Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1980, Page 62

rætt um sameiginleg verkefni leiðbeininga og rannsóknar-
starfsemi til aðstoðar við lausn vandamálanna.
Nefna má að þáttur búnaðarmenntunarinnar hefur hvorki
verið nefndur svo nokkru nemi, þegar rætt hefur verið um
hvernig haga megi samdrætti í hinum hefðbundnu búgrein-
um né þegar rætt er um að gera átak til eflingar nýrra
búgreina.
Undantekningu er þó að finna í tillögu til þingsályktunar
um stefnumörkun í landbúnaði (1979). Þar er pistill um
búnaðarmenntun í þeim kafla sem fjallar um „Leiðir til
úrbóta.“
Ætla hefði mátt að viðhorf til starfsmenntunar og mennt-
unarkröfur hefðu verið ofarlega á baugi í umræðum um
framtíðar þróun landbúnaðarins, svo sem títt er um sam-
bærilegar umræður, hvað varðar aðrar starfsgreinar. Hér rtíá
ef til vill greina sérkenni búnaðarmenntunarinnar í saman-
burði við aðra sambærilega starfsmenntun. Á tímum þegar
sífellt er lögð aukin áhersla á fagmenntun og í flestum starfs-
stéttum krafist einhverrar starfsmenntunar, er þessu á annan
veg farið hvað landbúnaðinn varðar. Almennt búfræðipróf
veitir nánast engin starfsréttindi og engrar starfsreynslu né
menntunar er krafist af þeim er hefja búskap og þar með
ráðstafa fjármagni, landi og fénaði.
Þessi staðreynd veldur sjálfsagt nokkru um það hversu fáir
bændur hafa aflað sér búfræðimenntunar áður en þeir hefja
búskap.
Alls munu um 1100 búfræðingar vera í bændastétt eða
nálægt V* hluti bænda. Sé athugað hversu margir eru
búfræðingar af þeim sem hefja búskap á hverju ári kemur í
ljós nokkru hærri tala eða nálægt 30%.
Aðsókn að skólanum er nokkuð stöðug og má áætla að um
80 nemendur útskrifist með búfræðipróf á hverju ári. Sé
áætlað að um 150 bændur hefji búskap á hverju ári, má gera
ráð fyrir að um 45 búfræðingar séu í þeirra hópi, eða rösklega
helmingur þeirra nemenda sem útskrifast. Aðsókn að
búfræðinámi virðist því alls ekki bundin við þá, sem hyggjast
leggja búskap fyrir sig eða önnur störf í þágu landbúnaðarins.
64