og jafnaldra ferm-
ingarsystur hans jesúsuðu sig.
„Eigum við að drekka vín hér í
kirkjunni?" spurði strákurinn þeg-
ar hann mátti mæla. „Oj,“ heyrðist
í fermingarsystrunum í kór. Ég sá
að ég varð að draga úr óróanum svo
ég hvislaði því að væntanlegu ferm-
ingarbömunum að þau drykkju eig-
inlega ekki heldur dreyptu senni-
lega á bikar og fengju aðeins einn
sopa með oblátunni. „Ob hvað?“
spurði dóttir mín fyrir sína hönd og
hinna og var greinilega ekki inni í
meðtöku hinna heilögu sakramenta.
Ég sagði þeim að oblátan væri ör-
þunnt brauð sem presturinn gæfi
þeim, brauð sem táknaði líkama
Krists. „Já,“ sagði strákurinn á
fremri bekknum, eins og hann hefði
fengið uppljómun, „er það svona
eins og Pringles?"
„Það má eiginlega segja það,“
sagði ég, „samt ekki eins kryddað."
Ég lét þess ógetið að oblátan væri
búin til úr ósýrðu hveitimjöli. Ég
var ekki viss um að það hvetti börn-
in til altarisgöngunnar.
Óþarft að hrópa
Kirkjukórinn lauk söng sínum og
presturinn sneri sér að söfnuðin-
um. Trúarjátningin var næst. Söfn-
uðurinn var beðinn um að fara með
hana hátt og snjallt. Við stóðum
upp. Presturinn fór með játning-
una. Kórinn tók vel undir, með-
hjálparinn lika og nokkrar ömmur
sem komið höfðu með barnaböm-
unum. Ég leit á fermingarbömin.
Sum tuldruðu eitthvað, önnur
hreyfðu aðeins varimar. Síðan
voru þau sem tóku alls ekki undir.
Ég sá að dóttir mín bærði varimar
en heyrði ekki að hún flytti trúar-
játninguna hátt og snjallt eins og
um var beðið.
„Kanntu hana ekki?“ hvíslaði ég
og hallaði mér að baminu. Mér kom
ekki í hug að taka hart á því, væri
það svo, enda vissi ég með sjálfum
mér að ég var nokkuð tekinn að
ryðga í þeim fræðum. „Ég kann
hana víst,“ hvíslaði stelpan á móti
og tuldraði áfram, „það er bara
óþarfi að hrópa þetta yfir alla.“ Ég
lét gott heita og reyndi ekki einu
sinni að bæra varimar. Kunnátta
stúlkunnar kom mér ekki á óvart
þótt hún básúnaði hana ekki. Hún
er samviskusöm og á auðvelt með
að læra.
Óvanur bragðinu
Fermingarbörnin voru hikandi
þegar kom að altarisgöngunni í
messulok. „Komið að altarinu,"
sagði presturinn uppörvandi. Hluti
fuUorðna fólksins fór strax og rað-
aði sér fyrir framan prest og með-
hjálpara. Presturinn rétti fólkinu
obláturnar, meðhjálparinn fylgdi í
kjölfarið með messuvínsbikarinn.
Sá háttur var hafður á að kirkju-
gestir dýfðu brauðinu í vínið og
meötóku sakramentin. Krakkarnir
á kirkjubekknum mínum og þeim
fyrir framan fikruðu sig varlega
fram eftir kirkjugólfinu og tóku sér
stöðu við hlið hinna fullorðnu. Við
feðginin gengum saman, stilltum
okkur upp á réttum stað og biðum
þess að að okkur kæmi.
Presturinn fór virðulega að öllu
enda athöfnin helg. „Blóð Krists,
bikar lífsins," endurtók hann fyrir
hvem og einn, rétti fram oblátuna
og meðhjálparinn bikarinn. Út und-
an mér horfði ég á síðhærða strák-
inn taka við brauðinu, stinga því í
bikarinn og meðtaka. Hann japlaði
líkt og jórturdýr og ekki var laust
við að hann hryllti sig lítillega,
óvanur messuvíninu. Fermingar-
stúlkan mín fór að öllu með gát, það
var varla að víndropi snerti oblát-
una. Ég bleytti vel í og meðtók
sakramentin.
Misjafn smekkur
„Vá, maður,“ sagði síðhærði gutt-
inn þegar við vorum sest. Hann
sneri öfugt i sætinu - treysti því að
presturinn væri upptekinn við ann-
að. „Þetta var alveg eins og þerri-
pappír og festist í gómnum," sagði
hann. „Og bragöið af þessu víni,“
bætti hann við og hryllti sig enn,
„áttu tyggjó?"
„Pabbi,“ hvíslaði dóttir mín að
mér og horfði á mig með einlægni
fermingarbarnsins, „Pringles er
miklu betra en þetta.“