Frjáls verslun - 01.05.1978, Qupperneq 76

fiölmidlar
Biógestum fækkar
vegna litsjúnvarpsins
Greinilegt er, að litsjónvarp-
ið, sem ryður sér nú sem óðast
til rúms hér á landi, kemur illa
við afkomu kvikmyndahús-
anna. Hefur þetta verið áber-
andi síðustu tvo mánuði og
gætir allmikillar fækkunar á
fjölda bíógesta.
Sjónvarpið dró sem kunnugt
er mjög úr aösókn í kvikmynda-
hús fyrst eftir að það tók til
starfa en síðan batnaði
ástandið og varð eðlilegt að
nýju. Hefur aðsókn að kvik-
myndahúsunum veriö á seinni
árum um 16—17 millj. gestir á
ári. Það er þó athyglisvert að
um 75% bíógesta nú oröið mun
vera á aldrinum 12— 28 ára eða
þar um bil og veröur miðaldra
fólk æ sjaldséðara í sölum
kvikmyndahúsanna. Reynslan
um heim allan sýnir, að það er
mjög erfitt að ná til eldri
aldurshópanna og hefur
þróunin í kvikmyndagerð borið
þess Ijós merki að undanförnu.
Að sögn Grétars Hjartar-
sonar, framkvæmdastjóra
Laugarásbiós, var aðsóknin í
því kvikmyndahúsi 218 þús.
manns í fyrra en var 231 þús.
1976 og 236 þús. 1975.
Leigan 2000— 3000 dollarar
Kvikmyndahúsin í Reykjavík
gera yfirleitt samninga við er-
lenda söluaöila um kaup á
myndum til eins eða tveggja ára
og er þá yfirleitt samiö um fast
verð en þó eru dæmi þess að
samningar hafa verið gerðir um
ákveðna prósentu af nettó-
tekjum. Þegar myndir eru
fengnar fyrir ákveðið verð, sem
yfirleitt er á bilinu 2000—3000
dollarar, hefur kvikmyndahúsið
eintak af myndinni til afnota í
2—5 ár. Reyndar er eitt filmu-
eintak innifalið í þessu verði og
er þá reynt að fá gott, notað
eintak, sem íslenzkur texti er
svo settur inn á en þar með er
filman ónothæf til sýninga
annars staðar eins og gefur að
skilja. Það heyrir orðið til und-
antekninga að íslenzkur texti
sé ekki settur á bíómyndir en
kostnaður, sem af því hlýzt fyrir
kvikmyndahúsin er 260—280
þús. krónur með þýðingu og
textagerð.
Danir heimta sitt
Það vekur athygli í sambandi
við kaup á bandarískum mynd-
um til sýningar hérlendis, að
oftast þarf aö greiða dönskum
milliliðum aukaþóknun fyrir
sýningar hér á landi, því að frá
gamalli tíö hafa mörg bandarísk
kvikmyndafyrirtæki samið við
Dani um dreifingarrétt fyrir
ísland. Hafa danskir aðilar
viljað halda fast í þennan rétt,
þegar þeir hafa samið um
amerískar myndir. Þetta eru
aukaútgjöld fyrir íslenzk kvik-
myndahús, sem nema um
1000— 1500 dollurum á mynd.
Grétar Hjartarson var að því
spurður, hvort íslenzku kvik-
myndahúsin væru yfirleitt
neydd til að kaupa svo og svo
mikiö af ,,rusli“ með betri
myndunum, sem þau fá til sýn-
inga og sagði hann ekkert
launungarmál, að seljendur er-
lendis reyndu gjarnan að koma
á framfæri tveimur lélegum
myndum eða svo með hverri
góðri, sem þeir seldu
hingað. Skammturinn af kvik-
myndum, sem Laugarásbíó
hefur samið um til sýninga nú
er um 30 myndir.
Sælgætissalan bjargar
bíóunum
Um afkomumöguleika kvik-
myndahúsanna sagði Grétar,
að þeir byggðust raunar fyrst
og fremst á sælgætissölunni
fyrir sýningar og í hléum.
Myndirnar eru dýrar og sömu-
leiðis mannahald en það þarf 7
manns til að annast eina kvöld-
sýningu í bíóinu. Eftir síöustu
verðhækkun á aðgöngumiðum
kostar bíóferð 500 kr. en af því
fara 38% í opinber gjöld,
skemmtanaskatt, menningar-
sjóðsgjald, STEF-gjald, sölu-
skatt, og sætagjald, sem aðeins
er innheimt af kvikmyndahús-
um í Reykjavík og rennur það í
borgarsjóö. Háskólabíó,
Laugarásbíó og Tónabíó fá
90% eftirgjöf af 15% skemmt-
anaskatti af bíómiðum vegna
þeirrar sérstöku starfsemi, sem
þessi fyrirtæki styrkja. Þannig
skilaði Laugarásbíó 8,7
milljónum til dvalarheimilis sjó-
manna árið 1976 og sagði
Grétar, að það væri nokkurn
veginn eftirgjöfin af
skemmtanaskatti.
Paul Newman í Slap Shot. Myndin er ein af „betri myndunum", sem
Laugarásbíó sýnir í sumar
76