Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1970, Side 55

ÓLAFUR JÓNSSON:
ENDURRÆKTUN*
Uppliafleg ræktun okkar var útgræðsla. Áburður var bor-
inn á þurrar grundir, móa og hóla, og smám saman jók þetta
grasviixtinn, gerði hann þróttmeiri og gaf vissum tegundum
jurta aukna hlutdeild í gróðursamfélaginu. Gróðurbletti þá,
er við þannig höfðum ívilnað um langt skeið, nefndum
við tún, og þetta voru helztu tilburðir okkar til ræktunar
í hart nær þúsund ár.
Þó kemur þar, að við erum ekki lengur ánægðir með
þetta og eru það þá einkum hin þýfðu tún, er verða mörg-
um þyrnir í augum. Þó var nokkuð deilt um, hvort þúfna-
sléttun væri hagkvæm, þar sem hún minnkaði yfirborð lands-
ins! Skortur á verkfærum og kunnáttu olli því, að þúfna-
sléttuninni miðaði lengi vel hægt, en er líða tók á f9. öld-
ina, og einkum eftir að bændaskólarnir tóku til starfa,
breiddist sléttun túnþýfisins tit. Aðallega var það þakslétt-
un, sem notuð var, og þiitt hún sé nú alveg lögð niður, nema
helzt á lóðum, á ekki að þurfa að lýsa henni. Þetta eru fyrstu
viðburðir til endurræktunar túnanna og þarf varla um að
deila, að hún gaf góðan árangur. Ef rétt var að farið, óx upp-
skeran verulega, auk þess hagræðis, sem af sléttuninni
leiddi.
* Endurvinnsla hefði ef til vill hæft betur, en ég læt nafnið halda sér,
eins og það var í útvarpinu, og ætla, að það valdi engum miskiln-
ingi. - Ó. J.
58