Frjáls verslun - 01.11.1967, Blaðsíða 29

FRJAL5 VER2LUN
29
Frú Liselotte Gunnarsson við vinnu sína.
við mig, að bréfin mættu ekki
vera eins og leiðréttur krakka-
stíll. En hann var yndislegur hús-
bóndi, og ég bar virðingu fyrir
honum og þótti vænt um hann.
Það er líka mjög gott að vinna
fyrir Berg, hann er tillitssamur og
samvinna okkar eins og bezt verð-
ur á kosið.
í hverju eru störf þín helzt
fólgin, vinnur þú mikið sjálf-
stætt?
Já, ég hef nokkuð frjálsar
hendur. Ég annast t. d. allar bréfa-
skriftir og sé um pantanir. Flest
algeng bréf sem ég sjálf, en ann-
ars les Bergur mér fyrir.
Notar 'þú liraðritun við að
taka þau niður?
Ja, það er nú það. Ég hef
aldrei lært hraðritun sérstaklega,
nota bara mína eigin, eins og
margir aðrir.
Hvað þurfa einkaritarar að
geta vélritað mörg orð á mínútu?
Hamingjan hjálpi mér, það
veit ég ekki. Ég hef aldrei athug-
að, hvað ég skrifa hratt sjálf. Þeg-
ar ég er að semja bréfin stoppa
ég oft til að hugsa um, hvernig
orðalagið eigi að vera. Ég sé um
að panta, allt frá bílum niður í
saumnálar, svo að ég hef um ann-
að að hugsa en hvað orðin verða
mörg á mínútu.
Þá sjaldan, að Bergur er ekki
við, gegni ég svo ýmsum öðrum
störfum fyrir hann, tek á móti
fólki, t. d. Þegar hann er á skrif-
stofunni, vinnum við náið saman,
og ég þarf eiginlega að vita af
öllu, sem hann veit. Það er ekki
auðvelt verk, því að Bergur fylg-
ist mjög vel með öllu, sem gerist
í fyrirtækinu, en ég geri mitt
bezta. Svo þarf ég að minna hann
á fundi, fyrirlestra og önnur
stefnumót, og einstaka sinnum að
festa tölu á fötin hans, áður en
hann leggur af stað.
Hvað gerir þú svo í frístund-
um þínum?
Það er nú hvorki mikið né
merkilegt. Ég hef heimili til að
hugsa um, dóttir mín og móðir
búa hjá mér, og ég er ósköp fegin
að koma heim og hvíla mig. Svo
dunda ég bara við að lesa, ráða
krossgátur eða horfa á sjónvarpið;
auk þess fer ég daglega í sund-
laugarnar og syndi mína 200
metra. Ég hef líka gaman af að
ferðast og hef farið nokkrum
sinnum í siglingar og heimsótt
vini og ættingja í Þýzkalandi.
Getur þú ekki sagt okkur
einhverja skemmtilega sögu af
starfsferli þínum?
Þau eru nú orðin nokkuð
mörg atvikin, sem fyrir mig hafa
komið, en ég held, að einna minn-
isstæðast sé atvik, sem kom fyrir
á stríðsárunum, eftir að Banda-
ríkjamenn höfðu tekið við völd-
um. Þá þurfti ég, eins og aðrir
Þjóðverjar, að koma til höfuð-
stöðvanna einu sinni í viku, svo
að þeir gætu fylgzt með ferðum
mínum. Ég átti að mæta kl. 4 á
miðvikudögum, og það mátti ekki
bregðast. Ég var þá búin að sækja
um íslenzkan ríkisborgararétt, og
heyrði svo í útvarpinu einn dag-
inn, að ég hefði fengið hann. Nú,
næsta miðvikudag fór ég í vinn-
una, eins og ekkert hefði í skorizt
og hreyfði mig hvergi kl. 4; hélt,
að ég þyrfti ekki að mæta lengur.
En svo vissi ég ekki fyrri til en
tveir hermenn með byssustingi á
rifflunum stóðu í dyrunum. Þeir
drifu mig með sér til stöðvanna,
og þar var haldinn yfir mér fyrir-