Dagblaðið - 30.11.1979, Blaðsíða 2

DAGBLAÐIÐ. FÖSTUDAGUR 30. NÓVEMBER 1979.
UNJST FOLKOG
ÞRIHÖFÐA ÞURS
Guðmundur Jónsson viðskipla-
fræðinemi skrifar:
Sjálfstæðisflokkurinn faer mitt
atkvæði vegna þess að hann höfðar
mjög til ungs fólks og vegna þess að
stefna hans í efnahagsmálum er ný og
öflug. Hún er sú eina sem líkleg er til
að virka gegn 80—90% verðbólgu
eins og hún er í dag.
Sjálfstæðisflokkurinn boðar einnig
meiri fjölbreytni í atvinnulífinu.
Hann vill nýta orkuna til að skapa
verðmæti, hann ætlar að lækka
skattana, hann vill leyfa rekstur
frjálsra útvarpsstöðva, hann er á
móti höftum og bönnum, hann vill
bundið slitlag á fjölförnustu
þjóðvegi. Þannig er hægt að telja
lengi.
Ungt fólk ætti að hafa það hug-
fast í kjörklefanum að Sjálfstæðis-
flokkurinn vill að veitt séu 80% hús-
næðismálastjórnarlán til þeirra sem
eignast sitt eigið húsnæði í fyrsta
sinn.
En er hægt að efna þessi loforð?
Ein leið gerir það mögulegt. Leiðin er
sú, að Sjálfstæðisflokkurinn stjórni
landinu einn eftir kosningar. Sam-
kvæmt nýjustu skoðanakönnunum
vantar aðeins 3—4 þingmenn. En
þessi litli hluti er nóg til þess að
koma í veg fyrir þau atriði sem áður
voru talin. Þau gætu komizt menguð
í gegn og sá möguleiki er líka fyrir
hendi, að þau komist alls ekki í gegn.
Það yrði ömurlegt ef ný vinstri
stjórn eða „þríhöfða þurs” kæmist
hér aftur til valda með skattpíningu,
óðaverðbölgu og stjórnleysi. Þeir
kalla sig allir vinstri og mundu því
allir skríða undir sömu sængina að
kosningum loknum.
Sjálfstæ'ðisflokkurinn sækir fylgi
sitt til fólks úr öllum stéttum
þjóðfélagsins. Hann er því vel í stakk
búinn til að stjórna þessu landi.
Framsóknarmenn telja sig beztu
sáttasemjara landsins, en við skulum
minnast þess, að sá flokkur sækir
fylgi sitt til þröngs hóps manna, sem
ber hagsmuni SÍS sérstaklega fyrir
brjósti. Þótt Sjálfstæðisflokkurinn
bæti við sig 6—8 þingmönnum
breytir það í raun ekki miklu.
„Þríhöfða þursinn” gæti enn risið
úr rekkju með miklum látum. Sjálf-
Sævar Sigbjarnarson skrifar:
Fyrir þremur misserum völdu
íslenskir kjóséndur sér sextíu menn til
þess að setja landinu stjórn og semja
lög fyrir þjóðina. Þeir sögðust allir
ætla að minnka eða stöðva
verðbólguna og draga landið upp úr
skuldafeninu svo að þetta átti nú að
geta verið auðvelt. Þó gekk
skrykkjótt að koma sér saman um í
hvaða skækil ætti að toga til þess að
lyfta farkostinum. Svo var nú þetta
með „bólguna”, var hún ígerð eða
aðeins hreýstimerki eins og saklaus
stálmi í kýrjúgri? Allir töluðu þó um
eiturverkanir en á svipaðan hátt og
tóbaksmaður um nikótínið. Þeir gera
yfirleitt ekki ráð fyrir sínu eigin
heilsutjóni af vanalegum skammti.
En nóg um það. Við völdum þessa
menn og þeim var ætlað að vinna að
þvi sem þeim var trúað til næstu
fjögur árin. Ekki virtist neinum
þeirra detta í hug, þegar á vinnustað
var komið, að farsælast væri að þeir
hjálpuðust allir að. Að þeir létu
auglýsingar á eigin ágæti bíða, fyrst
svona stóð á, að allir voru sammála
um hvað væri mest aðkallandi í
augnablikinu. Mér fannst nú í barna-
skap mínum að eðlilegt hefði verið að
athuga þann möguleika. Mig minnir
að slíkt væri kölluð þjóðstjórn.
En þeir voru allir af vilja gerðir að
búa til einhvers konar stjórn og það
sem mestu máli skipti var að það
tókst og meira að segja þóttust 2/3 af
þingmönnum okkar ætla að styðja
við hana og kannski allir til góðra
mála, svo þetta leit nú bara vel út.
Og Óli kapteinn fór bara vel af
stað, með unga og fríska stráka i
hverju rúmi. Tók skatjana þar sem af
einhverju var að taka og lækkaði
nauðþurftir handa þeim fátæku. í fá-
um orðum sagt: tók snotra vinstri
beygju á kugginum.
En þegar leið fram á vorið, kom
dálítiðbabb í bátinn. Olían, sem allir
þurfa svo mikið á að halda til að
drífa áfram bátana sína og bílana,
sumir til að kynda húsin sín og aðrir
til að kynda verksmiðjurnar sínar,
hækkaði svo fjandalega í verði.
Sumir segja að af hverjum 100
krónum, sem við gátum ráðstafað j^
fyrra í hitt og þettn, fari nú 10 kr. í
oliukaup, aðrir bara 6 kr., cn það er
nú mikið samt. Gerum ráð fyrir að
sannleikurinn liggi þarna mitt á milli
og þá eru það átta. Við getum ekki
ráðstafað nema 92 kr. í ár á móti 100
í fyrra að óbreyttum tekjum. Þegar
stjórnin okkar vissi þetta átti hún
bara að segja öllum það, sem satt
var, að nú yröu allir að fá 8% minni
Inun.en í fvrra.
Þn l'engi sá sem hafði 250 þús. á
manuði 230 þús. en hinn sem fengi
millión fengi 920 þús. Sá fátæki
sleppti 20 þús. kr., sá riki 80 þús.
Nl spyrja kannski einhverjir: var
þetta ekki sama og að ógilda kjara-
samningana? Ekki held ég að það sé
nauðsynlegt.
Ég hehl að bóndi sem telur sér trú
um að hann hafi jafnmikið
ráðstöfunarfé þegar dilkarnir hans
eru 10% létiari en vanalegu sé ekki
fær um að stunda búskap.
Á sama hátt held ég að vísitala
sem mælir mönnum hærri laun við
það að ráðstöfunartekjur
þjóðárinnar minnka um 6—10% sé
ekki nothæf. Þvi verði að gera
þannig við þessa margnefndu mæli-
stiku, vístöluna, að hún mæli ekki
allt rammvitlaust, og meðan það
verður ekki gert verði engu stjórnað
af viti á þessu landi.
Ég held að við kjósendur yfirleitt
ætlumst til þess að þeir sem eiga að
stjóma stjórni og að þeir taki þá
skatta sem ríkið þarf til að þjóðar-
skútan geti haldið þeirri stefnu sem
þeir ætla sér að sigla eftir.til að
þjóðarbúið gangi sem sjálfbjarga og
sjálfstætt . fyrirtæki, og skattana á
fyrst og fremst að taka af tekjum en
ekki með því að ógilda kjara-
samninga, og þá á að taka af eignum
sem verðbólgan hefur gefið mönnum
að meira eða minna leyti.
Eftir 4 ár er okkar kjósenda að
dæma um stefnuna. Eftir eitt ár
getur enginn sagt um hvað cr
afleiðingaf stjórnarháttum í fyrra og
hvaðer afleiðing stjórnarhátta í ár.
Einfalt virðist þó að álykta, fyrst
ástandið er svipað nú og áður
(kaupmáttur smælingjanna svipaður,
verðbólgan svipuð og staðan við
viðskiptalöndin kannski aðeins betri
þrátt fyrir olíukreppu o. fl.) þá muni
hafa verið haldið heldur skár á
stjórnartaumunum en lengst um
áður.
Þeir voru bara ekki búnir að
hleypa í sig kjarki til þess að fara að
gera við mælistikuna. Það trúa svo
margir þvi að hún sé heilög eins og
aðrir trúa um Kómení eða páfann,
hversu vitlausir sem þeir eru.
En sumir hásetarnir á stjórnar-
skútunni vildu stjórna svo mikið
betur að þeir gátu ekki unnið við neitt
hálfkák. Þeir sögðu hver við annan:
„Þetta er ekki vogandi, við siglum
kannski í strand”, svo þustu þeir frá
borði.
Þar biðu aðrir menn, þeir sem áttu
að vera á frívakt í 4 ár, og þeir komu
nú fram fyrir bkkur með alvarleg
augu og sögðu: „Þið, kjósendur
góðir, verðið sem allra allra fyrst að
velja ykkur ábyrga menn til þess að
stjórna.’-’ Þetta sögðu þeir samt af á-
byrgðarleysi því að þeir voru líka
kosnir til að stjórna í 4 ár en ekki til
að segja okkur eftir 3 misseri að þeir
væru óábyrgir menn og nú ættum við
að kjósa þá aftur og þá væru þeir
orðnir ábyrgir. í öðru lagi af því að
kjósendur geta ekki sagt um það
hvernig stefnan reynist meðan hún er
ekki fullmótuð og við skildum það
vel að þetta hlaut að taka sinn tíma.
Rúmt ár er stuttur tími i aldanna sæ.
Hitt geta kjósendur sagt að þeir
sem þykjast of góðir til að koma til
hjálpar, þegar hásetinn sem átti að
standa vaktina kemur hlaupandi og
biður um hjálp, eru ekki traust-
vekjandi.'.
Og allt voru það annarleg látalæti
mannanna með alvarlegu augun, líkt
og þeir hefðu ánetjast einhverjum
vímugjafa.
Þeir svöruðu þessum aumu há-
setum snúðugt: „Við snertum ekki
við stýrinu fyrr en þið hafið skilað
okkur atkvæðunum sem þið stáluð af
okkur í fyrra.” Þeir virtust halda að
kjósendur væru sauðir sem hægt
væri að marka og héldu líka að
eitthvað hefði verið dregið vitlaust í
réttunum í fyrra.
Nú mátti heyra hó og köll. Allir
æptu þeir í einum kór: „Landið er
stjórnlaust.” Þannig héldu þeir að
smalast myndi rétt í dilkana.
,,Á meðan við erum að smala,”
sögðu þeir, „skalt þú, Bensi, álpast
eitthvað og einhvern veginn áfram.”
Ástandið er nefnilega ekki svo slæmt.
Þetta gekk næstum því hættujega vel
hjá ykkur. En það gæti bara kostað
okkur vináttu allra sannra höfðingja
hér í heimi ef við náum ekki alveg að
kúvenda en til þess þurfum við kosn-
ingaþoku og stjórnleysis dimm-
viðri.”
„Það yrði ömurlegt ef ný vinstri stjórn eða þrihöfða þurs kæmist hér aftur til
valda með skattpiningu, óðaverðbólgu og stjórnleysi,” segir bréfritari.
stæðisflokkurinn þyrfti annaðhvort
krata eða framsókn með sér til að
geta myndað stjórn. Slíkt er ekki
fýsilegt en þó skárri kostur en að
endurlífga „þursann”. Við skulum’
efla einn flokk til valda.
Það sem mesta athygli hefur vakið
i þessari kosningabaráttu eru aum
skrif andstæðinga Sjálfstæðis-
flokksins. Þeir ræða helzt ekki stefnu
hans og hafa gengið svo langt að gefa
henni nýja titla. Með þessu háttalagi
sínu er búið að kynna stefnu Sjálf-
stæðisflokksins svo rækilega að
einsdæmi hlýtur að teljast.
Vinstri flokkarnir hafa ekkert lagt
fram og engu lofað og þurfa því ekki
að svíkja neitt. Þeir hafa sennilega
lært það eitt síðustu misserin að lofa
engu þýðir að ekkert þarf að svíkja.
Við höfum engu að tapa. Kjósum
einn flokk til valda, x-D.
Hvað viljum við?
„Ekki virtist neinum þeirra detta f hug, þegar á vinnustað var komið, að farsælast væri að þeir hjálpuðust allir að,” segir
bréfritari um alþingismenn.
Nú er reynt að hafa
kjósendur að frflum
Kjósandi skrifar:
Nú þegar senn líður að kosningum
hafa aðeins tveir flokkar birt okkur
stefnuskrá sína og þær leiðir sem þeir
telja heppilegastar til að leysa þann
vanda sem við er að etja. Við skulum
nú aðeins líta á nokkur stefnumál og
hugsanlegar afleiðingar þeirra. Spyrj-
un okkur einnig hvernig þjóðfélag
við viljum byggja. ( = » merkir þar af
leiðir eða gæti leitt til).
Minn vilji er að
vinnudeilur sóu
leystar með....
Framsóknarflokkur
samvinnu og samstöðu ríkisvalds,
launþega og atvinnuveitenda. =»
Vinnufriður haldist =» hagvöxtur
aukist = » kjör fólks í landinu batni á
komandi árum = » við getum farið
að greiða okkar óheyrilegu skuldir
= » tryggjum sjálfstæði þjóðarinnar.
SjóKstœðisflokkur
átökum og deilum milli atvinnuveit-
Raddir
lesenda
enda og launafólks = » Verkbönn og
verkföll =» versnandi lífskjör =»
flótti duglegs fólks úr landi líkt og á
árunum 1966—1969 = » Öll atvinnu-
tæki úreldast = » algert öryggisleysi í
atvinnumálum í framtíðinni.
Minn vilji er að
atvinnumál byggist á ....
Framsóknarflokkur
framtaki efnalega sjálfstæðra manna
sem leysa sameiginleg verkefni eftir
leiðum samtaka, samvinnu og félags-
hyggju en aðeins i sérstökum tilvik-
um með opinberum rekstri. Sam-
eiginlegri nýtingu landsmanna sjálfra
á íslenzkum auðlindum og náttúru-
gæðum =» öryggi þeirra sem veik-
indi, elli eða þroskahömlun hrjá er
tryggð =» manngildi og samhjálp
ofar auðdýrkun =» Manneskjulegt
menningarþjóðfélag.
SjáHstœflisflokkur
framtaki einstaklings á frjálsum
markaði á öllum sviðum = » Réttur
þeirra sem minna mega sín er fyrir
borð borinn =» laun og aðstöðu-
munur verður mikill =» efnalegt
sjálfstæði fjölda fólks verði troðið í
svað auðdýrkunar =» félagsleg að-
staða og samhjálp verði sem minnst
= » ómanneskjulegt sóðasamfélag.
OKKARER VALIÐ.
„Þeir sletta
skyrinu...”
Helgi Hauksson hringdi:
Mig langar til að minna Ólaf
Jóhannesson, fyrrv. forsætis-
ráðherra, á að það eru enn þungir
dómar við því að bera mönnum á
brýn það sem ekki er hægt að standa
við.
Ólafur sakar Vilmund um að skrif
hans gangi gegn þeirri meginreglu að
menn séu saklausir þar til þeir hafi
verið sakfelldir. Ég vildi gjarnan fá
nefndan einn mann, aðeins einn, sem
treystir sér til að fara í meiðyrðamál
gegn Vilmundi og þannig geta treyst
því að Vilmundur gæti ekki sannað á
hannhvertcinastaorðsem hann hefur
sagt.
Hins vegar er Olafur dæmdur
fyrir að bera mönnum það á brýn
sem hann getur ekki staðið við. Rit-
stjóri Tímans hefur verið dæmdur
fyrir það sama. Þeir sletta skyrinu;
sem eiga það.
Hvers vegna viltu
verða alþingismaður?
SM skrifar:
Er nú ekki orðið raunhæft að
verðandi alþingismenn sýni að þeir
meini eitthvað af öllum þessum
loforðum sínum um bættan hag al-
mennings og þjóðarhag í heild.
Hér er eitt ráð sem mér finnst
koma til greina, þannig aö hægt verði
að leggja trúnað á þennan nýja og
bætta tíma, sem þeir segja að sé
framundan ef við kjósum þá.
Lækkið kaup alþingismanna.
Bindið fast t.d. tvöfalt verkamanna-
kaup og ekki krónu hærra, og sýnið
þjóðinni að þið getið lifað sæmilegu
lífi af. Með þessu móti fengist tvennt
sem akkur væri í: Lágu launin myndu
hækka, því þeir þyrftu sjálfir að fá
fleiri krónur til að geta dregið fram
lífið. Þá fengjust menn til starfa á al-’
þingi sem væru sennilega að bjóða sig
fram vegna hugsjónar. Hættið svo að
lofa upp í ermina.