Frjáls verslun - 01.01.1977, Side 97

Væri þér sama þó að þú opnaðir gluggann fyrst.
Hjá dýrasalanum:
— Ég ætla að fá páfagauk,
sem talar.
— Uppseldir, því miður. En
hvað með spætu?
— Getur hún nokkuð sagt?
— Nei, en hún sendir á
morsi.
Heyrt á hárgreiðslustofunni:
— Stytta það alls staðar. Ég
vil ekki vera eins og karlmað-
ur um hausinn lengur.
Þessi er pólsk:
Móðirin horfði full aðdáun-
ar á risastyttuna á aðaltorgi
bæjarins.
— Stórfenglegur maður hann
Pilsudski.
— Þetta er ekki Pilsudski,
mamma mín, sagði sonurinn.
Þetta er Stalín.
— Jæja, já. Og hvað hefur
hann unnið til þess að fá af sér
svona stóra styttu ’hérna á
torginu?
— Hann raík Þjóðverjana út
úr Póllandi.
— Er það virkilega? Við gæt-
um kannski fengið hann til að
reka Rússana?
— • —
f Sakadómi:
Dómarinn: — Þér stáluð ávís-
unum upp á hálfa milljón og
verðbréfum upp á hálfa aðra.
En af hverju tókuð þér ekki
2000 dollarana, sem voru líka í
skápnum?
Hinn ákærði: — Æ, byrjið
þér nú ekki á þessu líka, dóm-
ari. Kerlingin er búin að stag-
ast á þessu síðan á föstudaginn
var.
— Maður veit aldrei hvort veg-
ur þyngra.
— Ég hef misst allt, peninga,
hús, verzlunina. Viltu samt sem
áður giftast henni dóttur
minni?
— Ég vil nú ekki vera svo
ómanneskjulegur að taka frá
þér það eina, sem þú átt eftir.
Það var á Spáni á dögum
Francos:
Það var afarþröngt í spor-
vagninum og fólk stóð þar í
einni kös.
— Fyrirgefið þér, sagði hlé-
drægur lítill maður á sextugs-
aldri við þann sem stóð næstur
honum. — Eruð þér í leynilög-
reglunni?
— Nei, alls ekki.
— Eklki heldur í hernum?
— Nei.
— Falangisti?
— Nei.
— Vilduð þér þá ekki vin-
samlegast hætta að standa á
vinstri löppinni á mér.
Á kaffivagninum:
— Heyrðu, sástu hvað úrið
var flott, sem hann var með
þessi, sem er nýfarinn?
— Nei, leyf mér að sjá.
— Og hvað gengur svo að
yður, frú mín góð?, spurði sál-
fræðingurinn.
— Það er ekkert að mér. Ég
vildi bara að þér töluðuð við
manninn minn 'hérna. Hann
heldur því fram, að hann sé
ósýnilegur.
Svo er það rauðsokkan, sem
alltaf lokaði augunum í ástarat-
lotum við kærastann, af því að
hún gat ekki afborið að sjá
karlmanni líða vel.
FV 1 77
97