Frjáls verslun - 01.04.1981, Síða 52

Erlendur Ó. Pétursson, formaður V. R. 1922-1931. (Úr
teiknimyndasafni V. R.)
Fundir
og fyrirkomulag
þeirra
Eftir að ný stjórn hafði tekið við félaginu 1921,
samþykkti hún, þar eð fundapláss á Vatnsstíg 4 var
orðið alltof lítið, að breyta til og hafa fundi félagsins á
Hótel Skjaldbreið. Þar voru fundir haldnir til 1924, að
þeir hófust í Kaupþingssalnum. Voru þeir á öllu þessu
tímabili haldnir þar, nema í eitt ár (1925), þá á Hótel
Heklu. Samþykkt var að hafa fundi vikulega, þó þann-
ig, að aðra vikuna væri spilakvöld og bókaútlán.
Fundir byrjuðu í októbermánuði ár hvert og héldust
óslitið til aprílloka. Á þessum 10 árum hafa því verið
haldnir um 280 fundir í félaginu. Á fundum fóru fram
umræður um öll helztu mál stéttarinnar og teknar
ákvarðanir í þeim. Einnig öðru hvoru fyrirlestrar. 1923
var sú nýbreytni tekin upp, að fundur var byrjaður
með söng og sungið „Kepp ötul fram, vor unga stétt“
eða „Ung er stétt vor", og formaður las kafla úr bók-
inni „ÁfranrT eftir Swedt Marden. Þótti fundarmönn-
um þettagóðursiður. Hann hélzttil 1928.
Sama ár var einnig tekinn upp sá siður að hafa einn
„jólafund" á árinu. Flutti þá einhver af prestum
bæjarins stutta jólahugvekju, en á eftir voru sungnir
jólasálmar. Einnig fór fram upplestur og einsöngur.
Fundir þessir fóru mjög virðulega fram. Þeir voru
haldnir á hverju ári allt þetta tímabil.
Spilakvöldin voru oft vel sótt og mörg ,,partí“. Aðal-
lega varspilað „Lombre" og „Bridge".
Við búðarborð
og síma
á árum áður
Heilræði handa verzlunarfólki
hér áðurfyrr
Þaö hefir einhvern tíma veriö sagt, aö íslendingar
væru ekki vel lagaöir til aö vera góöirsölumenn.
Þetta er ekki rétt. Eftil vill eru íslendingar ekki góöir
sölumenn, t. d. á sama hátt og Amerikumenn, sem eru
gefnir fyrir aö nota allskonar skrum, eöa ítalir, sem
nudda saman höndunum í næstum skriödýrslegri
kurteisi. En íslendingar geta veriö góöir sölumenn í
sinu eigin landi og meöal sinnar eigin þjóöar. Þeir
koma fram eins og viö á og almannavenja er í um-
gengni meöal íslendinga, enda eru meöal íslenzku
verzlunarstéttarinnar til ágætis sölumenn, sem væru
gjaldgengir hvarsem er.
Ekki er þó hægt aö neita þvi, aö misbrestur getur
oröiö á framkomu sölufólks í búöum og eru um þaö
mörg nærtæk dæmi.
Þaö má nefna atvik eins og þaö, ef kona kemur í
vefnaöarvörubúö og spyr um kjólatau, en sá sem
afgreiöir bendir aöeins á þétttroönar hillurnar og
segir: „Geriö þérsvo vel“, og fersvo aö afgreiöaþann
næsta. Þetta er ekki góö sölumennska.
Þaö er líka stundum óviökunnanlegt, hvernig sölu-
fólk i búöum ávarpar viöskiptamanninn sem inn
kemur. Sumir segja t. d.: „Hvaö var þaö?“ og i mis-
munandi hlýlegri tóntegund. .. Eða aö sagt er: „Var
þaö eitthvaö fyriryöur?" eöa eitthvaö þvilíkt. Þetta á
aö leggjast niöur.
Þaö er mismunandi hvernig svaraö er i síma i
verzlunum og á skrifstofum. Sumsstaöar er svarað
hranalega. Sumsstaöar er svaraö seint og stirölega.
Ef skiptiborð er, þar sem fleiri linur liggja til ýmsra
manna eöa deilda, er ákaflega mismunandi, hve vel er
afgreitt.
Sumar stofnanir hafa lipra símaafgreiöslu og
kurteisa, og er þaö til mikils sóma fyrir viðkomandi
stofnanir.
Þeir, sem yfir skrifstofum eöa verzlunum ráöa, ættu
aö hafa augun opin fyrirþvi, hvernig símaafgreiöslan
er, og gera ráöstafanir til bóta, efmeö þarf. Þegar ný
afgreiöslustúlka viö sima er ráöin, þarf aö leiöbeina
henni um á hvern hátt hún skuli svara og afgreiða, þvi
að þaö mega menn vita að þessi rödd fyrirtækisins, er
einskonar auglýsing fyrir þaö, annaö hvort til góös
eöa ills.
52