Frjáls verslun - 01.09.1942, Blaðsíða 20

stirðna í skotgröíunum eíns og síðast?
En óvissan gekk um garð, þegar Frakkar
gáfust upp. Þó var það merkilegt, að engin
fagnaðarlæti voru í Berlín. Þar var engin gleði
á götum úti. Sigrinum virtist hvergi vera fagn-
að opinberlega af almenningi.
En mánuði síðar en vopnahléð var samið var
mikil kæti í Berlín. í þau 6 ár, sem jeg var
þar sá ég aldrei annan eins fögnuð. Það var
þegar flokkur fótgönguliðsmanna frá Berlín
kom heim úr Frakklandsstyrjöldinni. Flokkur-
inn gekk gegnum aðalgötur borgarinnar og
gegnum Brandenborgarhliðið, niður Unter den
Linden-götuna. Hermennirnir litu vel út. Þeir
voru sólbrún'ir og hraustlegir ef|tir margra
mánaða útiveru og heræfingar. Og þeir voru
glaðir eins og börn yfir að vera komnir heim
til sín eftir unninn stórsigur. Göturnar voru
skreyttar og fólkið fagnaði hermönnunum
ákaft. Hljómsveitir léku og það rigndi blómum
og „konfetti". Vonir höfðu vaknað um sigur
og skjót stríðslok. Mönnum fannst þeir sjá
fyrir endirinn. Erkióvinurinn var að velli lagð-
ur. Eftir stóð England að vísu, en þýzki flug-
herinn myndi sjá um eftirleikinn og kúga Eng-
land til friðar. Almenningur bjóst við, að Eng-
land myndi leita eftir friði. Af opinberri hálfu
voru gerðar ýmsar ráðstafanir til að fagna í
Berlín heimkomu allra þýzkra hermanna, eftir
Frá útverfum Stalingrad. Mynd/in sýnir götu-
bardaga, þar sem þýzkir hermenn og fallbyssu-
lið berjast á borgargötu.
20
Rússar eru leiknir í að búa til fylgsni fynr
framverði sína og njósnarsveitir. Hér er hol-
ur trjábolur, sem maður getur hafzt við í.
fenginn fuilnaðarsigur. M. a. var gerð ráðstöf-
un til að'byggja sigurboga utan við Berlín. —
Hann átti að verða lítið eitt stærri en sigur-
boginn gamli í París.
Svo kom styrjöldin við Rússa. Fyrstu vik-
urnar bar á verulegri hrifningu hjá almenn-
ingi, því að menn trúðu því að allt gengi „eftir
áætlun“. Menn bjuggust við að Rússar væru
sjálfum sér sundurþykkir og sigur yfir þeim
yrði auðfénginn. En smám saman dró úr gleð-
inni, og seinast í september urðu menn alvar-
lega myrksýnir. Að vísu hélt þýzki herinn enn
áfram að sækja á. En það var ekki nóg. Al-
menningur vildi fá frjettir, sem bæru með sér
að úrslit væru í vændum. 1 nóvember, þegar
ég var á förum, kom fréttin um að Rostov,
hliðið að Kákasus, hefði fallið í þýzkar hend-
ur.
„Völkischer Beobachter“ flutti þessa fregn
með stórum rauðum stöfum. En tæplega tveim
vikum seinna kom í sama blaði lítið áberandi
frétt um að bær við Don, nefnd Rostov, hefði
verið yfirgefin af Þjóðverjum. Það var prent-
að með svörtu.
Matvœli og mnnaður.
Fyrstu tvö stríðsárin bar ekki á neinum
skorti í Þýzkalandi. Almenningur hafði þolan-
legt fæði og sæmilega mikið af því. Smjör var
til, að vísu ekki í ríkum mæli, en mátti heita
nægilegt. Kjöt fékkst líka og var nokkum veg-
inn sómasamlegt. Þannig var ástandið fram til
þess að styrjöldin við Rússland hófst.
Eftir að Frakkland var sigrað, opnaðist Þjóð-
verjum góð náma. Þýzku hermennirnir keyptu
ósköp af allskonar vörum í Frakklandi og fluttu
heim. Parísarbúðirnar tæmdust og vínkjallarar
gistihúsanna. Peningaviðskiftum Þjóðverja og
Frakka var þannig háttað, að hermennirnir
FRJÁLS VERZLUN