Árbók Landsbókasafns Íslands - Nýr flokkur - 01.01.1979, Side 71

SNORRI STURLUSON OG NORÐURLÖND
71
þá svöruðu margir, sögðu, at heldr vildu falla með drengskap en flýja fyrir Dönum at
óreyndu, sögðu, at opt höíðu þeir sigr fengit, þá er þeir höfðu barizk við minna lið.
í 11. kap. Ólafs sögu Tryggvasonar kemst Haraldur Danakonungur
Gormsson svo að orði um Noreg í viðræðu við Hákon jarl Sigurðarson:
„Nóregr er land mikit ok hart fólk ok er illt at sækja við útlendan her.“
Honum tekst þó að halda völdum sínum og ítökum þar með því að
beita Norðmönnum fyrir sig, og var Hákon jarl öflugastur þeirra.
Gaman er að frásögninni af því í 27. kap. Ólafs sögu Tryggvasonar,
er Ótta keisari á Saxlandi (Otto 2.) sigraði Harald í mikilli orustu og
þeir Poppó biskup knúðu hann til að láta skírast. Haraldur konungur
hafði áður sent orð Hákoni jarli, að hann kæmi til liðveizlu við hann.
En er þeir hittusk, þá nauðgar konungr jarli til at láta skírask. Var þá Hákon jarl
skírðr ok þeir menn allir, er þar fylgdu honum. Fekk þá konungr í hendr honum presta
ok aðra lærða menn ok segir, at jarl skal láta skíra allt lið í Nóregi. Skilðusk þeir þá. Ferr
Hákon jarl út til hafs ok bíðr þar byrjar. En er veðr þat k0mr, er honum þótti sem hann
myndi í haf bera, þá skaut hann á land upp öllum lærðum mönnum, en hann sigldi þá
út á haf, en veðr gekk til útsuðrs ok vestrs. Siglir jarl þá austr í gögnum Eyrarsund.
Herjar hann þá á hvárttveggja land. Síðan siglir hann austr fyrir Skáneyjarsíðu ok
herjaði þar ok hvar sem hann kom við land. En er hann kom austr fyrir Gautasker, þá
lagði hann at landi. Gerði hann þá blót mikit. Þá kómu þar lljúgandi hrafnar tveir ok
gullu hátt. Þá þykkiskjarl vita, at Óðinn hefir þegit blótit ok þá mun jarl hafa dagráð til
at berjask. Þá brennir jarl skip sín öll ok gengr á land upp með liði sínu öllu ok fór allt
herskildi.
Snorri hefur síðar í Heimskringlu, í 81 .-84. kap. Ólafs sögu Tryggva-
sonar, sagt á dálítið spaugilegan hátt frá kristniboði konungs við
Islendinga. Eru fyrst taldir margir Islendingar, er komið höfðu haust
eitt til Niðaróss, bæði heiðnir menn og aðrir, er kristni höfðu tekið af
Þangbrandi, þýzkum presti, er Ólafur konungur hafði sent í kristni-
boðserindum til Islands. Snorri segir, að konungur hafi tekið hinum
kristnu feginsamlega.
En þeir íslenzkir menn, er fyrir skipum réðu ok heiðnir váru, þá leituðu þeir til
brautsiglingar, þegar konungr var í bænum, því at þeim var sagt, at konungr nauðgaði
álla menn til kristni, en veðr gekk í þrá þeim, ok rak þá aptr undir Niðarhólm . . . Þetta
var sagt Óláft konungi, at íslendingar váru þar nökkurum skipum ok vildu flýja fund
konungs. Þá sendi konungr menn til þeira ok bannaði þeim braut at halda, bað þá
leggja inn til bæjar, ok gerðu þeir svá ok báru ekki af skipum sínum.
Þá kom Mikjálsmessa. Lét konungr þá halda mjök, lét syngva messu hátíðliga.
íslendingar gengu til ok hlýddu söng fögrum ok klukknahljóði. En er þeir kómu til
skipa sinna, sagði hverr þeira, hvernug líkat hafði atferð kristinna manna. Kjartan lét
vel yfir, en flestir aðrir löstuðu."